Epidemia, na którą antybiotyki nie zadziałają

Gdy Andrzej Kmicic leżał poważnie ranny w leśnej chacie tym, co uratowało mu życie, były okłady ze spleśniałego chleba i pajęczyny. A przecież Henryk Sienkiewicz pisząc tę scenę, nie mógł wiedzieć, że związki zawarte w pleśni, pomagają w walce z zakażeniami. Ratunek dla Kmicica znalazł w ludowej medycynie, bowiem specyfik ten znany był już od pokoleń. Ludzie, choć nie znali pojęcia antybiotyków, stosowali je wówczas intuicyjnie.

Dopiero w 1928 r. Aleksander Flemming po raz pierwszy opisał penicylinę, a dziesięć lat później wraz z Howardem Florey’em oraz Ernstem Chain’em wyizolowali ją z jednej z odmian pleśni. Od lat 40 XX wieku antybiotyki stały się jednym z podstawowych środków walki z chorobami wywoływanymi przez drobnoustroje. Dzięki nim udało się pokonać wiele śmiertelnych do tej pory chorób. Antybiotyki zyskały wówczas miano “cudownego leku”.

Niestety ich nadużywanie sprawiło, że według prognoz WHO, w stulecie otrzymania przez Flemminga i jego współpracowników Nagrody Nobla, odporność na antybiotyki może zabić nawet 10 milionów ludzi – to tak, jakby w ciągu roku zniknęła ludność całej Grecji czy Portugalii. Aby tego uniknąć, organizacje międzynarodowe dążą do upowszechniania wiedzy na temat działania antybiotyków oraz ich stosowania. 

Działanie antybiotyków na bakterie może przyjmować jedną z dwóch postaci: bakteriobójczą lub bakteriostatyczną. W pierwszym przypadku leki powodują śmierć komórek bakteryjnych, w drugim działanie antybiotyków polega na hamowaniu procesów rozmnażania się bakterii. Należy pamiętać, że antybiotyki … czytaj dalej