Osobista przykrość wynika w największym stopniu z tego, że przez lata, z bliska, oglądałem najbardziej udaną akcję dyplomatyczną w polskiej historii. Widziałem, jak Polska stawała się sojusznikiem Ameryki, członkiem NATO i częścią Zachodu. To była pełna finezji operacja dyplomatyczna, której szczegółów przyszli polscy dyplomaci powinni uczyć się jeszcze przez dziesięciolecia. Przeprowadził ją wielki dyrygent, ambasador RP w USA Jerzy Koźmiński, z pomocą w dziedzinie nawigacji ze strony Zbigniewa Brzezińskiego i duchowym wsparciem Jana Nowaka-Jeziorańskiego, który pilnował, by po ponad pół wieku Polsce udało się to, co nie udało się po wojnie, by zyskała wolność i bezpieczeństwo. Widziałem fantastyczny gmach wznoszony metodycznie przez kolejnych polskich prezydentów i premierów, kolejne ekipy o różnych ideologicznych sympatiach, rozumiejące wszelako, gdzie jest pożądane dla Polski miejsce i jakie są nakazy racji stanu.
Widziałem, jak znikają przeszkody i jak rozbrajane są miny. Widziałem, jak się neutralizuje niemiłe nam stereotypy, gdy okazywało się, że nawet niebudzący u wszystkich zaufania postkomuniści chcą do NATO i potrafią po drodze załatwić sprawę wyroku na pułkownika Kuklińskiego. Pamiętam na początku lat 90. irytujące mnie strasznie i bolesne, słyszane głównie w Nowym Jorku, głosy o polskim antysemityzmie. I pamiętam, jak całkiem szybko ucichły. Pamiętam też, jak na końcu szefowie Komitetu Żydów Amerykańskich, senatorowie żydowskiego pochodzenia z obu partii – Joe Lieberman i William Roth – wpływowi przedstawiciele mediów i administracji, w tym tacy, których przodkowie wiele wycierpieli z powodu polskiego antysemityzmu, stawali po stronie Polski w NATO, uznawali nas za sojuszników i braci, za część demokratycznej rodziny.
1999 rok. Bronisław Geremek, minister spraw zagranicznych, podpisuje akt przystąpienia Polski do NATO/
Fot.: Blocher/Kansas City Star/SIPA / East News
Ćwierć wieku Polska była stemplem na sensowności i skuteczności amerykańskiej polityki wspierania młodych demokracji. Aż za sprawą PiS stała się Polska ziarnem wątpliwości, a potem źródłem przekonania, że ta polityka, nawet jeśli słuszna, jest nieskuteczna.
PiS rujnuje wszystko, ostatnio z turboprzyspieszeniem. Gotowe było pełnić w relacjach z Ameryką funkcję wasala, jako wschodnioeuropejska republika bananowa. Ale nie jest niestety w stanie odgrywać roli normalnego sojusznika. Prezydent Duda ze swoim kelnerskim emploi kierownika sali podrzędnej restauracji mógł żenująco Amerykanom nadskakiwać, ścigając Trumpa w okolicach korytarzy i wind, mógł z emfazą powtarzać o spotkaniach z „panem prezydentem USA Donaldem Trumpem”, by nawet z sekundowych zetknięć czynić epokowe negocjacje. Ale w listopadzie zmieniły się warunki gry. Nowa administracja nie chce mieć już w Polsce kelnera z przewieszoną na przedramieniu serwetą ani kamerdynera. Nie chce, żebyśmy byli lokajem, ale partnerem, który mówi tym samym językiem demokratycznej polityki i demokratycznych wartości. Dramat polega na tym, że PiS tego języka nie rozumie i nim nie włada, w praktyce jest tu jeszcze bardziej bezradne niż Andrzej Duda ze swoim survival english autostopowicza.
W ostatnich tygodniach wielkie dzieło polskiej dyplomacji i polskiej polityki, nasz niekwestionowany narodowy triumf, jest demontowane przez pana i władcę państwa, który w opętańczym amoku niszczy wszystko, co kojarzy mu się z III RP, a szczególnie to, co jest jej sukcesem. Niszcząc TVN, Kaczyński uderza w wolność słowa, wolne media i bezpieczeństwo inwestycji. Ale uderza też w fundamenty sojuszu i wartości, w które Ameryka wierzy, szczególnie Ameryka Bidena. Prowadzi więc politykę antynarodową. Unicestwia polską rację stanu w prymitywnym poczuciu, że „i tak mi nic nie zrobią”. Biedak kompletnie nie rozumie, że kto uderza w prawa ludzi LGBT i kto uderza w wolne media, nie tylko się kompromituje – przekreśla się jako sojusznik Ameryki i część zachodniej cywilizacji. Broniąc TVN, bronimy więc nie tylko wolnych mediów, demokracji, prestiżu Polski i wolności. Bronimy też polsko-amerykańskiego sojuszu. Niestety, bronimy go przed naszą władzą. Taki czas. Taki mamy klimat. Sorry. Kilkanaście lat temu prezydent Bush Jr., odwołując się do przeboju braci Golców, powiedział: „Tu na razie jest ściernisko, ale będzie San Francisco”. W efekcie ujawnienia przez PiS niezwykłych talentów destrukcyjnych ściernisko zamieniane jest w pobojowisko.
Za PRL popularny był dowcip o tym, jak rozwiązać strategiczny problem Polski. Pomysł polegał na tym, by wypowiedzieć wojnę Ameryce i natychmiast się poddać. Kaczyński realizuje ten pomysł we właściwy sobie sposób. Wojnę już wypowiedział. Poddawać się nie zamierza. Nasza tragedia polega na tym, że to nie jest dowcip.
Czytaj też: Jak PiS zostało pożytecznym idiotą Orbána
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS