Kim byli straszliwi beskidnicy i dlaczego rozdali 77 koni?

Historia beskidnictwa czyli zbójnictwa jest bardzo długa. Wzmianki o tym zjawisku na naszym terenie, dotyczą już zdarzeń z XV-XVII wieku! Właśnie wtedy mówiono o szczególnym nasileniu tego zjawiska. Andrzej Ćmiech opisując w swojej książce beskidnictwo i zbójnictwo żołnierskie, pokazuje różne odcienie tego zjawiska. Opowiada historie ciekawe i ważne, jak na przykład ta o solidarności miejscowej ludności ze swoimi zbójnikami. Dominują jednak te o terrorze i strachu.

Dlaczego ludzie „szli w beskidniki”?

Ludzie wybierali życie zbójnickie z wielu przyczyn. Jak wyjaśniał Andrzej Ćmiech:

(…) spotyka się wśród nich poszukujących lekkiego chleba, zdegenerowanych żołnierzy odwykłych od pracy, ale przede wszystkim zbiegłych chłopów pańszczyźnianych, którzy starali się brać odwet na swoich ciemiężycielach

Nie była to jednak nigdy przypadkowa zbieranina ludzi, ale konkretna organizacja z hersztem na czele. Jeśli ktoś popadł w niełaskę beskidników, jedyne co mógł zrobić, to salwować się ucieczką, co też niektórzy czynili. Po napadzie beskidników na domostwa właściciele powracali do splądrowanych gospodarstw podliczając niemałe straty. Jeśli ktoś chciał bohatersko bronić siebie, swojej rodziny i mienia, niestety marnie kończył. Dowodem na to jest m.in. epitafium wyryte na jednej z tablic, którą do dziś widzimy w kościele farnym w Bieczu. Nikodem Bobrownicki, któremu jest ono dedykowane, miał zgodnie z treścią napisu zginąć właśnie z rąk beskidników.

Dobrzy zbójcy?

Jest nutka prawdy w historiach o rozkradaniu bogatych i dawaniu biednym. Jak zawsze jednak, warto poszukać szczegółów i wtedy zbójecki gest dobroci może się okazać wyrachowany i wykalkulowany.

Tak też było w Beskidach. Rajdy zbójeckie mogły przerażać: liczne napaści … czytaj dalej

Zgłoś naruszenie/Błąd