„Trwają końcowe konsultacje, ukształtował się model finansowy, powstał program współpracy technologicznej w tym projekcie, więc spodziewamy się zakończyć ten projekt w nadchodzących miesiącach” – przekonywał dyrektor generalny Rosoboronexportu w rozmowie z agencją TASS 20 lipca 2021 roku. Jednak w sierpniu ubiegłego roku ten sam dyrektor generalny mówił o zawarciu umowy, w której brakowało tylko „kilku szczegółów”… takich jak terminy dostaw, sposób finansowania i kwestie techniczne. Prawdopodobnie zawarto wówczas wstępne porozumienie, natomiast po roku nadal nie udało się uzgodnić kompromisu satysfakcjonującego obie strony.
Turcja eksploatuje już dwa bataliony (dywizjony) S-400 Trumf, na które składają się cztery baterie z łącznie 36 wyrzutniami i systemem wykrywania oraz kierowania ogniem. Dalsze zakupy miały wiązać się ze znacznym transferem technologii do Turcji i prawdopodobnie to wraz z wyceną tych transferów jest największym wyzwaniem w negocjacjach. Ankara już jednak co najmniej dwukrotnie ogłaszała, że zrezygnuje z zakupu dalszych S-400 i będzie rozwijać własne rozwiązania. Byłoby to krokiem w stronę uspokojenia USA i poprawy stosunków z Waszyngtonem. Z drugiej strony po niedawnych rozmowach z prezydentem Bidenem Erdogan ogłosił, że nie zmienił stanowiska w sprawie S-400. Jest to więc kwestia rozgrywana politycznie, ale też istotna ekonomicznie i technologicznie.
Ankara od lat rozwija własne programy rakietowe bardzo krótkiego, krótkiego i średniego zasięgu. Z pewnością jest zainteresowana pozyskaniem niezbędnych technologii, pozwalających na dalsze uniezależnienie się od zewnętrznych dostawców. Rosja natomiast ma zdecydowanie więcej interesów w zaostrzaniu stosunków Turcji z USA, dostawach sprzętu jak również dostępie do niego rosyjskich ekspertów. Nie bez znaczenia są też koszty, które przy pierwszej transzy z nieznanym dziś, ale ograniczonym transferem technologii, najpewniej dotyczącym jedynie wsparcia eksploatacji wyniosły około 2,5 mld dolarów.
Patrząc z tej perspektywy trudno uznać, że deklaracja dyrektora Michejewa to coś więcej, niż “fakt medialny” związany z wystawą MAKS-2021. Nawet jeśli uda się przełamać impas i zawrzeć umowę w najbliższych miesiącach, to druga transza S-400 mogłaby zostać dostarczona Turcji w ciągu około dwóch lat, biorąc pod uwagę tempo realizacji przez Rosjan pierwszego kontraktu. Otwartą kwestią o kluczowym znaczeniu pozostaje czas potrzebny na transfery technologii oraz ich zakres.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS