Igrzyska olimpijskie: Jeździectwo, czyli hippika

Rodowód sportu jeździeckiego, czyli hippiki, jest bardzo stary. Już ok. 4000 lat p.n.e. konie były wykorzystywane przez ludy Bliskiego i Środkowego Wschodu. Dopiero jednak Grecy, a przede wszystkim Rzymianie, zaczęli używać koni nie tylko do prowadzenia wojen, ale także w celach rozrywkowych.

Nowożytne jeździectwo wywodzi się z Anglii. Tam używano często koni do polowań. Z 1727 roku pochodzi pierwszy zachowany angielski kalendarz wyścigów konnych.

Jeździectwo bardzo wcześnie zadebiutowało w igrzyskach. Jedynie w pierwszych, w Atenach, nie było żadnej konkurencji związanej z hippiką. Od 1900 roku jeźdźcy brali udział w rywalizacji o medale olimpijskie, zaś od igrzysk w Sztokholmie w 1912 roku zawody przybrały obecny kształt.

Jedyny raz w historii rywalizacja nie odbyła się w mieście organizującym igrzyska, a miało to miejsce w 1956 roku, kiedy jeźdźcy walczyli o medale w Sztokholmie, natomiast gospodarzem było Melbourne.

Od sztokholmskiej olimpiady zawody jeździeckie składają się z trzech konkurencji: ujeżdżenia, skoków przez przeszkody i wszechstronnego konkursu konia wierzchowego (WKKW). W każdej z tych konkurencji rozdaje się medale indywidualnie i drużynowo.

W ujeżdżeniu konie, prowadzone przez jeźdźców, muszą wykonać odpowiednią liczbę figur w określonym czasie. Ich uczestników rywalizacji indywidualnej liczą się do klasyfikacji zespołowej (konkurs Grand Prix). Jednocześnie 25 najlepszych par awansuje do Grand Prix Special – konkursu indywidualnego, który stanowi drugi stopień eliminacji.

Zobacz również:

Bruce Springsteen może być dumny. Jego córka wystąpi na olimpiadzie

W finale zawodów znajdzie się 15 par, które – już przy akompaniamencie muzyki – walczyć będą o medale. W ostatecznej klasyfikacji liczyć się będzie suma wyników z trzech przejazdów.

W konkursie skoków przez przeszkody jeźdźcy mają za zadanie przejechać bezbłędnie parkur, na którym ustawione są przeszkody. W zawodach najpierw przeprowadzany jest konkurs kwalifikacyjny. Następnie odbywa się Puchar Narodów, w których startują najlepsi zawodnicy kwalifikacji. Wyniki dwóch nawrotów konkursowych są liczone do punktacji drużynowej.

Jednocześnie te przejazdy stanowią kwalifikację do finału turnieju indywidualnego. 45 najlepszych par z eliminacji i Pucharu Narodów (sumuje się rezultaty) ma prawo wystartować w rozgrywkach finałowych. W nich także odbywają się dwa przejazdy, przy czym do drugiego kwalifikuje się tylko 20 najlepszych jeźdźców.

Za każdą zrzutkę zawodnicy otrzymują punkty karne, podobnie jak za przekroczenie limitu czasu. O ostatecznej klasyfikacji decyduje mniejsza liczba punktów karnych. W finale turnieju indywidualnego punktacja jest liczona od zera (bez wyników kwalifikacji i Pucharu Narodów).

Wszechstronny konkurs konia wierzchowego to konkurencja składająca się z trzech części. Dwie, ujeżdżenie i skoki przez przeszkody, odbywają się na podobnych zasadach, jak samodzielne konkurencje. Uczestnicy WKKW mają ponadto do zaliczenia próbę terenową. Składa się ona z czterech części: dwukrotnej jazdy bez przeszkód po drogach i ścieżkach (rozgrywane w kolejności jako pierwsza i trzecia), steeplechase (szybkiego wyścigu z przeszkodami, dystans ok. 4 km) oraz crossu (wyścigu po torze ze stałymi przeszkodami, dystans ok. 7,5 km). Każda z części próby terenowej odbywa się na czas.