Po operacji ból był tak potworny, że błagała lekarzy, aby przywrócili ją do poprzedniego stanu

Zanim odpowiemy na to pytanie, przyjrzyjmy się życiu Joanny przed operacją: dieta za dietą, utrata 20 kg, odrobienie 25, góra – dół, ciało w rytmie yo-yo, huśtawka nastrojów. Podczas wycieczek w góry czerwona i zmęczona, zawsze ostatnia, ta, na którą trzeba czekać. Podobnie jak wielu ludzi z nadwagą, kupowała elastyczne dżinsy ze streczu – dzięki temu nie musiała spojrzeć w twarz rzeczywistości, a tam: die Leiden des jungen Joanna. Łuszczyca niszczyła jej stawy, prawdopodobnie był to także skutek jej wagi, ale przecież… cukierki, ciastka i ciasta, one są tak cholernie smaczne, a ser… ser po prostu uwielbiała… Podobnie jak jedzenie w ogóle, jedzenie… swojego wielkiego przyjaciela.

Mentalnie uzależniony od jedzenia

Jest to także i mój przyjaciel, i zapewne wasz także, ponieważ… ponieważ… jedzenie to coś wyjątkowego. Jest balsamem dla duszy, ale pamiętajmy: chwila przyjemności dla ust, a dla bioder – dożywocie. Jestem mentalnie uzależniony od jedzenia, pod wieloma względami nie jest ono bynajmniej przyjacielem, lecz panem. Na szczęście należę do niezbyt licznej grupy, która nie przybiera na wadze. Tłuszcz spalam niezwykle szybko. Dlatego moja standardowa odpowiedź grubasowi, zanim jeszcze spotkałem Joannę, brzmiała: “Złazić z tapczanu i odstawić goudę”.

Bo gdyby to rzeczywiście było aż takie proste…

Ale wróćmy do października, kiedy wszyscy męczyli się, przytłoczeni COVID-em i dla wielu jedzenie było antidotum na izolację. Joanna była wyjątkiem: ona postanowiła zmienić swoje życie. Okazało się, że trudny do zniesienia ból trwał tylko kilka minut i nazajutrz była już ponownie na nogach. A potem stwierdziła, że połączenie żołądka z mózgiem znikło. Nie odczuwała głodu. „Bywały dni, kiedy dopiero o piątej po południu zauważałam, że jeszcze nic nie jadłam. Karmiłam się pokarmem dla niemowląt w słoikach: jeden słoik dziennie. I tak to trwało całymi tygodniami”.

Czym właściwie jest jedzenie?

Musiała od początku uczyć się jedzenia. „Lekarz dał mi banana, mówiąc, że każdy kęs muszę żuć 100 razy. Wcale nie jestem na diecie – po prostu jem normalnie”. Obecnie jej żołądek jest w stanie przyjmować więcej jedzenia, ale ona sama wcale nie chce większych porcji. „Uwielbiam barszcz z uszkami. Cały rok na niego czekałam. Potrafiłam nałożyć sobie, a potem zjeść nawet dwadzieścia uszek. Teraz biorę dwa i wystarczy. A Boże Narodzenie jest takie, jakie być powinno”.

Rzecz jasna, jedząc tak mało, Joanna nie dostarczała swojemu organizmowi potrzebnych witamin i w rezultacie zaczęła tracić włosy. Ale włosy odrosły, a w jej głosie brzmi nieukrywana radość, gdy opowiada, jak w sklepie pyta o rozmiar S, a córka może ją bez trudu objąć. Joanna chciałaby pomóc ludziom, którzy mają problemy z nadwagą. Tymczasem, nie wiedząc o tym, pomogła mnie. Nasza rozmowa sprawiła, że zastanowiłem się, czym właściwie jest dla mnie jedzenie.

Może to ja powinienem być w tej relacji szefem?

Peadar de Burca

Tłum.: A.L.