Polskie medale, których miało nie być. Jak nasi sportowcy oszukali przeznaczenie

24 lipca w Tokio rozpoczną się XXXII Igrzyska Olimpijskie. Polscy kibice liczą, że nasi reprezentanci przywiozą z Azji przynajmniej 16 medali. Wtedy dorobek sportowców znad Wisły zamknie się w 300 krążkach wywalczonych na olimpijskich arenach na przestrzeni lat. Choć za każdy medal naszym bohaterom należą się wielkie brawa i ukłony, to tak po prawdzie, wielu z tych triumfów w ogóle nie powinno być. Oto kilka historii, w których polscy reprezentanci oszukali przeznaczenie.

Rejterada Jarosika

Prawdopodobnie nie byłoby złotego medalu, ani żadnego innego, polskich piłkarzy na Igrzyskach w Monachium w 1972 roku, gdyby nie rejterada Andrzeja Jarosika. W półfinale Biało – Czerwoni przegrywali 0:1 z ZSRR, kiedy trener Kazimierz Górski zdecydował, że wprowadzi na boisko napastnika Zagłębia Sosnowiec Andrzeja Jarosika. Ten jednak, albo przestraszył się presji, albo był obrażony, że w RFN praktycznie nie grał, bo odmówił wejścia na plac gry. Selekcjoner machnął ręką i posłał w bój filigranowego Zygfryda Szołtysika, który strzelił dwa gole i został bohaterem meczu.

Czytaj: 

W finale Polacy po dwóch trafieniach Kazimierza Deyny pokonali Węgrów 2:1 i stanęli na najwyższym stopniu podium. Sukces w Monachium uważa się za podwaliny do późniejszych osiągnięć, które stały się udziałem kadry Górskiego. Już bez Jarosika. Szkoleniowiec nie zapomniał piłkarzowi z Sosnowca niesubordynacji i więcej nie powołał go do drużyny narodowej.

Medal i koks

Prawdziwy rollercoaster stał się udziałem sztangisty Tomasza Zielińskiego. Polak w kategorii do 94 kg w 2012 roku w Londynie był dopiero dziewiąty. Jednak po przebadaniu próbek krwi uczestników rywalizacji w podnoszeniu ciężarów, pierwszych sześciu zawodników zostało… zdyskwalifikowanych za stosowanie dopingu.

Tym samym pan Tomasz awansował na trzecie miejsce i mógł się cieszyć z przyznanego mu brązowego medalu. Na tych samych Igrzyskach brat Tomasza – Adrian Zieliński wydźwigał złoto w kategorii do 85 kg. Cztery lata później Zielińscy nie zostali dopuszczeni do startu w IO w Rio de Janeiro z powodu… wykrycia w ich organizmach niedozwolonych substancji dopingujących.

Skok po złoto

W 1980 roku Igrzyska w Moskwie zostały zbojkotowane przez Komitety Olimpijskie USA, RFN, Japonii, Australii, Nowej Zelandii i Kenii. Był to protest przeciwko agresji Związku Radzieckiego na Afganistan. Absencję faworytów wykorzystał podoficer Ludowego Wojska Polskiego Jan Kowalczyk, który na koniu Artemor wywalczył złoty medal w skoku przez przeszkody. Sukces zawodnika Legii Warszawa uznano za niespodziankę światowego kalibru, bowiem Kowalczyk był do tego momentu raczej anonimowym jeźdźcem.

Złoty strzał

w 1996 roku o filigranowej blondynce, która zniewalała uśmiechem, usłyszał cały świat. Renata Mauer na Igrzyskach w Atlancie wywalczyła złoty medal w strzelaniu z karabinu pneumatycznego. Jako, że była to pierwsza konkurencja Igrzysk, o sukcesie reprezentantki Śląska Wrocław trąbiły wszystkie agencje prasowe globu. Kilka dni później pani Renata wystrzelała jeszcze brąz w konkurencji karabinu sportowego ( strzela się z niego ostrą amunicją). Drugi złoty medal sportsmenka wywalczyła cztery lata później w Sydney.

Wygrywał tylko w IO

Ciekawym przypadkiem sportowca, który mobilizował się wyłącznie na olimpijskie starty jest judoka Waldemar Legień. W 1988 roku zdobył złoto w Seulu. Następnie powtórzył to osiągnięcie cztery lata później w Barcelonie. Co ciekawe, nigdy wcześniej ani później, Legień nie potrafił wygrać zawodów o mistrzostwo świata czy Europy. Niewiele brakowało, żeby medal Legienia w Seulu pozostał tylko w sferze marzeń zawodnika.

Otóż, przed wylotem do Azji, na zgrupowaniu w Cetniewie doszło do ostrego konfliktu grupy judoków, w której był i Legień, z trenerem Ryszardem Zieniawą. Zawodnicy oskarżali szkoleniowca, że „zajechał ich” podczas przygotowań. Konflikt zażegała dopiero zdecydowana interwencja szefostwa Polskiego Komitetu Olimpijskiego.

Grali jak za Górskiego

Na wspominanych Igrzyskach w Barcelonie pięknie spisali się piłkarze prowadzeni przez nieżyjącego już Janusza Wójcika. Polacy wszystkich lali równo. Grali tak efektownie, że zaczęto ich porównywać do złotej drużyny Kazimierza Górskiego z 1972 roku. Wojciecha Kowalczyka, Andrzeja Juskowiaka i spółkę w finale zatrzymali dopiero gospodarze – Hiszpanie, którzy w obecności 100 tysięcy widzów na Camp Nou w Barcelonie po ciężkim boju wygrali z Polakami 3:2. Trener Wójcik potrafił tak zmobilizować zawodników i wpoić im wiarę we własne możliwości, że kapitalnej atmosfery w ekipie nie zepsuły nawet plotki o tym, że w organizmach Piotra Świerczewskiego, Dariusza Koseły i bramkarza Aleksandra Kłaka wykryto środki dopingujące. Powtórne badanie próbek nie wykazało na szczęście żadnych odstępstw od normy.

Zgłoś naruszenie/Błąd