Do pomijanej wiedzy należy zaliczyć zjawisko, które zostało opisane w artykułach: “Prawo znikomego działania i związane z nim zjawiska” na http://pinopa.narod.ru/05_ZakonND_pl.pdf, “Prawo znikomego działania w akcji” na http://pinopa.narod.ru/32_C4_PrawoZD_w_akcji.pdf.
Można przypuszczać, że to zjawisko jest znane zarówno fizykom, jak i astronomom. Zwłaszcza dla astronomów istnienie tego zjawiska powinno być oczywiste. Bo astronomowie mają doświadczenie w opisywaniu wzajemnego wpływu na siebie poruszających z różnymi prędkościami się względem siebie ciał niebieskich. Przypisana do tego zjawiska nazwa może wprowadzać w błąd. Bo znikome, czyli bardzo małe działanie występuje dopiero przy bardzo dużych prędkościach cząstek bądź ciał względem siebie. Ale sama istota zjawiska może być rozpoznana już przy niewielkich prędkościach.*1)
Nie będziemy zajmowali się tutaj przyczynami tego, że przedstawiciele nauki nie poświęcili do tej pory należytej uwagi temu zjawisku. Tutaj przyjrzymy się sposobowi przekazywania energii między dwoma obiektami, gdy na początku procesu obiekt B jest nieruchomy, a obiekt A porusza się w pobliżu niego, mając pewną określoną prędkość początkową. Przyjrzyjmy się czterem przypadkom – w każdym z tych przypadków ruchomy obiekt na początku doświadczenia miał inną prędkość. Przedstawiane tu doświadczenia zostały przeprowadzane za pomocą komputerowego programu modelującego.*2) Upływ czasu był mierzony liczbą wykonanych iteracji obliczeniowych, kiedy ruchomy obiekt A oddalił się już na znaczną odległość. W każdym przypadku liczba obliczeniowych iteracji wynosiła 1500. W pierwszym przypadku na początku doświadczenia ruchomy obiekt A znajdował się z dala od nieruchomego obiektu B i miał początkową prędkość 20 j.p. (jednostek prędkości). W drugim przypadku obiekt A miał początkową prędkość 40 j.p., a w trzecim przypadku początkowa prędkość wynosiła 60 j.p. W czwartym przypadku początkowa prędkość pędzącego obiektu A wynosiła 600 j.p. We wszystkich czterech przypadkach poruszający się obiekt A oddziałuje grawitacyjnie z obiektem B i nadaje mu odpowiednie przyspieszenie. Oczywiście, obiekt A również otrzymuje odpowiednie przyspieszenie. W zależności od początkowej prędkości obiektu A po upływie 1500 obliczeniowych iteracji obiekt B uzyskuje odpowiednie przyspieszenie. Prędkości obiektów, jakie istniały po upływie tego czasu, są przedstawione w poniższym wykazie.
Porównując prędkości można dostrzec, jak wraz ze zmianą (wzrostem) prędkości początkowej obiektu A – która w poszczególnych przypadkach wynosi 20, 40, 60, 600 j.p. – zmienia się prędkość obiektu B, który jest grawitacyjnie przyspieszany przez pędzący obok niego obiekt A. Obiekt B wskutek przyspieszenia uzyskuje prędkość odpowiednią do sytuacji – ta prędkość wynosi około 3.2034, 1.6214, 1.0816, 0.1322 j.p. Przyspieszany jest także obiekt A i w przedstawionych przypadkach jego prędkość zmniejsza się*3) oraz zmienia się trajektoria jego ruchu. Widać, że w sytuacji, gdy obiekt A ma większą początkową prędkość, przekazuje on mniejszą porcję energii kinetycznej do obiektu B, aniżeli wówczas gdy miał mniejszą początkową prędkość.
W doświadczeniu były wykorzystane dwa obiekty o jednakowej masie. Obiekt A miał początkową prędkość skierowaną wzdłuż osi X. Wektor prędkości początkowej wyznaczał linię, wzdłuż której poruszałby się ten obiekt, gdyby w pobliżu tej linii nie znajdował się drugi obiekt, czyli obiekt B. Wzajemne grawitacyjne oddziaływanie obiektów w każdej chwili przyczyniało się do ich wzajemnego przyspieszania “ku sobie”. W tych ich przyspieszeniach pojawiły się dwie składowe – składowa przyspieszenia wzdłuż osi X i składowa przyspieszenia wzdłuż osi Z. Takie składowe mają również wektory ich prędkości po upływie 1500 iteracji obliczeniowych. Oba obiekty miały jednakową masę, z tego powodu ich składowe prędkości wzdłuż osi Z są jednakowe i mają przeciwne kierunki. Suma składowych prędkości obu obiektów wzdłuż osi X jest równa początkowej prędkości obiektu A.
Teorii względności A. Einsteina informuje, że wskutek zwiększania się prędkości obiektu zwiększa się jego masa, co jest niedorzecznością (nr 1). Kilka przedstawionych powyżej doświadczeń pokazuje, że na ich podstawie można stworzyć wprost przeciwną niedorzeczność (nr 2), według której wskutek zwiększania prędkości obiektu jego masa maleje. Bo w przedstawionych wynikach doświadczeń obiekt, który porusza się z większą prędkością, w mniejszym stopniu oddziałuje na obiekt, który znajduje się w pobliżu trasy jego ruchu. A to świadczy o tym, że zmniejszyła się jego masa, a wskutek tego zmniejszyło się także oddziaływanie. Zatem słuszna jest niedorzeczność nr 2 i (jak powiedziałby zwolennik istnienia w nauce niedorzeczności nr 2) powinna ona być w nauce uwzględniana.
Wymieniona tu niedorzeczność nr 2, dla podtrzymania jej słuszności w dalszych rozważaniach, wymagałaby wprowadzania do nauki nowych “wziętych z sufitu” stwierdzeń. Oczywiście, podtrzymywanie tego rodzaju nielogicznych pomysłów nie miałoby nic wspólnego z nauką o przyrodzie. Ale patrząc na to z drugiej strony, tego rodzaju poparcie do chwili obecnej ma niedorzeczność nr 1 i ciągnie się ono od ponad stu lat. Zatem powstaje pytanie, co można pozytywnego powiedzieć o osobach, które popierają istnienie w nauce niedorzeczności nr 1 i ją rozpowszechniają jako element solidnej wiedzy o przyrodzie?
___________________________________
*1) To rozpoznanie jest możliwe i jest tutaj przedstawiane na bazie komputerowego modelu. W tym modelu zmiana współczynnika proporcjonalności w matematycznej funkcji grawitacyjnego oddziaływania umożliwia obserwację przebiegu zjawiska na ekranie komputera.
*2) Pliki z wynikami przedstawionych tu doświadczeń znajdują się na http://pinopa.narod.ru/Gas2n_A_exe.zip. Po skopiowaniu modelującego programu Gas2n_A.exe można te doświadczenia powtórzyć lub wykonać inne według własnego pomysłu.
*3) W tym przypadku zmniejszanie się prędkości obiektu A (dotyczy to szczególnie sytuacji przy z początkową prędkością 600 j.p.) występuje z tego powodu, że w doświadczeniu obiekt A rozpoczynał swój ruch znajdując się stosunkowo blisko obiektu B. Wskutek tego zmniejszyła się prędkość obiektu A w kierunku X i w tym samym kierunku zwiększyła się prędkość obiektu B. Gdy początkowa odległość między obiektami A i B została podwojona, to prędkość obiektu A wzrosła o pewną niewielką wartość, a obiekt B uzyskał podobny wzrost prędkości wzdłuż osi X, ale w przeciwnym kierunku.
___________________________________
Pinopa, 2021.05.05.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS