Zielone pierścienie w Warszawie. 100 kilometrów raju dla pieszych i rowerzystów

Warszawa. Zielone pierścienie

– Powierzchnia terenów o funkcjach przyrodniczych jest w Warszawie całkiem spora. Jednak są one rozmieszczone nierównomiernie, poprzerywane i często niedostępne dla mieszkańców – tłumaczy Marlena Happach, szefowa miejskiego biura architektury.

Największy kłopot z dostępem do terenów zieleni urządzonej jest w dzielnicach obrzeżnych. Zespół przygotowujący nowe studium zagospodarowania miasta zaproponował, żeby układ wszystkich terenów zieleni i wód powierzchniowych traktować jak jeden spójny system. I spiąć je w jedną całość.

– Chcemy umożliwić mieszkańcom korzystanie – pieszo lub na rowerze – z najbardziej cennych i atrakcyjnych przyrodniczo miejsc w Warszawie. Stąd pomysł na okrężny układ powiązań oparty m.in. na zachowanych elementach układu fortecznego. Takie zielone szlaki sprawdzają się choćby w Kopenhadze. Chcemy też umożliwić mieszkańcom aktywne korzystanie z naszych zielonych zasobów i przemieszczanie się pomiędzy nimi – mówi Happach.

Na mapie zielona kreska układa się w podwójny zielony pierścień. Łączy Kabaty z Wilanowem, Ursynów z Włochami, ciągnie się wzdłuż skarpy warszawskiej i nad Wisłą. Gdyby tę linię rozprostować, miałaby prawie 100 kilometrów.

Mapka jest elementem opracowania przyrodniczego, powstałego przy okazji prac nad nowym studium zagospodarowania miasta. Czyli miejską konstytucją, wytyczającą kierunki rozwoju Warszawy.

Koncepcja na kilkanaście lat

Zespół autorów z miejskiej pracowni urbanistycznej pracujący nad nowym studium zaproponował, żeby „ścieg” zszywający miejskie tereny zielone poprowadzić tak, by zahaczał o pierścień XIX-wiecznych fortów rozsianych po Warszawie. Bo większość z nich otoczona jest sporymi terenami zielonymi, choć niektóre z nich są zapuszczone i wymagają sporej pracy miejskich ogrodników.

Pomysł spięcia parków w sieć pojawiał się już wcześniej. W ub.r. opisywaliśmy koncepcję Patryka D. Zaremby, członka Miejskiej Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej doradzającej prezydentowi Warszawy.

– Od fortu Szczęśliwice już dziś można przejść do centrum, właściwie nie wychodząc z terenów zielonych. Park Szczęśliwicki, ulica Dickensa ze szpalerami dorodnych drzew, park Zasława Malickiego, park przy Mauzoleum Żołnierzy Radzieckich, potem ogród działkowy Rakowiec i już jesteśmy na Polu Mokotowskim – wyliczał w rozmowie z „Wyborczą”.

Koncepcja Patryka D. Zaremby przewidująca połączenie parków Warszawy w jeden spójny system infografika: Gazeta Wyborcza

Zaremba tłumaczył, że aby zszyć parki, czasami wystarczy tylko wytyczyć nowe przejście dla pieszych albo posadzić gęsty szpaler drzew wzdłuż chodnika. W niektórych miejscach potrzebne są jednak kładki lub tunele pod torami kolejowymi.

Koncepcja zaproponowana przez zespół pracujący nad nowym studium opiera się na podobnej filozofii, co ta Zaremby, choć ma inny przebieg. Jeśli zostałaby przyjęta jako część studium, stałaby się oficjalną miejską wytyczną i powoli, etapami, może nawet przez kilkanaście lat, albo i dłużej krystalizowałaby się za pomocą konsekwentnie realizowanych drobniejszych i większych inwestycji.

Zgłoś naruszenie/Błąd