Nie, nie zamierzam zajmować się specjalnie wczorajszym meczem. Tyle opinii już wygłoszono, nawet na tut. Salonie, że wręcz nie wypada dokładać już swoich trzech groszy. Tym bardziej, że głębokie rozważania na temat futbolu, opisywane mianem „filozofii futbolu”, czy wręcz jak w tytule książki Jacka Gmocha „alchemii futbolu” zawsze mnie trochę śmieszyły i trochę przestraszały. Zwłaszcza, że Kazimierz Górski przekonywał, że to prosta gra – żeby wygrać trzeba strzelić jednego gola więcej niż przeciwnik. I to właśnie mieliśmy wczoraj na Wembley. Skrzypiąca, słabo naoliwiona angielska maszyna z beznamiętną twarzą Harry`ego Edwarda Keana strzeliła jednego gola więcej i wygrała. A my? Strzeliliśmy jednego mniej i przegraliśmy. To tyle.
Ale przy okazji tego meczy wspominano i wspominano ten słynny mecz z października 1973 r., też na Wembley, tylko tym starym, który dziś miałby coś koło stu lat, gdyby kilkanaście lat temu kosztem 3 miliardów funtów nie postawiono nowego, wspaniałego stadionu. Tak to prawda, że tamten mecz był ważny, bo remis dawał nam wyjazd na pamiętne FIFA Fussball-Weltmeisterschaft 1974. Jednak ja za mecz pod wieloma względami pamiętniejszy – w mej prywatnej historii polskiej piłki nożnej – uważam inny mecz z Anglią.
Tak, chodzi o mecz w Chorzowie, 6 czerwca 1973 r. Nie tylko dlatego, że to jest jedyne w dziejach zwycięstwo z Anglią w oficjalnym meczu. Przede wszystkim dlatego, że przebieg i wynik meczu dokonały ogromnego przełomu w mentalności kibiców i piłkarzy. Oto w pięknym stylu pokonaliśmy mistrzów świata z 1966 r. i ćwierćfinalistów turnieju z 1970 r. To wtedy znaczyło tyle co dzisiejsze symultaniczne zwycięstwo polskiej drużyny pod wodzą Wercyngetoryksa (z racji fryzury – przydałyby się wąsy) Krychowiaka nad Francją, Hiszpanią i powiedzmy Argentyną równocześnie.
Wprawdzie nasza drużyna też nie była całkiem pozbawiona wawrzynów – wszak mieliśmy olimpijskie złoto z 1972 r., ale nie był to w świecie laur szczególnie szanowany. Wiadomo przepisy pisane przez pięknoduchów nie pozwalały grać na olimpiadzie zawodowcom. Czyli najlepszym. Z ich punktu widzenia.
Graliśmy wtedy o awans do mistrzostw świata w 1974 r. Do turnieju finałowego kwalifikowano 15 drużyn (16-tum uczestnikiem był obrońca tytułu). Mało. Nasza grupa eliminacyjna liczyła tylko 3 drużyny (Anglia, Polska i Walia), z grupy wychodził tylko zwycięzca. Żadnych baraży. Tak więc każdy z zaledwie czterech meczów był arcyważny. Eliminacje zaczęliśmy fatalnie – w marcu 1973 r. w Cardiff przegraliśmy z Walią 0:2. Było jasne, że z Anglią trzeba wygrać, jeśli chcemy myśleć o awansie. Problem w tym, że mało kto, po takim początku, brał pod uwagę wyeliminowanie Anglików. W eliminacjach do dużych imprez w ogóle nam nie szło, wspomniane IO w Monachium były pierwszym i od razu sporym sukcesem. Ale gdzie nam do Synów Albionu!
Wróćmy do meczu. Rozpoczął się 6 czerwca 1973 roku o pół do szóstej po południu. Żadne tam trzy kwadranse na dziewiątą wieczorem, jak teraz. Wtedy taka pora to już głucha noc była. Pogoda dobra, bez opadów i szczególnie silnego wiatru. Polacy w białych koszulkach z długimi rękawami i czerwonych spodenkach (zestawy wyglądały trochę dziadowsko – pewnie z Polsportu, chłopaki stroje od Adidasa dostali dopiero na mistrzostwa świata), Anglicy kolorystycznie trochę dziwnie – żółte koszulki i chyba niebieskie spodenki. W czarno-białych telewizorach te koszulki wyglądały jak brudnoszare i trzeba było nastawić w oczach dobry kontrast, żeby odróżnić od naszych. Ale nie stanowiło to problemu, bo nikt jeszcze innej telewizji nie znał.
Drużynę mieliśmy młodą, nawet jednego debiutanta – Krzysztofa Rześnego ze Stali Mielec (na prawej obronie). Obrońca Bulzacki czy bramkarz Tomaszewski to byli wtedy też prawie debiutanci.
Pierwszy gol padł już w 7 minucie i to dla Polski! Ostatecznie zapisano go na konto Roberta Gadochy, bo to po jego rzucie wolnym, po którym pod bramką angielską było niesamowite zamieszanie, piłka wylądowała w siatce. Rzecz nie była oczywista – wielu zwolenników (do których i ja się zaliczałem) prezentowało pogląd, że gola strzelił Jan Banaś, który, wykonując coś w rodzaju wślizgu, dotknął piłki i dodał jej dynamiki. Wspominano też z rzadka o ewentualnym samobójczym rykoszecie kapitana Anglików Bobby’ego Moore’a. Tak czy owak warszawskie gazety utrzymywały, że gola strzelił zawodnik Legii Gadocha, śląskie gazety też nie miały wątpliwości – strzelił Jan Banaś z Górnika Zabrze i kropka. Takie to wtedy były spory…
Polska grała dobrze i utrzymała wynik do przerwy. Po przerwie nie minęło nawet 5 minut i kapitan Anglików Robert Frederick Chelsea Moore, zwany Bobby, legendarny stoper, dostaje piłkę i jak na zwolnionym filmie kołysze się na lewo i prawo a następnie wykonuje ruch jakby chciał podawać do bramkarza Shiltona. Ruszył do niego znakomity Włodzimierz Lubański, wtedy Moore jakby się zawahał i chciał kiwnąć, ale nie z Panem Włodkiem te numery – zabrał Moore`owi piłkę i ruszył jak wiatr w kierunku bramki angielskiej oddając w optymalnym momencie perfekcyjny strzał. Mamy 2:0!! To było coś. Trudno było w to uwierzyć. Do końca meczu było jeszcze daleko, ale stało się jasne, że możemy wygrać.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS