Piotr Walczak to… fizjoterapeuta. Do drużyny Włókniarza, która na cztery długie lata zdominowała rozgrywki koszykarek w Polsce, trafił dość przypadkowo.
– Pracowałem wtedy w szpitalu. Odwiedzały mnie koszykarki: Małgorzata Gliszczyńska i Barbara Szymańska. To one zaproponowały, bym pomagał „włókniarkom” – wspomina masażysta. – Poszedłem na rozmowę z trenerem Henrykiem Langierowiczem.
Legendarny szkoleniowiec przyjął Walczaka na miesięczną próbę.
– Poprzedni fizjoterapeuta poszedł na zwolnienie, miałem go zastąpić – opowiada pan Piotr. – Zostałem na długie 16 lat.
Drużyna od razu go zaakceptowała. Na jednym z pierwszych treningów „nowy” zaimponował dziewczynom szybkością reakcji.
– Podczas akcji Małgosia Gliszczyńska wybiła palec. Zdecydowałem, że szybko trzeba zdjąć obrączkę, bo palec Gosi puchł błyskawicznie – opowiada. – W szpitalu chirurg potwierdził, że postąpiłem dobrze, a Gosia uratowała obrączkę, którą trzeba by było przeciąć.
Na czym polega codzienna praca masażysty? Kibice widzą go w akcji podczas meczu, gdy udziela pomocy kontuzjowanej zawodniczce.
– Ustawiałem odnowę biologiczną, zabiegi, które poprawiały zdrowie dziewczyn. Przygotowywałem odżywki i witaminy na mecze – wylicza Walczak. – Wszystko konsultowałem z lekarzami. To nie było moje widzimisię.
Koszykarki przychodziły do masażysty także przed treningami i meczami. Masażem Piotr rozgrzewał im mięśnie i stawy.
– Musiałem być na każdym treningu. Tam nie było taryfy ulgowej, dziewczyny ulegały takim samym kontuzjom, jak podczas walki w lidze – przyznaje masażysta.
Obowiązkiem koszykarek była wizyta u Walczaka po każdym meczu. Korzystały z masażu, sauny lub basenu.
W tygodniu były konsultacje lekarskie. Koszykarki doglądali ortopedzi, chirurdzy, a nawet laryngolog i okulista. Lekarz sportowy wystawiał zawodniczkom zezwolenie na grę, sprawdzane przed każdym meczem.
Przed niektórymi meczami Piotr Walczak czuł, że roboty będzie miał więcej. Bynajmniej nie chodzi o derby z ŁKS-em, czy prestiżowe starcia z drużynami krakowskiej Wisły lub z Gdyni.
– Niektóre hale w Polsce miały tępe podłoże, powodujące urazy. Do takich zaliczała się hala w Gorzowie – wspomina. – Tam stawy skokowe czy kolana Koszykarek zatrzymywały się w miejscu, a reszta ciała uciekała w bok.
Codziennością były wybite palce dziewczyn, uszkodzone stawy skokowe, sfatygowane kręgosłupy, skręcone kolana, zerwane ścięgna Achillesa i więzadła w kolanach.
Przez 16 lat Piotr Walczak współpracował z kilkoma trenerami pabianickiej druzyny: Henrykiem Langierowiczem, Konstantinem Miłowidowem, Adamem Ziemińskim, Jackiem Dyją, Mirosławem Trześniewskim.
– Największy autorytet miał trener Langierowicz. Był człowiekiem bardzo opanowanym, nigdy nie wyzywał dziewczyn – wspomina. – Jeśli podszedł do boiska, trzymając ręce w kieszeniach, one już wiedziały, że jest wkurzony.
To wystarczyło, by koszykarki bardziej przykładały się do gry.
– Byli też szkoleniowcy wybuchowi. W przerwie na rozmowy z zawodniczkami kopali coś albo rzucali tablicami, na których wcześniej rysowali schematy taktyczne – śmieje się Piotr Walczak.
Trener Miłowidow, który w Pabianicach wytrzymał tylko pół roku, często przychodził brać masaż.
– Lubił to – tłumaczy pan Piotr. – To niezwykle promienny i otwarty człowiek.
Z każdym szkoleniowcem fizjoterapeuta miał dobre relacje. Każdy cenił Piotra Walczaka za profesjonalne podejście do obowiązków.
– Była między nami serdeczność – dodaje Walczak.
Siedząc na ławce rezerwowych, fizjoterapeuta też przeżywał mecze. Ale nie mógł tego ostentacyjnie okazywać, skakać z rękami w górze, soczyście komentować decyzję sędziego.
– Musiałem być wciąż gotowy na to, że trzeba będzie wbiec z walizeczką na boisko – mówi. – Dopiero po meczu emocje puszczały, były śpiewy, uściski.
Do szatni nie wchodził. Czasem po zwycięskich meczach pośpiewał wraz z koszykarkami w autokarze.
– Mistrzowska drużyna z lat 90. jakoś bardziej celebrowała zwycięstwa, niż zawodniczki, które grały w późniejszych latach – zauważył.
Na ławce rezerwowych Piotr Walczak przeżył setki meczów ligowych i pucharowych. Który najbardziej utrwalił mu się w pamięci?
– Chyba ostatnie mistrzostwo Polski w 1992 roku w Krakowie. Było naprawdę niebezpiecznie, krakowscy kibice pluli w kierunku naszej drużyny, na parkiet leciały butelki – wspomina. – Było groźnie, choć chronili nas strażnicy miejscy z Pabianic.
Mistrzowskie tytuły naszej drużyny otwierały furtkę do europejskich pucharów. Dla Polaka z kraju, który dopiero otrząsał się z komunizmu, wyjazd za granicę był nie lada wydarzeniem.
– Wyprawy na mecze planowano tak, by zawsze znaleźć czas na zwiedzanie – opowiada Walczak. – Niektóre ze zwiedzanych miast wcześniej widziałem tylko na zdjęciach, więc ujrzenie ich na żywo było sporym przeżyciem.
Podczas swej przygody z koszykówką masażysta zjeździł pół Europy. Był nawet na Uralu – w Eurolidze nasze koszykarki grały w Jekaterynburgu.
– Z każdego miejsca starałem się przywieźć pamiątkę. Trochę się tego nazbierało – wyznaje.
30 lat temu różnicę w poziomie życia między Polską a Zachodem było widać gołym okiem. Nie tylko na sklepowych półkach, także w pracy fizjoterapeuty.
– Gdy zachodni fizjoterapeuci zobaczyli, że biegam z walizką, w której mam szklane butelki z substancją schładzającą, to łapali się za głowy – mówi pan Piotr. – Z kolei ja byłem zaskoczony, że oni mają aerozole, suchy lód, ortezy, specjalne bandaże.
W 1994 roku Włókniarz Pabianice przestał istnieć. Powołano Miejskie Towarzystwo Koszykówki.
– Obawialiśmy się, że z dnia na dzień zostaniemy bez pracy – opowiada. – Bywało, że na czas nie dostawaliśmy pieniędzy, albo mniej niż powinniśmy dostać.
Gdy klub wyszedł na prostą, nad Dobrzynkę częściej trafiały zawodniczki z zagranicy.
– Może nie wszystkie ochoczo uczyły się polskiego, ale wszystkie bezbłędnie potrafiły pokazać, gdzie je boli i trzeba rozmasować – śmieje się pan Piotr.
Czy po latach pracy w zawodowym klubie masażysta może stwierdzić, że „sport to zdrowie”?
– Sport to zdrowie, ale niekoniecznie ten wyczynowy – uważa pan Piotr. – Jeśli trenuje się dwie godziny do południa i dwie godziny po południu, to bardzo obciąża organizm.
Z klubu Piotr Walczak odszedł w 2004 roku. Powód? Problemy zdrowotne (cukrzyca). Dziś z koszykówką nie ma wiele wspólnego.
– Czasem na masaż wpadną do mnie dawne koszykarki – opowiada. – Wspominamy dawne lata. Twierdzą, że mam fach w ręku, korzystają więc z moich umiejętności.
***
Podstępna choroba nie daje zapomnieć o sobie, zadając kolejne ciosy. Pan Piotr znosi jednak chorobę z uśmiechem na ustach. Walczy. Można mu pomóc, przekazując kwotę 1% swojego podatku. Co trzeba zrobić?
Wypełniając PIT w rubryce „Wniosek o przekazanie 1% podatku należnego na rzecz organizacji pożytku publicznego (OPP), należy:
– wpisać numer KRS: 0000270809
– obliczyć kwotę 1%.
W rubryce informacje uzupełniające (bardzo ważne!) należy: – wpisać nazwisko oraz numer członkowski nadany przez fundację – Walczak, 13872.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS