Siostry Maryi Niepokalanej modlą się o beatyfikację swojego założyciela ks. Jana Schneidera (do takiej modlitwy można dołączyć w każdy I wtorek miesiąca w kościele pw. NMP na Piasku na Mszy św. o 18.00), ale nie tylko. Toczy się również proces beatyfikacyjny należącej do zgromadzenia s. Marii Dulcissimy. Zmarła w Brzeziu, ale jej drogi prowadziły także przez Wrocław.
Z przyjaciółką z nieba
Helena Hoffmann urodziła się w Zgodzie, dziś dzielnicy Świętochłowic. Jednym z jej szczególnych rysów była zażyła przyjaźń ze św. Teresą od Dzieciątka Jezus, która rozmawiała z nią w snach i nie tylko. Kiedyś znalazła na polu medalion z postacią dziewczyny z krzyżem i różami – i potem odkryła w niej świętą z Lisieux. Samą Dulcissimę nazywa się czasem „śląską św. Tereską”. – 17 marca 1928 r. rozpoczęła we Wrocławiu postulat u sióstr Maryi Niepokalanej. To było w domu macierzystym naszego zgromadzenia, przy dzisiejszej ul. kard. B. Kominka – mówi s. Małgorzata Cur, zajmująca się popularyzacją postaci służebnicy Bożej. Dodaje, że szybko okazało się, iż postulantka ma problemy ze zdrowiem. – Siostry myślały, że źle się czuła we Wrocławiu, bo jej nie służyło miejskie powietrze. Skierowały ją do Henrykowa, gdzie wtedy miałyśmy placówkę – mówi. Niestety, w wieczór wigilijny 1928 r. pojawiły się bardzo poważne symptomy choroby. Na początku stycznia henrykowski lekarz Georg Krische zdiagnozował zapalenie mózgu. Helena raz po raz traciła przytomność, miała problemy z mówieniem. Siostry zawiadomiły mamę dziewczyny, panią Albinę. Gdy przyjechała, była między innymi świadkiem rozmowy swojej córki ze św. Teresą. Siostra Małgorzata wspomina o kolejnych konsultacjach lekarskich – w Ziębicach, we Wrocławiu. – Znów miała bóle głowy, spadła ze schodów, traciła przytomność – mówi. Poważne dolegliwości powinny stanąć na przeszkodzie do życia zakonnego, ale stało się inaczej. Profesor z uniwersyteckiej kliniki chorób nerwowych – do którego skierowano dziewczynę razem z inną jeszcze kandydatką – stwierdził: Helenę obłóczcie, a tamtą odeślijcie. Czy jego opinia była decydująca? Nie wiadomo, ale ostatecznie Helenka – choć wciąż cierpiała w związku z rozwijającym się guzem mózgu – została dopuszczona do obłóczyn. Odbyły się w październiku 1929 r. Otrzymała imię Maria Dulcissima (co znaczy „najsłodsza”). Już w habicie i białym welonie wraz z innymi nowicjuszkami pojechała do Nysy.
Weź mój wzrok
Siostra Dulcissima rozmawia ze świętymi, z Matką Bożą, z Aniołem Stróżem, ale i przeżywa rozmaite rozterki. Ma poczucie, że nic nie umie, że się w zakonie do niczego nie przyda. Święta Tereska ją poucza, podaje intencje, w jakich ma ofiarować swoje cierpienie. Po pierwszym roku nowicjatu znowu jedzie do Wrocławia, gdzie ma się m.in. opiekować dziewczętami, potem do Nysy. „Zbawiciel obdarzał mnie wciąż chorobą” – notuje. Potwierdzają się diagnozy mówiące o guzie mózgu. Tymczasem wiosną w 1932 r. siostra składa śluby czasowe, a w 1935 r. – wieczyste. Ostatni etap drogi wyznacza Brzezie. Siostra Dulcissima ma wizje, otrzymuje niewidoczne dla innych stygmaty. Modli się za Kościół, za swoje zgromadzenie, za kapłanów. Jednocześnie chce pomagać chorym – także biorąc niejako na siebie ich schorzenia. Gdy zaczyna modlić się za małego Janka, który stracił wzrok i słuch, ona sama wkrótce ślepnie, a dziecko odzyskuje sprawność jednego oka i jednego ucha. Jan Darowski stanie się potem znanym tłumaczem oraz poetą. W Brzeziu s. Dulcissima odwiedza domy mieszkańców razem z s. Lazarią. Ta druga służy jako pielęgniarka, ta pierwsza, chodząca o kuli, ofiaruje za chorych modlitwę, błogosławi – robiąc krzyżyki na czołach. Gdy umiera, pogrzeb zmienia się w wielkie święto. Wszak odeszła święta; to nie czas na żałobę! Wkrótce zaczyna znikać ziemia z grobu zakonnicy. – Kiedy wybuchła wojna, matki szyły woreczki dla synów idących do walki i napełniały je tą ziemią. Wierzyły, że siostra pomoże im wrócić szczęśliwie do bliskich. Ludzie brali ziemię do swoich domów, gdy mieli jakiekolwiek problemy – wyjaśnia. W Brzeziu trwa wśród ludzi żywa pamięć o s. Dulcissimie. Także we Wrocławiu chętnie zwracają się do niej jej współsiostry. Gdy przechodzimy ulicą kard. B. Kominka, warto pamiętać o postulantce sprzed lat, która w tym właśnie miejscu przeżywała wielkie cierpienie, ale i ogromną radość bliskości z Panem.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS