Lewica w Polsce coraz śmielej głosi hasło „mieszkanie prawem człowieka”. Ogólnie trudno się z tym postulatem nie zgodzić; każdy powinien mieć dach nad głową. Problem w tym, że lewica rozumie ten postulat skrajnie radykalnie, w istocie rewolucyjnie. Chce każdemu zapewnić nie tyle warunki gwarantujące np. miejsce do spania, czy też wejście na tzw. drabinę własnościową, ale mieszkanie, które będzie spełnieniem życiowych aspiracji, i to bez postawienia jakichkolwiek wymagań, choćby kredytowych. To musi się skończyć katastrofą – czyli zniszczeniem mechanizmów ekonomicznych w tej branży i załamaniem się podaży. Fizyki nie da się oszukać.
Nie znaczy to, że państwo nie powinno w sferze mieszkaniowej nic robić. Program Mieszkanie + – który na razie nie spełnił pokładanych w nim nadziei w kwestii skali- miał na celu punktową interwencję. Chodziło o zbicie cen poprzez presję na deweloperów, pomoc osobom z mniejszymi dochodami, rozładowanie głodu mieszkaniowego, pokazanie, że państwo potrafi być skuteczne nawet w obszarach tak szczególnych. Słychać, że program ma być poprawiany, ulepszany.
Ale dziś polskich problemów mieszkaniowych nie rozwiąże się bez ingerencji państwa w jedną, szczególnie trudną sferę. Mam na myśli planowanie przestrzenne i komunikacyjne, niemal całkowicie leżące odłogiem. W Polsce, zwłaszcza wokół wielkich miast, buduje się byle gdzie i byle jak. Kolejne inwestycje zwiększają problemy z dojazdami, przeciążają wszelką – także szkolną – infrastrukturę, niszczą charakter poszczególnych podmiejskich miejscowości poprzez budowanie wielkich osiedli wśród domków jednorodzinnych. Samorządy na żadnym poziomie nie radzą sobie z wyzwaniami, zwłaszcza, że najwięcej mają do powiedzenia mają tu powiaty, czyli ten szczebel samorządności, który jest w najmniejszym stopniu kontrolowany przez opinię publiczną. W rezultacie horror goni horror, ludzie mieszkają albo na pustyni, albo w miejscach, skąd nie sposób dojechać do pracy, szkoły ani samochodem, ani komunikacją publiczną.
Nie ruszymy do przodu, jeśli w sferze planowania przestrzennego nie zaczniemy działać w sposób sensowny, przemyślany. Jeśli nie pojawi się więcej planowania. Jeśli inwestycje mieszkaniowe nie będą poprzedzone przemyśleniem i rozbudową infrastruktury. Wreszcie, jeśli nie będziemy w stanie kreować rozwiązań, które skokowo poszerzą możliwości mieszkaniowe całych aglomeracji, np. poprzez rozbudowę komunikacji kolejowej z miejscowościami satelickimi, choćby w stylu przedwojennej Elektrycznej Kolei Dojazdowej, obecnie WKD. Jedna taka linia skokowo zwiększa możliwości budowy domów i mieszkań, do tego w otoczeniu wysoko jakościowym.
Jedno jest pewne: kwestia mieszkaniowa będzie zyskiwała na politycznym znaczeniu, przynajmniej przez jakiś czas. Później, w związku z kryzysem demograficznym, może być różnie. Oczywiście, zapewne napłyną imigranci, ale to już inna spraw.
CZYTAJ: Zandberg i Mentzen poznają rzeczywistość. Politycy wymądrzali się nt. sytuacji w Polsce. Dostali odpowiedź od internautów
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS