„Nawet najwyższy prawdopodobny poziom wdychania zubożonego uranu nie odgrywał żadnej roli w wywołaniu syndromu Zatoki Perskiej, a jej najbardziej prawdopodobnym powodem lub powodem był kontakt z aerozolowanymi związkami z grupy fosforanów organicznych (pestycydami i środkiem paralityczno-drgawkowym sarin)”. Taki wniosek ogłosili badacze z Uniwersytetu Teksaskiego i Uniwersytetu Portsmouth, kategorycznie odrzucając dotychczasowe hipotezy, jakoby za chorobę znaną pod skrótowcem GWI (od: Gulf War illness) odpowiadały wdychane opary i pył z pocisków przeciwpancernych zawierających zubożony uran.
– To, że zubożony uran nie znajduje się i nigdy nie był w organizmach osób chorych w ilościach wystarczających do wywołania choroby, zaskoczy wielu, w tym samych chorych – wyjaśnia Randall Parrish z Uniwersytetu Portsmouth, specjalista w zakresie geochemii izotopów. – Przez trzydzieści lat podejrzewali oni, że zubożony uran mógł przyczynić się do ich choroby.
GWI objawia się między innymi problemami z pamięcią i koncentracją, chronicznym bólem i zmęczeniem, problemami dermatologicznymi oraz dysfunkcjami układu nerwowego, a również gorączką, nocnymi potami, bezsennością i zaburzeniami seksualnymi. Przeprowadzone do tej pory badania wykazały, że około 25% z blisko 700 tysięcy żołnierzy rozmieszczonych w tym konflikcie wykazywało niektóre z tych objawów. Istnieją nawet badania wskazujące na wystąpienie GWI u ponad jednej trzeciej personelu.
Iracki T-55A zniszczony w 1991 roku.
(US Navy / JO1 Gawlowicz)
Zdecydowana większość osób podejrzewała, że zubożony uran użyty w pociskach przeciwpancernych stworzył toksyczną mieszankę, która skutkowała poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi. Autorzy badania podkreślają – co już zostało udowodnione wcześniej – że w czasie wojny w Zatoce Perskiej żołnierze byli narażeni na kontakt z sarinem w niewielkim stężeniu, który był pozostałością po niszczeniu składów irackiej broni chemicznej w styczniu 1991 roku. Z kolei pestycydy używane były przez koalicję, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia wśród personelu chorób przenoszonych przez insekty.
– Wyniki tych badań zasadniczo przekreślają rolę zubożonego uranu w wywołaniu GWI – mówi profesor Haley, specjalista chorób wewnętrznych z Uniwersytetu Teksaskiego. – Mają też odniesienie do debaty międzynarodowej w sprawie tego, czy zubożony uran powodował choroby w innych teatrach działań bojowych, gdzie używano amunicji tego rodzaju. Obawy wyrażane w tych sytuacjach opierały się na spekulacjach, że zubożony uran powodował GWI.
Parrish i Haley opracowali czuły test wykrywający niski poziom zubożonego uranu i przebadali za jego pomocą 106 pacjentów z GWI i 48 weteranów stanowiących grupy kontrolne. Efekty były takie, że nie znaleziono zubożonego uranu u żadnej z chorych osób i żadnej różnicy między nimi a grupą kontrolną, która nie była na polach bitew na Bliskich Wschodzie. Nie znaleziono żadnej różnicy co do proporcji 238U/235U u weteranów wykazujących standardowe objawy GWI i u grupy kontrolnej.
Obaj naukowcy doszli do wniosku, że wcześniejsze analizy ilości zubożonego uranu w moczu, prowadzone za pomocą spektrometrów mas z sektorowym polem magnetycznym, dawały wiarygodne wyniki jedynie w przypadku nielicznych weteranów, w których ciałach utkwiły duże odłamki pocisków. Zastosowano wobec tego urządzenie o rząd wielkości bardziej czułe, aby sprawdzić, czy rzeczywiście w moczu znajduje się taka ilość zubożonego uranu, jakiej należy oczekiwać u osoby, która otrzymała przed trzydziestu laty dawkę mogącą negatywnie wpłynąć na zdrowie. Odpowiedź była jednoznaczna: nie.
Robert Haley i Randall Parish.
(UT Southwestern Medical Center)
Gdyby zubożony uran był przyczyną GWI, chorzy weterani powinni mieć poziom tego pierwiastka w moczu zgodny z obliczeniami, natomiast pozostali, zdrowi, weterani – niższy. Niczego takiego nie stwierdzono, nawet u weteranów, którzy z bliska doświadczyli eksplozji pocisków ze zubożonym uranem w przypadkach ognia bratobójczego i wdychali gorące gazy po eksplozji.
W czasie wojny w Zatoce Perskiej użyto na terenie Kuwejtu i południowego Iraku około 300 ton amunicji ze zubożonym uranem. Dochodziło do przypadków friendly fire, a także do kontaktu z aerozolami na przykład w pobliżu zniszczonych, płonących pojazdów.
W 2015 roku domagano się od Stanów Zjednoczonych, aby amerykańskie samoloty w czasie walk z tak zwanym Państwem Islamskim w Iraku i Syrii (operacji „Inherent Resolve”) nie wykorzystywały pocisków ze zubożonym uranem. W tym czasie aktywiści społeczni i parlamentarzyści z Belgii, Holandii i Wielkiej Brytanii wezwali swoje rządy do wywarcia nacisku na Stany Zjednoczone w sprawie wycofania tej amunicji. Waszyngton nie wypowiadał się o użyciu amunicji ze zubożonym uranem przez czołgi i inne pojazdy opancerzone.
Wielokrotnie próbowano udowodnić, że zubożony uran w amunicji miał negatywny wpływ na zdrowie żołnierzy. Nie zgadzało się to z oficjalnym przekazem, że pocisk może stanowić zagrożenie jedynie w wyniku fizycznego uszkodzenia. Później okazało się, że zamiennik zubożonego uranu – stopy wolframu – ma podobne negatywne właściwości. Niemniej we wrześniu 2019 roku Pentagon poinformował o rozpoczęciu wycofywania nabojów z pociskami przeciwpancernymi kalibru 30 milimetrów rodziny PGU-14 (używanych w samolotach A-10 Thunderbolt II), kalibru 105 milimetrów M833 i M900 (używanych w kołowych wozach wsparcia ogniowego M1128) oraz kalibru 120 milimetrów M829A1 i A2 (w zapasowych jednostkach ogniowych czołgów podstawowych M1 Abrams).
Zobacz też: USA chcą mieć nowe bazy w Arabii Saudyjskiej
(utsouthwestern.edu, port.ac.uk)
US Navy / PHC D.W. Holmes II
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS