Urzekające są zabiegi językowe stosowane przez nowych polskich rewolucjonistów. Podobnie jak urzekająca jest kreacja bohaterów i autorytetów.
Kiedyś autorytety własnoręcznie kreował Adam Michnik – lepił je i formował niczym naczynia na kole garncarskim. Glina mogła być byle jaka, ale liczył się garncarz i jego ręka, nawet gdy lepić nie potrafił. Po latach wiele z tych wykręconych na kole garncarskim dzieł to zwykłe skorupy. Ale uczniowie i adepci Michnika wciąż z zapałem zbierają glinę i formują nowe naczynia. Najnowsze dzieło to Katarzyna Augustynek, lansowana przez najnowsze „Wysokie obcasy”, które zrobiły z nią wielgachny wywiad. Nazwisko pewnie większości nic nie mówi, bo liczy się ksywka – „Babcia Kasia”.
Dopiero ksywka ujawnia, na czym polega patent warsztatu garncarskiego typowego dla garncarzy Michnika, ale rozpowszechnionego wśród współczesnych rad robotniczych, żołnierskich i feministycznych, bo to i podobna glina, i podobni „artyści”. Dodać trzeba, że „Babcia Kasia” to część „Polskich Babć”. „Babcia Kasia” (65 lat) jest od pięciu lat rewolucjonistką, czyli najczęściej zadymiarką, z czego jest oczywiście bardzo dumna, a z niej dumny jest z kolei zarówno warsztat garncarski Michnika, jak i całe uliczne garncarstwo. Dlatego buduje jej legendę niczym nowej Emilii Plater. „Babcia Kasia” ma w swoim kajecie (kalendarzu) setki zadym, w których uczestniczyła, bo zasadniczo jest obrońcą demokracji. Nie sama postać jest tu jednak interesująca, bo takich jest wiele, tylko zabiegi językowe.
Katarzyna Augustynek to po pierwsze „babcia”, a po drugie – „Kasia”. „Babcia” wywołuje ciepłe skojarzenia, nawet jeśli tylko w przeddzień lub w Dniu Babci. Jest ogromna pozytywna mitologia babciologiczna wiążąca babcię z wychowaniem dzieci, szczególnie wnuków, z przekazywaniem tradycji, uczeniem, kształtowaniem osobowości i pozytywnych wzorów zachowań. Istnieje też ogromna literatura babciologiczna, gdzie babcie są pozytywnymi bohaterkami, z babcią Czerwonego Kapturka na czele, a często autorkami heroicznych czynów. I babcia pozytywnie różni się od „baby”, szczególnie „Baby Jagi”. Zresztą sama zdrobniała forma narzuca pozytywne emocje i takież nastawienie.
Babcia to samo dobro, a już w połączeniu z imieniem w zdrobniałej formie, to dobro do kwadratu. Katarzyna brzmi oficjalnie, urzędowo i chłodno, Kasia – prywatnie, familiarnie i ciepło. „Babcia Kasia” to ktoś, do kogo można się przytulić, znaleźć pomoc, opiekę, strawę, dobre słowo, gorące serce, empatię i wszelkie inne formy dobra oraz piękna. „Babcia Kasia” nie może się w ogóle źle kojarzyć, tym bardziej że złożenie dwóch zdrobnień czyni ją nie tylko milutką, ale i bezbronną. I to już znakomita podstawa do rzucenia „Babci Kasi” na tło, przy którym wygląda jeszcze cieplej i jeszcze lepiej. Wymarzone tło to policjanci. Skojarzenia są oczywiste: ubrani na czarno, silni, bezwzględni, brutalni, okrutni, służbiści, zdyscyplinowani, bezduszni.
Na tle policjantów „Babcia Kasia” wygląda jak skrzywdzone niewiniątko, choćby oni się tylko bronili, a ona ich atakowała, obrażała, prowokowała. Niewiniątko i brutale, czuła i bestie, kruszynka i potwory. I o takie właśnie zestawienie chodzi. „Babcia Kasia” zamyka usta, bo jak ucieleśnienie dobra może mieć złe zamiary, a tym bardziej złe czyny na koncie. To wręcz podręcznikowy przykład odwrócenia znaczeń, robienia wody z mózgu i miazgi ze współczucia. Wystarczy manipulacja językowa, żeby taką osobę uczynić bezkarną, nietykalną i mającą wyłącznie status ofiary. I w świat idzie komunikat: reżim nie uszanuje nawet babci, czyli kogoś, kto wywołuje niemal same anielskie skojarzenia. Ergo: reżim jest absolutnie zdegenerowany, zdemoralizowany i odarty z wszelkich wartości. Tym bardziej, gdy gnębi nie tylko pojedynczą „Babcię Kasię”, ale i „Polskie Babcie”.
Zabieg z „Babcią Kasią” to tylko drobny, choć bardzo wymowny przykład tego, co się lepi w warsztatach garncarskich rewolucji, a co w dużej mierze polega na przekształcaniu języka. Na podobnej zasadzie „dziewczyny”, „kobiety”, „matki” czy „przyjaciółki” są obsadzane w rolach gwardzistek rewolucji idących w pierwszym szeregu oraz działających w razwiedkach. Też mają budzić ciepłe, pozytywne skojarzenia, często konfrontowane z „brutalną” władzą. To klasyczne działanie obezwładniające, wychodzące od językowej manipulacji. I to obezwładnienie działa, bo tylko jakiś degenerat może się konfrontować z „babcią”, „dziewczyną” czy „przyjaciółką”. A potem można już tworzyć dowolne narracje o strasznym reżimie.
Nie nabierajmy się na te wszystkie zabiegi językowe, często akceptowane bezrefleksyjnie. Nic tu bowiem nie jest takie, jak się wydaje. Nic nie jest spontaniczne, miłe, czułe, wrażliwe i generalnie pozytywne, lecz chodzi o wciągnięcie w pułapkę: najpierw semantyczną, potem moralną, a ostatecznie chodzi przecież o rewolucję i władzę. Apologeci i lansiarze „Babci Kasi” doskonale to wiedzą, a tylko „rżną głupa”. Celem jest uczynienie tarcz i taranów z osób, których wizerunek jest po to semantycznie spreparowany, żeby były skuteczniejszymi narzędziami rewolucji. I tak się to koło garncarskie obraca.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS