Apostazja nie musi być ciężka. Zależy, na kogo się trafi

***

„Czytałam test Angeliki Pitoń o apostazji i chciałam podzielić się moim doświadczeniem, które było, można wręcz powiedzieć, »przyjemne«.

Rzeczywiście, katorgą było uzyskanie wypisu z księgi chrztu w mojej pierwszej parafii, zwłaszcza że zapytano mnie, po co taki wypis jest mi potrzebny (tutaj musiałam, nie do końca zgodnie z prawdą, podać przyczynę). To doświadczenie było nieprzyjemne z wielu powodów, ale miałam świadomość, że to dopiero pierwszy krok i powinnam przygotować się na gorsze sztormy.

Z wypisem z księgi chrztu udałam się do mojej obecnej parafii, w specjalnie uprzednio sprawdzonych godzinach urzędowania księdza proboszcza. Bez dzwonienia i umawiania się, bo to rzeczywiście może powodować już na starcie problemy. Podczas spotkania ksiądz był wyraźnie zszokowany, ale – ku mojemu zdziwieniu – nawet nie próbował mnie odwodzić od decyzji. Stwierdził, że jeśli osoba przychodzi już z wydrukowanymi dokumentami w trzech kopiach, to on zdaje sobie sprawę, że tu już nic nie wskóra. Poprosił mnie o dowód zamieszkania w jego parafii (rachunek, umowa najmu), zapytał, czy rodzice wiedzą o mojej decyzji (co bawi o tyle, że żadne z moich rodziców od dekady nie postawiło nogi w kościele), i poinformował o dalszych krokach tak moich, jak i Kościoła. Nie zgodził się na wydanie podpisanej kopii oświadczenia wystąpienia, ponieważ twierdzi, że „panuje moda na chwalenie się takimi decyzjami i on się na to nie godzi”.

Koniec końców wszystko przebiegło bardzo sprawnie, chociaż dowiedziałam się, że nie zostanę poinformowana o zakończeniu procesu apostazji, mam za to pojawiać się raz na jakiś czas w parafii chrztu, aby dowiedzieć się, czy do księgi chrztów została dodana właściwa adnotacja.

Myślę, że dobrze, żeby ludzie mieli świadomość, że apostazja nie musi być ciężka i borderline niemożliwa. Zależy, na kogo się trafi. I myślę, że to powinno zachęcać osoby, które już postanowiły, że apostazji chcą dokonać, ale obawiają się procesu.

Majka”