Hołownia – człowiek Kościoła, który zbija polityczny kapitał na jego słabościach

Hołownia sięga więc po stary pomysł, jednak Polska 2021 to inny kraj niż Polska 2013 roku. Po filmach „Kler” i dokumentach braci Sekielskich poświęconych kościelnej pedofilii, po bezpardonowym mariażu episkopatu z rządzącymi, po milionach z publicznej kasy wpompowanych w biznesy Tadeusza Rydzyka, społeczne zapotrzebowanie na rozliczenie Kościoła, także finansowe, zdecydowanie wzrosło. Propozycja zamiany Funduszu Kościelnego na odpis podatkowy to wyjście naprzeciw oczekiwaniom społecznym – odebranie rządzącym decyzji o wysokości dotacji dla kleru i przekazanie jej wiernym.

Przecinaniu pępowiny łączącej w Polsce tron z ołtarzem służyć ma także „kodeks dobrych praktyk” – zbiór zasad regulujących kontakty pracowników administracji państwowej z Kościołem. Z jednej strony ma to ukrócić udział duchownych w państwowych uroczystościach, pokropek świeconą wodą i przecinanie wstęgi przy każdej inwestycji, z drugiej ograniczyć przemawianie polityków z ambon i ich występy podczas obrzędów religijnych.

I znów: prezydent Warszawy Rafał Trzaskowski wprowadził takie zasady zaraz po objęciu urzędu i był za to przez wielu krytykowany, bo w swej odwadze mówienia Kościołowi basta, był odosobniony. Wprowadzenie odgórnego „kodeksu” mogłoby zdjąć z samorządowców i urzędników państwowych odpowiedzialność za podejmowanie ryzykownych wizerunkowo decyzji.

Czytaj także: To upokarzające, gdy kardynał Dziwisz wypłakuje się na kozetce u księdza Rydzka

Kolejna niecierpiąca zwłoki kwestia w relacjach państwo-Kościół to lekcje religii. Hołownia nie stawia sprawy na ostrzu noża jak swego czasu Palikot czy Biedroń. Nie walczy z krzyżem w sali lekcyjnej i nie postuluje likwidacji religii, używając populistycznego postulatu uratowania kwoty 1,5 mld zł, którą budżet państwa co roku przeznacza na pensje dla katechetów. Mówi: to, czy uczyć religii w szkole, powinno być decyzją nauczycieli, rodziców i uczniów. Żadnych narzucanych odgórnie rozwiązań. Zatem znów oddaje sprawy w ręce ludzi. Inna sprawa, czy jest to propozycja realnie rozwiązująca problem, niemniej zapewne łatwiejsza do pozyskania poparcia większości niż radykalne cięcia.

Religia w szkole będąca spuścizną długu spłacanego przez opozycję wobec Kościoła za jego pomoc w czasach PRL, stała się przez ćwierćwiecze wolnej Polski przeżytkiem. Tak jak Fundusz Kościelny (ustanowiony w 1950 r.). Jako przedmiot powszechnego nauczania jest powodem nieustannie rosnących żądań ze strony Kościoła. Trafiła na świadectwa, gdzie podwyższa lub zaniża średnią ocen, aspiruje do egzaminu maturalnego i stanowi ważny instrument wprowadzania tylnymi drzwiami państwa religijnego.

Czytaj także: Don Tadeo. Skąd się wzięła siła ojca Rydzyka?

Wybór między religią a etyką jest w szkołach teoretyczny. Rezygnacja z uczestnictwa w lekcjach religii ma charakter wykluczający i piętnujący. Dlatego oddanie decyzji o jej nauczaniu szkołom to zastąpienie obowiązku – wyborem. I co równie ważne, może stanowić pomocne narzędzie weryfikacji kompetencji nauczycieli religii. Ich brak odpowiedniego przygotowania i fundamentalistyczny stosunek do religii stanowi często czynnik zniechęcający uczniów i ich rodziców. Z nowym rozwiązaniem szkoły mogłyby złym nauczycielom powiedzieć „dziękujemy”.

Siłą propozycji Hołowni jest jego pakietowość. To, że nie skupia się na jednym postulacie i nie czyni z niego wyborczego cepa na Kościół, ale przedstawia całą listę spraw do załatwienia. Oprócz regulacji finansowych, unormowania relacji urzędniczo-kościelnych i kwestii religii w szkołach mówi o ograniczeniu działań kapelanów (np. w szpitalach), przejęciu kontroli nad usługami cmentarnymi przez samorządy tam, gdzie nie ma cmentarza komunalnego, czy konieczności realnego włączenia państwa w walkę z pedofilią, bez traktowania osób duchownych w sposób uprzywilejowany.

Nie bez znaczenia jest pewnie fakt, że Szymon Hołownia to człowiek Kościoła. Niedoszły duchowny – dwa razy podejmujący próbę w nowicjacie i były szef telewizji Religia.tv. Jako człowiek z wnętrza tej instytucji jest bardziej wiarygodny niż politycy, dla których walka o rozdział państwa i Kościoła często stawała się walką z Kościołem, a tym samym miała wyłącznie koniunkturalny wymiar. Nie znaczy to rzecz jasna, że Szynom Hołownia, składając klarowną ofertę reformy stosunków państwo-Kościół, nie chce zbijać kapitału politycznego. Budować pozycji lidera opozycji poprzez kreowanie się na reformatora instytucji, której jest częścią. Tak, jak większość Polaków deklarujących swój katolicyzm i dokonujących rozstrzygnięć w wyborczych urnach.

Zgłoś naruszenie/Błąd