Pod koniec roku na portalu pabianice.tv ukazał się wywiad z psychiatrą Anną Oberle pt. “Planujmy, co zrobimy po pandemii”. Dziś rozmawiamy na temat pomocy psychiatrycznej aresztowanym i skazanym.
Magdalena Hodak: Czy epidemia COVID-19 jest dla osadzonych jakimś szczególnym dyskomfortem? Wcześniej jakoś musieli się przecież przystosować do życia nie tylko z zakazami, ale w warunkach pozbawienia wolności…
Anna Oberle: – Główną różnicą dla osadzonych w czasie pandemii jest brak odwiedzin dla rodzin i bliskich, aby nie narażać na potencjalny kontakt z wirusem. Odwiedziny są rodzajem nagrody i usankcjonowania właściwej postawy osadzonego, dlatego jest to dla tych osób znaczna uciążliwość. Do dotychczasowych ograniczeń, dochodzi jeszcze ta związana z brakiem obecności, choć na chwilę kogoś, na kogo się czeka. Dla osadzonych to osoby z zewnątrz – odwiedzający lub personel – mogą stanowić zagrożenie i dlatego do minimum ograniczony jest kontakt zewnętrzny i to na personelu szczególnie ciąży odpowiedzialność za zachowanie wszelkich reżimów i zaleceń sanitarnych.
Z jakimi chorobami czy problemami psychicznymi borykają się ludzie pozbawieni wolności?
– Wśród osadzonych spory odsetek stanowią ludzie, którzy mieli problemy z uzależnieniami, głównie od alkoholu, ale nie tylko. Często właśnie z powodu zachowań związanych z uzależnieniami znaleźli się w izolacji. Dlatego też często obserwujemy typowe dla uzależnionych w czasie abstynencji objawy, tj. rozdrażnienie, chwiejność emocjonalną, brak snu, a czasami objawy psychoz poalkoholowych lub związanych z innymi środkami psychoaktywnymi. Częściej niż przeciętnie mamy też do czynienia z zaburzeniami osobowości stanowiącymi problem w utrzymywaniu właściwych relacji społecznych. Niektórzy oczekują wyjątkowego uprzywilejowania, szczególnego wobec siebie (z brakiem równowagi w tym zakresie wobec innych). Duży odsetek osadzonych ma też poczucie niesprawiedliwości i przekonanie, że nie zrobili nic, co powinno powodować tak dalekie restrykcje, jak więzienie.
Czy są jakieś różnice pomiędzy pacjentem przebywającym w szpitalu więziennym, a takim ze zwykłego szpitala psychiatrycznego?
W szpitalu więziennym spotykamy wszelkie te zaburzenia, których nasilenie spowodowało, że nie można ich leczyć ambulatoryjnie – podobne jak w przypadku tzw. ” oddziałów wolnościowych”, czyli zwykłych szpitali psychiatrycznych, gdzie trafiają osoby w pogorszeniu stanu psychicznego, których leczenie ambulatoryjne jest nie wskazane lub nie jest możliwe. Różnica i trudność dodatkowa polega na tym, że w izolacji monotonia i rutyna dominuje, stała grupa ludzi przez dłuższy czas przebywa na niewielkiej przestrzeni, bywają to osoby, które nawet w wolnościowych warunkach miały problem z przestrzeganiem norm społecznych, nie mówiąc o tak specyficznym miejscu jak zakład karny i szpital. Jest też jeszcze jeden – wyjątkowy aspekt. W psychiatrycznym szpitalu otwartym często mamy do czynienia z osobami, które nie mają krytycyzmu chorobowego, nie godzą się z faktem, że są chore i starają się zaprezentować z jak najbardziej naturalnej strony, aby przekonać o swoim zdrowiu psychicznym personel medyczny. Natomiast dla niektórych osadzonych przed orzeczeniem wyroku sądu- szczególnie dla tych, którzy popełnili dany czyn i ich poczytalność w tym czasie budziła wątpliwość- istotne jest, aby w warunkach obserwacji sądowo – psychiatrycznej zaprezentować się jako osoba “bardzo chora”. Powód? Może mieć wpływ na wymiar kary i zmianę środka zapobiegawczego. Osoby, u których sąd potwierdzi dokonanie przestępstwa w stanie niepoczytalności, trafiają do szpitala i na leczenie w trybie tzw. internacji*, a nie do odbywania wyroku z typowym zakładzie karnym. Dlatego też często spotykamy się z próbami symulacji zaburzeń psychicznych. Czasami są one oczywiste, ale bywa tak, że wymagają znacznej wprawy w ocenie i szczególnego wyczulenia na niespójności w obrazie prezentowanych zaburzeń. To bywa trudne diagnostycznie.
Niektórzy pchają się wręcz do szpitala z powodów innych niż wprowadzenie w błąd wymiary sprawiedliwości na etapie postępowania sądowego…
Tak. Kiedyś powszechną formą autodestrukcji stosowanej przez osadzonych były tzw. połyki. Obecnie jest ich mniej. Nadal jednak wyjazd dla niektórych skazanych z zakładu karnego do szpitala jest rodzajem “urozmaicenia” i okazją do tego, aby choć na pewien czas zmienić najbliższe otoczenie. Dlatego stosują rożne metody, aby trafić do szpitala.
Jak wygląda leczenie osadzonych?
Samo leczenie farmakologiczne – jeśli jest wskazane – przebiega jak w każdym otwartym szpitalu. Chorzy są leczeni według obowiązujących standardów nowoczesnymi lekami. Mają też codzienny kontakt z psychologiem i wychowawcą, co w otwartych szpitalach bywa czasami trudne do zrealizowania.
Czy możemy mówić o pozytywnych stronach pobytu w więzieniu – patrząc z punktu widzenia skazanego?
Obserwując osadzonych mogę powiedzieć, że to miejsce skupia jak w soczewce ludzi o najróżniejszych charakterach i sposobach radzenia sobie z problemami. Są tu osoby, które w izolacji ćwiczą, czytają, uczą się zawodu lub języków obcych, poszerzają wiedzę, dbają o zdrowie i higienę. Wykorzystują ten trudny czas na tyle, na ile jest to tylko możliwe. Ale są też tacy, którzy spędzają czas bezczynnie i bez refleksji. Paradoksalnie bywa, że izolacja i pobyt w zakładzie karnym oraz wymuszona abstynencja wręcz ratują życie osobie, która na wolności nie miałaby takiej motywacji i na tyle silnej woli, aby przeżyć.
O rozmówcy
Anna Oberle , pabianiczanka, lekarz od ponad 20 lat. Posiada II stopień specjalizacji w dziedzinie psychiatrii.
*W Pabianicach jest oddział psychiatrii sadowej. Więcej TUTAJ.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS