Dziś watykaniści przestali być dziennikarską elitą. O Watykanie, o papieżu może pisać każdy dziennikarz. A i tematyka się zawęziła – dziennikarze nie informują o sprawach trudnych, ale o tych, na które jest zapotrzebowanie społeczne. O małżeństwie, pracy dziennikarza w Watykanie i najlepszej włoskiej oliwie opowiadają Urszula i Witold Rzepczakowie.
Beata Zajączkowska: Iranistka i historyk, którzy swą pasję podróżowania przekuli w sposób na życie… mogę tak was przedstawić?
Urszula Rzepczak: O tak! Poznaliśmy się właśnie w podróży – choć biorąc pod uwagę dzisiejsze możliwości przemieszczania się i miejsc, do których z taką łatwością ludzie docierają – niedalekiej podróży. Oboje jesteśmy z Warszawy. Mieszkaliśmy kilka ulic od siebie, a poznaliśmy się w Szczawnicy.
Witold Rzepczak: To był Nowy Targ. W Szczawnicy nasza znajomość się rozwinęła.
W.R.: To był czerwiec 1981 roku. Moja mama była w Szczawnicy w sanatorium, a ja do niej dojechałam, a to wtedy nie było takie łatwe. Pociąg dojeżdżał do Nowego Targu, a dalej trzeba było „zapolować” na miejsce w PKS-ie. A, że wszystkie autobusy były przepełnione, zostawała taksówka. „To ponad 30 km – będzie kosztować majątek” – pomyślałam i w tym samym momencie zobaczyłam dwóch sensownie wyglądających chłopaków w moim wieku, którym też nie udało się wsiąść do zatłoczonego autobusu.
W.R.: To byłem ja z kolegą. Patrzę: podchodzi do nas jakaś dziewczyna w hipisowskim swetrze….
U.R.: Dla niego wszystko co było swetrem było hipisowskie. Tymczasem Witek pojechał w góry w koszuli i w krawacie. Bardzo adekwatnie do okoliczności! (śmiech)
W.R.: Ostatecznie dojechaliśmy szczęśliwie na miejsce, a potem jako rówieśnicy, mający te same tematy do rozmów, spotykaliśmy się często podczas tych wakacji.
U.R.: My z koleżanką mieszkałyśmy u góralki, a Witek z kolegą – nad samym strumieniem, w namiocie. Co, przyznaję, było wielką frajdą. I tak się zaczęła nasza znajomość. Mieliśmy wtedy po kilkanaście lat: ja niespełna 17, Witek 18. Był dla mnie chodzącą mądrością. Imponował mi swoją ogromną wiedzą historyczną, zainteresowaniami filmem i liceum konserwacji zabytków, do którego chodził.
W.R.: Ula była w jednym z najlepszych wtedy liceów w Warszawie: dwujęzycznym, z wykładowym angielskim. To była wtedy wielka rzadkość.
U.R.: Marzyłam o studiach w Stanach, a za mąż wymyśliłam sobie wyjść za gitarzystę zespołu rockowego (wszystkie koncerty w Warszawie były moje). Z koleżanką uprosiłyśmy organizatorów takich koncertów z państwowej agencji Pagart, by po każdym móc na scenie wręczać kwiaty zespołom. Poznałyśmy wtedy i Ericka Claptona i Johna Mayalla i zespół Kraftwerk…. Szalone czasy! Aż do momentu, kiedy poznałam Witka. Jak się dobrze ludzie dobiorą, to różne pasje stanowią nie przeszkodę, a treść. Pasja do podróżowania rosła w nas z wiekiem i możliwościami. A wtedy wszystko było problemem: paszport trzeba było wychodzić, dostać i… oddać po powrocie, dolary były problemem, bilety na pociąg, bo samolot pozostawał w sferze marzeń. Ale my razem podbijaliśmy świat. Razem było bezpiecznie. Oboje studiowaliśmy na jednej uczelni: ja na Wydziale Neofilologii, kierunku iranistyki (to język perski i kultura Iranu i Afganistanu – przepiękna, przebogata i bardzo blisko Polakom), a Witek – historię. Wtedy, w latach 80-tych, to była ostoja wolności, ten Wydział Historyczny UW. A to dla nas nie było bez znaczenia: Witek „robił” maturę w stanie wojennym, ja rok później. Wszystko inne robiliśmy razem – studiowaliśmy w dwóch sąsiednich budynkach.
W.R.: To wtedy przypadkiem na ulicy poznaliśmy dwóch Włochów: jeden z północ, z Mediolanu drugi z południa, z Reggio Calabrii. Reprezentowali dwa charaktery i dwa różne światy. Pytali o Teatr Wielki. Wskazaliśmy drogę, ale potem utrzymywaliśmy z nimi kontakt. I tak zaczęła się nasza wspólna przygoda i w efekcie podróże. Ten z północy nauczył nas włoskiego, bo pisał listy po włosku i musieliśmy mu odpisywać ze słownikiem i podręcznikami w ręku; drugi, szaleniec: załatwił nam oficjalne zaproszenie do Włoch, a to dało nam wolność na kilka tygodni – dostaliśmy paszport! Jako studenci, kupiliśmy tańszy bilet „na Zachód” i dolary po państwowym przeliczniku. Był „orwellowski” rok 1984, a my przez Jugosławię jechaliśmy pociągiem do Włoch. Dwa dni. Do Kalabrii do rodziny naszego Giuseppego. I tak zaczęła się ta nasza pasja do podróży.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS