Jest w tym coś przerażającego. W tym szczepieniu się poza kolejką. Owszem, istnieje zagrożenie, strach, a nawet lęk przed utratą życia, ale pod koniec 2020 r. i na początku 2021 r. wydawać by się mogło, że instynkty daje się jakoś okiełznać. Przede wszystkim przez oswojenie kulturowe (lektury, filmy, świadectwa) i odniesienie do różnych dramatycznych, strasznych wydarzeń w przeszłości.
To powinno wystarczyć, żeby sobie uświadomić, iż minęły czasy, gdy trzeba walczyć tylko o przetrwanie. Okazuje się, że instynkty i dość prosty darwinizm są silniejsze od kulturowego bagażu. I to przede wszystkim w wypadku ludzi niejako zawodowo kulturą się zajmujących.
Mamy matkę: aktorkę, reżyserkę, właścicielkę teatrów. Myśli o sobie, ale też o córce. A jak o córce, to i o jej ojcu. A może też o synach, gdyby to tylko było technicznie możliwe. Mamy weterana polityki, który oczywiście z powodu wieku myśli o sobie, ale też o żonie. A może jeszcze o jedynej wnuczce. Mamy menedżera telewizji: chce zadbać o siebie, ale też o młodszą o 25 lat partnerkę. A może też o synów, gdyby to tylko było technicznie możliwe. Podobnie jak jeszcze starszy mężczyzna będący założycielem tej samej telewizji. On też ma żonę, dzieci. I zrobiłby dla nich wszystko, gdyby to tylko było technicznie możliwe. Mamy kobietę zawodowo żyjącą z propagowania ćwiczeń poprawiających kondycję, sylwetkę i generalnie prozdrowotnych. Przeszła covid-19, ale boi się o przyszłość. A także o swego męża.
Poza najbliższą rodziną są jeszcze przyjaciele. Funkcjonujący niczym rodzina. Dlaczego nie pomyśleć o nich tak jak o rodzinie? Otworzyło się okienko przetrwania, trzeba z niego skorzystać. Bo może być za późno. Nic wielkiego się nie stanie, gdy niewielka w sumie grupa skorzysta z przywilejów. W naturze też bywają szczęściarze, których przez zbieg okoliczności silniejszy nie pożre albo jakaś choroba nie zabije. Świata to nie zmieni, ale pojedyncze osobniki uratuje. W wypadku ludzi do instynktu przetrwania dochodzi jeszcze świadomość. I moralność.
Ale czy faktycznie dochodzi świadomość i moralność? Czy te wszystkie tłumaczenie post factum nie są tylko klajstrowaniem świadomości i uspokajaniem sumienia? A może nawet tego nie ma, jeśliby uprzywilejowani uwierzyli w swoją wyjątkowość i prawo do szczególnej ochrony. Krętactwa w tłumaczeniach zdają się to potwierdzać. Te tłumaczenia nie są zresztą ważne, skoro to miała być tajemnica. Wypaplali tylko ci nieliczni, którzy zwykle paplają. Reszcie trzeba było fakty wydzierać z gardeł, a i to pełno w tym przemilczeń oraz naiwnych usprawiedliwień.
Gdyby w tym samym czasie wielu pomyślało tylko o sobie próbując oszukać los czy zasady, szybko doszlibyśmy do totalnego chaosu oraz dominacji nagiego instynktu. Drapieżnej, czysto biologicznej walki o byt. Cała kultura poszłaby w kąt, bo liczyłoby się tylko przeżycie. Podobnie z moralnością. Zresztą odstępstwa od porządku i zasad zawsze zaczynają się od drobnych zakłóceń, od wyjątków, a potem jest lawina. Bo biologia na żadne kulturowe ograniczenia i hamulce się nie ogląda.
Na przełomie lat 2020-2021 nie można udawać naiwnego ani „rżnąć głupa”. Ludzie kultury, elita doskonale powinni przecież znać opowiadania Tadeusza Borowskiego, choćby zbiory „Pożegnanie z Marią” czy „Kamienny świat”. Powinni pamiętać o tym, że walcząc tylko o byt, przystosowujemy się do każdej rzeczywistości, choćby redukowało nas to do organizmu. U Borowskiego jest nawet gorzej: podejmując walkę o przeżycie, często zgadzamy się na uczestnictwo w zbrodni, nawet jeśli biernie. Podobne doświadczenia przekazał nam Primo Levi („Czy to jest człowiek”, „Pogrążeni i ocaleni”). A jeszcze dochodzi doświadczenie z systemu sowieckiego. Najpierw Gustawa Herling-Grudzińskiego („Inny świat”), a potem m.in. Aleksandra Sołżenicyna („Jeden dzień Iwana Denisowicza”, „Krąg pierwszy”, „Oddział chorych na raka”, ”Archipelag GUŁag”).
Pandemia jest groźna, ale to nie stwarza przesłanek do tego, by odzierać się z człowieczeństwa. Aby darwinizm i biologia niweczyły cały kulturowy i etyczny bagaż. A co by było w sytuacjach znacznie groźniejszych? Kompletna dehumanizacja i powrót „człowieka zlagrowanego”? Dajmy sobie spokój z tymi dziecinnymi, naiwnymi czy tylko krętackimi tłumaczeniami. Kiedy górę bierze tylko instynkt przetrwania, choćby w błahej z punktu widzenia procesów historycznych sprawie zaszczepienia się na specjalnych zasadach, kulturowy bagaż wali się w gruzy. Podobnie jak ten etyczny. I w jakimś sensie upada człowieczeństwo, choćby chodziło o przeżycie. I choćby skala egoizmu była niewielka, a więc pomijalna. Tylko że to jest wypuszczanie dżina z butelki. Dlatego nie warto tego bagatelizować, a już tym bardziej usprawiedliwiać, a wręcz uznawać za słuszne i należne.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS