Potrzeba zmian
Zgodnie z definicją zawartą w Kodeksie cywilnym za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Brak bezpośredniego związku czynności prawnych konsumenta z działalnością gospodarczą lub zawodową jest najbardziej charakterystycznym elementem pojęcia konsumenta. Czynność prawna o charakterze konsumenckim w teorii powinna zmierzać do zaspokajania potrzeb własnych, osobistych podmiotu, jego rodziny, domowników, ma zapewniać funkcjonowanie gospodarstwa domowego. Jednocześnie nie może być uważany za konsumenta ktoś, kto w określonej sytuacji odgrywa rolę przedsiębiorcy. Tyle w teorii, a w praktyce stosowania kodeksowej definicji konsumenta osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, zawierając umowę z innym przedsiębiorcą (profesjonalistą) traktowana była dotychczas jako podmiot profesjonalny, nawet wtedy, gdy umowa ta nie była bezpośrednio związana z branżą lub specjalizacją, którą ta osoba wykonuje. Zwrócono na to uwagę w projekcie nowelizacji, zwracając uwagę na istniejącą dysproporcję w zakresie praw i obowiązków podmiotów występujących w danej czynności prawnej. Przedsiębiorca dokonujący czynności prawnej z innym przedsiębiorcą, choć w danym przypadku nie dysponuje odpowiednią wiedzą i doświadczeniem koniecznym do oceny przedmiotu tej czynności, nie może korzystać z ochrony konsumenckiej, mimo tego, że znajduje się w tym zakresie w tej samej sytuacji, w jakiej znajduje się konsument. Ustawa zmieniająca ma przeciwdziałać temu problemowi.
Zmiany w kodeksie cywilnym
Nowelizacja kodeksu cywilnego wprowadza jeden nowy przepis – art. 3854. Zgodnie z wprowadzoną regulacją przepisy art. 3851-3853 stosuje się do osoby fizycznej zawierającej umowę bezpośrednio związaną z jej działalnością gospodarczą, gdy z treści tej umowy wynika, że nie posiada ona dla niej charakteru zawodowego, wynikającego w szczególności z przedmiotu wykonywanej przez nią działalności gospodarczej, udostępnionego na podstawie przepisów o CEiDG. Tym samym przedsiębiorcy zostają objęci faktycznie ochroną przewidzianą dla konsumentów. Co w praktyce oznacza zastosowanie wspomnianych przepisów do przedsiębiorcy? Otóż w zostanie on objęty ochroną w zakresie niedozwolonych postanowień umownych (klauzul abuzywnych). Chodzi o takie postanowienia umowy zawieranej z konsumentem, które nie zostały uzgodnione indywidualnie, tj. takie, na których konsument nie miał rzeczywistego wpływu. Jeśli druga strona twierdzi, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, powinna to udowodnić. Wspomniane postanowienia nie wiążą konsumenta, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Ograniczenie nie dotyczy postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie (o ile zostały sformułowane w sposób jednoznaczny). Oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy. Bierze się wówczas pod uwagę treść umowy i okoliczności jej zawarcia. Należy przy uwzględnić umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny. Ustawodawca zaproponował (w art. 3853) przykładowy katalog niedozwolonych postanowień umownych. Klauzule te nie są bezwzględnie zakazane, lecz objęte domniemaniem sprzeczności z dobrymi obyczajami. Ocena bowiem musi być dokonywane w odniesieniu do konkretnych postanowień w odniesieniu do wzorca i powiązanych z nim umów.
Odstąpienie od umowy na podstawie ustawy o prawach konsumenta
W ustawie o prawach konsumenta dodano nowy przepis art. 38a. Podmiot, którego przepis ma dotyczyć, został określon … czytaj dalej
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS