Znów nieboszczyk! Stary spichlerz uległ rozbiórce. Jakież było moje zdumienie, kiedym ujrzał plac pusty

– Nie, odrzekł spokojnie, polecono go rozebrać, bo stać dłużej nie mógł, i wskazał mi sąsiedni dom, gdzie zamieszkiwał osobnik, co się zajmował wykonaniem polecenia.

Ten fakt potwierdził, z objaśnieniem, że drzewo rozkradziono, on zatym z polecenia władzy puścił „starca” na licytację. Kupili go żydzi, a drzewo leży na jego podwórzu. Ponieważ czekano na mnie, więc jako cicerone przeprosiłem nieznajomego, żem go trudził niepotrzebnie, a w moich wskazówkach, nieomal straciłem równowagę. Przeszło kilka osób ciekawych, pytając: – O co chodzi. Kiedy im powiedziano, jedna z pań, zaczęła mnie pocieszać:

– Budynek był stary i nieużyteczny, czyż nie lepiej, że się go pozbyto, chociażby dlatego aby się ludzie ogrzali. Wszak zostało tyle po nim rycin, to pamiątka nie zginie?

– To, prawda, pomyślałem, ale oryginału nie zastąpią i zapytałem w duchu, czy istotnie już nie było sposobu, aby “Carthago delenda est!”?

Dziś, jak przed stu laty, nadal istniej groźba, że jakieś zabytki znikną z powierzchni miasta, robiąc miejsce dla deweloperów. Miejmy nadzieję, że żaden z nich nie podzieli losu spichlerza, który zobaczyć dziś można jedynie na zdjęciach, jak choćby na tym z „Tygodnika Ilustrowanego” z 25 września 1920 r.

Michał Kacprzak jest harcerzem, historykiem z Małachowianki