Miejsce, o którym mowa leży na strzelistej skale na skraju drogi z Pieskowej Skały do Ojcowa. Grodzisko strzegło odwiecznego traktu z Małopolski na Śląsk. Dawne Grodzisko z obecnym kościołem pośrodku nie widoczne jest całkowicie z głównej drogi, i tym samym naturalnie omijane przez rzesze turystów.
Barokowy kompleks z kościółkiem pw. Wniebowzięcia NMP w Grodzisku
Większość udaje się do głównych atrakcji, czyli zamku Pieskowa Skała lub Ojcowa. Ponadto Grodzisko i kościół trudno znaleźć na mapach, dlatego nawet w dniach szczytowego ruchu turystycznego brak w Grodzisku ludzi. Panuje tam atmosfera wyizolowania. Dojazd do tego miejsca też nie też należy do łatwych.
W średniowieczu miejsce to nazywano Kamień lub Długa Skała, potem Skała Najświętszej Maryi. Na skalnym wzniesieniu istniał gród obronny, zbudowany ok. 1226 r. za czasów Henryka Brodatego. Być może stanowił punkt oparcia śląskiego księcia w walce o Małopolskę i Kraków. Natomiast leżącą obok wieś Grodzisko podarował Bolesław Wstydliwy swojej siostrze Salomei, wdowie po Kolomanie – królu Rusi Halickiej. Po śmierci męża Salomea wstąpiła do zakonu Klarysek, które przeniosły się do Grodziska z Zawichostu nad Wisłą. Salomea prowadziła w Grodzisku pustelniczy żywot, zmarła w 1268 r. w opinii świętości. W 1320 r. król W. Łokietek przeniósł Klaryski z Grodziska do Krakowa. Przez następne 300 lat miejsce to popadło w zapomnienie.
Grodzisko odżyło w czasie kontrreformacji. Podczas procesu beatyfikacyjnego Salomei, Klaryski ufundowały tam w 1642 r. kaplicę jej imienia. Trzydzieści lat potem ks. Sebastian Piskorski zainicjował budowę barokowego zespołu nazwanego Pustelnią bł. Salomei. Kompleks stanowi miniaturę założeń barokowych budowanych w Polsce i na Śląsku w 17. i 18. stuleciu. Ksiądz Sebastian Piskorski, profesor Akademii Krakowskiej, miłośnik sztuki i architektury opracował program ideowy dla całości. Głównym obiektem jest barokowy kościół. W ołtarzu głównym umieszczono obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem. Ze względu na małą kubaturę umieszczono obok ołtarza zmniejszające się kolumny, uzyskując optyczny efekt głębi. Mimo ciasnoty ustawiono w nawie dwa ołtarze boczne z figurami Marii Magdaleny i bł. Salomei. Charakterystycznym elementem jest kilka rzędów ławek, każda tylko dla jednej osoby.
Za kościółkiem na dziedzińcu ustawiono posąg słonia niosącego na grzbiecie wysoki na kilka metrów obelisk. U podstawy wyryto napis „Ciężar mój jest lekki”. Ten nietypowy posąg ufundowano w 1687 r. na cześć zwycięstwa Sobieskiego pod Wiedniem. Kilka metrów poniżej obelisku, znajduje się pustelnia, w której mieszkała Salomea. Przy pustelni ustawiono współcześnie pudełko z modlitewnikiem i pouczającą sentencją: „Hasło, które po łacinie czytasz na swym pergaminie, znaczy: Ciężar mój jest lekki. Wiec pomyśl turysto, gdyś narzekania hobbystą, jak ocenią Cię wieki”.
W barokową manierę wpisuje się kamienny mur z pięcioma rzeźbami: Bolesława Wstydliwego, św. Kingi (jego żony), Kolomana Węgierskiego (męża Salomei). Śląskie akcenty reprezentują rzeźby Henryka Brodatego i św. Jadwigi, trzymającej model kościoła. Pośrodku dziedzińca przy bramie stoi kolumna, pierwotnie z rzeźbą bł. Salomei. W 1900 r. figurę zniszczyła wichura. Na szczycie kolumny zastąpił ją posąg św. Klary, założycielki Klarysek.
Dariusz Falecki
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS