Z sądu. Koniec trzeciego procesu policjanta oskarżonego o przekroczenie granic obrony koniecznej

To nie Adam B. docinał psinie, ale niezadowolony właściciel pupila na nim wyładował złość. Uderzył Adama B., a policjant zaczął się bronić, po czym przeszedł do ataku – sprowadził Grzegorza D. do parteru i bił dalej. W końcu, słysząc sygnały nadjeżdżających radiowozów, dwaj napastnicy zaczęli uciekać. Adam B. zaczął ich gonić. Gdy schronili się w mieszkaniu państwa L., wyważył drzwi i wdarł się do środka. Tam, według aktu oskarżenia, użył gazu łzawiącego. Nie tylko bił i kopał Grzegorza D., ale też zaatakował Piotra L., zadając mu ciosy w głowę, w nogi.

To wszystko działo się już w obecności funkcjonariuszy policji, którzy przybyli na miejsce interwencji.

Kiedy i jak możemy się bronić

W oddzielnym procesie dwaj mężczyźni, którzy zaatakowali policjanta, odpowiadali za udział w bójce. Zostali skazani na więzienie w zawieszeniu, sąd orzekł też nawiązki na rzecz Adama B.

On sam dostał trzy zarzuty, a sąd już wcześniej uznał, że przekroczył granice obrony koniecznej, lecz wyrok został uchylony, a sprawa zwrócona do ponownego rozpatrzenia.

Przepisy gwarantują każdemu człowiekowi prawo do obrony siebie, bliskich czy osób trzecich, a także własnego mienia. Każdy człowiek zaatakowany na ulicy, we własnym domu, w pracy czy gdziekolwiek ma prawo odeprzeć zamach bezpośredni, bezprawny i rzeczywisty. Obrona musi być współmierna, co oznacza, że nie można użyć większej siły ani silniejszego środka niż ten, który wystarczy do odparcia zamachu, wyrządzając napastnikowi możliwie najmniejszą szkodę.