Jeszcze raz celebrujemy święto Chrystusa Króla w ostatnią niedzielę października w kalendarzu Tradycyjnej Rzymskiej Mszy. Ten dodatek tego święta do katolickiego kalendarza jest dość niedawny. Ustanowił je Papież Pius XI po fizycznym i moralnym zniszczeniu I wojny światowej, wojny po której Europa nigdy się nie pozbierała. Święto Pius XI ogłosił 11.12.1925 / The feast was promulgated by Pius XI on December 11, 1925. Poprzedziła je encyklika Ubi arcano Dei consilio w 1922, w której tragiczny stan Europy przypisał „temu, że większość ludzi wypchnęła Jezusa Chrystusa i Jego święte prawo ze swojego życia; że ci którzy nie mieli miejsca ani w sprawach prywatnych ani w polityce: i powiedzieliśmy dalej, że dokąd jednostki i państwa odmówiły poddania się władzy naszego Zbawiciela, nie będzie naprawdę żadnej obiecującej perspektywy trwałego pokoju między narodami… W Mat 28:18 sam Jezus mówi: ‚Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi’. W Apok 19:16 Chrystus jest uznany za ‚Króla Królów i Pana Panów’. Pius XI napomina katolickich wiernych by praktykowali Panowanie Chrystusa czyniąc Go centrum ich życia.
.
Kiedy słyszymy te słowa encykliki dzisiaj, musimy przyznać, że istnieje prawdziwa luka w rzeczywistości między 1925 i 2020. Luka nie neguje prawdy słów papieża, ale on nie mógłby nawet sobie wyobrazić głębokiej sekularyzacji zachodniego świata zwłaszcza po II wojnie światowej. Świat w którym żyjemy jest nie tylko wojowniczo świecki: staje się jawnie antychrześcijański. I to nie tylko ci na stanowiskach władzy politycznej i intelektualnej są w opozycji do wiary chrześcijańskiej. Opozycja jest też ze strony liderów Kościoła Katolickiego, którzy weszli w liberalizm z którym przez całe życie walczył św. John Henry Newman. W przemówieniu [Biglietto Speech] wygłoszonym podczas mianowania go na kardynała przez Papieża Leona XIII wypowiedział te słowa, które brzmią dla nas jasno i z napomnieniem:
I cieszę się, że mogę powiedzieć, ku jednej wielkiej psocie jaką wyrządziłem sobie od samego początku. Przez 30, 40, 50 lat opierałem się najlepiej jak potrafiłem duchowi liberalizmu w religii. Nigdy tak boleśnie Święty Kościół nie potrzebował przeciwników, niż teraz, kiedy, niestety! – jest to błąd rozprzestrzeniający się jak sidła na cała ziemię; i przy tej wielkiej okazji, kiedy jest rzeczą naturalną, że ktoś na moim miejscu, spogląda na świat i na Kościół Święty jako w nim, i na jego przyszłość, mam nadzieję, że nie będzie on uważany za nie na miejscu, jeśli odnowię protest przeciwko temu, co tak często powtarzałem.
Liberalizm w religii to doktryna mówiąca, że nie ma żadnej pozytywnej prawdy w religii, a że jedna wiara jest tak samo dobra jak inna, i to jest nauka zdobywająca codziennie poklask i siłę. Jest to niezgodne z jakimkolwiek uznaniem jakiejkolwiek religii za prawdziwą. Naucza, że wszystkie należy tolerować, bo wszystkie są kwestią opinii. Ujawniona religia nie jest prawdą, a uczuciem i smakiem; nie jako fakt obiektywny, nie cudowny; i takie jest prawo każdego człowieka – mówienia tego co mu się podoba.
W ogóle nie jest przesadą mówić o de-chrystianizacji Zachodu. W czasach kiedy badania opinii publicznej określają podstawy tego co jest prawdą, dane statystyczne pokazują jasno, że liczba praktykujących chrześcijan spadła dramatycznie w ostatnich 70 latach. I początek tego spadku w USA wydarzył się w okresie 1960-1970. Ten spadek trwa nadal. W wielu diecezjach USA mniej niż 20% katolików chodzi regularnie na Mszę. Często obwinia się za to skandale seksualne księży w minionych dekadach. To na pewno było czynnikiem. Ale najważniejszym czynnikiem jest to, że wielu katolików już nie wierzy w prawdę Wiary Katolickiej. Samo pojęcie Chrystusa Króla nie ma żadnego rezonansu u większości naszych katolików, nawet tych nadal wierzących w jakiś sposób.
Wina za tę tragiczną sytuację w Kościele leży we fiasku kleru, zwłaszcza biskupów, dostarczaniu intelektualnej i wiernej katechezy w czasach chaosu i konfliktu. Prawdę mówiąc, to kler w ostatnich 50 latach prowadził swoje owieczki do miejsca, które nie płynie mlekiem i miodem, ani nie jest pastwiskiem Boga Pasterza, a miejscem gdzie sentymentalność i lekkomyślność i przyjmowanie sekularyzmu neguje wzniosłą rzeczywistość Wiary Katolickiej. A przede wszystkim, deprecjacja życia liturgicznego Kościoła przez władcze narzucenie nie-tradycyjnej Novus Ordo Mszy na cały Kościół doprowadził nas do smutnego stanu w jakim znaleźliśmy się jako katolicy.
Na jakiś sposób dobre jest to, że pandemia zatrzymuje większość katolików w domu kiedy celebruje się święto Chrystusa Króla w kalendarzu Novus Ordo 22 listopada, z czytaniem o apokaliptycznym huku, który zbyt wielu uważa za science fiction. Bo oni zostaną oszczędzeni dzięki restrykcjom Covid-19 by przyznać się, że pojęcie Chrystusa Króla Wszechświata nie ma dla nich sensu w świecie w którym żyją.
Przykre jest to, że święto Chrystusa Króla zainspirowało pewną najgorszą sztukę liturgiczną w historii Kościoła. Jest tylko jeden obraz pokazujący prawdę o Panowaniu Chrystusa – i to jest Krzyż, taki który pokazuje Jego cierpienie, krew i rany.
Ave Crux! Spes Unica.
https://rorate-caeli.blogspot.com/2020/10/is-feast-of-christ-king-irrelevant-today.html#more
tłumaczenie:Ola Gordon
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS