Od wieków militarne potęgi ścierały się w morskich bitwach doskonaląc taktykę i swoje okręty. Rozwój techniki w pierwszej poł. XX wieku przyniósł pojawienie się nowego rodzaju broni – statków podwodnych. Aby je śledzić i skutecznie niszczyć powstał niezwykły śmigłowiec – latająca łódź Mil mi-14. W polskiej marynarce maszyny tego typu od 1984 roku ratują też rozbitków na Bałtyku.
Maszynę zaprojektowano w biurze konstrukcyjnym Michaiła Mila na bazie wielozadaniowego mi-8. Od pierwowzoru różnił się się kształtem dolnej części kadłuba przypominającego łódź, czyli rozwiązanie znane min. z amerykańskiego pokładowego helikoptera sea king. Zabieg ten dał możliwość bezpiecznego wodowania, a tym samym operacje nad rozległymi obszarami morskimi.
Śmigłowiec wzbił się w powietrze 1 sierpnia 1967 roku, ale do seryjnej produkcji skierowano go dopiero w 1973 roku po przeprowadzeniu szeregu badań prototypów, przy współpracy z zakładami Beriewa wyspecjalizowanymi w budowie wodnosamolotów. Na potrzeby tej konstrukcji opracowano nowe silniki turbinowe tw3-117m o mocy 2225 km każdy, oraz nową przekładnię. W odróżnieniu od mi-8 przeniesiono też śmigło ogonowe na lewą stronę belki ogonowej.
Mi-14 produkowano w dwóch podstawowych wersjach: PŁ – tzw. ZOP służący do wykrywania i walki z okrętami podwodnymi, oraz PS – czyli ratownictwa morskiego. Ta ostatnia została specjalnie przygotowana np. poprzez powiększenie drzwi ładunkowych po lewej stronie kadłuba, by ułatwić załadunek rozbitków. Do wyposażenia należały też dodatkowe specjalne reflektory FPP-7, wciągarka łpg-300 o udźwigu w zakresie 300-500 kg, bomby sygnalizacyjne omab, czy tratwa ratownicza psn-6a.
W produkcji była też specjalna odmiana mi-14bt – holowniczo-trałowa skierowana do niszczenia morskich min. Do 1986 roku wyprodukowano 273 egzemplarze, które służyły w lotnictwie ZSRR, Jemenu, Ukrainy, Syrii, Bułgarii, Libii, NRD i oczywiście w Polsce, gdzie kilka sztuk pozostaje w ciągłej eksploatacji bazy w Darłowie. Jedną w trudniejszych operacji w których brały one udział to zatonięcie promu Jan Heweliusz w 1993 roku.
W 2010 roku podjęto decyzję o “budowie” nowej polskiej wersji mi-14pł/r. Maszyny powstały w wyniku przebudowy egzemplarzy wersji ZOP, czyli pł do standardu wersji ratowniczej. Było to konieczne by zastąpić wszystkie dotychczas używane w tym celu ratownicze mi-14ps, z powodu wyczerpania się fabrycznego resursu – zdolności do lotu.
Zadanie zostało zlecone Wojskowym Zakładom Lotniczym Nr 1 w Łodzi, które niedawno zakończyły również zapoczątkowane w 2017 roku prace przy remontach i przedłużeniu resursów polskich mi-14 o kolejne 4 lata. Tym samym wyprodukowane w 1983 roku śmigłowce – w nowym schemacie malowania, będą jedynym ratunkiem w razie większych katastrof na Bałtyku.
W przyszłości ich godnym następcą będą 4 maszyny AW101 merlin zakupione w 2019 roku, a obecnie w działaniach ratowniczych wspierają je rodzime anakondy. Natomiast wszystkie dotychczas wycofane w 2010 roku egzemplarze polskich mi-14ps trafiły do zbiorów Muzeum Sił Powietrznych w Dęblinie.
Łukasz Pieniążek jest inicjatorem powstania i współzałożycielem Muzeum Ratownictwa w Krakowie. Absolwent Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie. Jego artykuły o historii ratownictwa pojawiają się regularnie w serw … czytaj dalej
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS