Andrzej Owsiński
Splot nieszczęść nad Polską
Państwo polskie noszące fałszywą nazwę „III RP” jest prawną / jeżeli w ogóle można mówić tu o prawie / i faktyczną kontynuacją PRL, tworu jawnie bezprawnego.
Nie zostało ono ustanowione wolą narodu polskiego, lecz jednostronną decyzją Stalina zaakceptowaną przez naszych sojuszników w czasie II WS.
Można wprawdzie usiłować nadanie jej legalności przez akceptowanie referendum konstytucyjnego, nie ma to jednak znaczenia wobec stwierdzenia expressis verbis kontynuacji w stosunku do PRL.
W naszej dziejach były tworzone różne twory państwopodobne, tylko ani współcześni, ani historia nie uznały ich za niezawisłe państwo polskie reprezentujące polski naród.
Mieliśmy i państwo Przemyślidów koronowanych na polskich królów, nawet Karol Gustaw uznał się za polskiego króla i władał Polską, a po rozbiorach mieliśmy i Księstwo Warszawskie i królestwo kongresowe i królestwo polskie dwóch cesarzy.
Także bolszewicy przed spodziewanym zdobyciem Warszawy umieścili w Wyszkowie rząd polskiej republiki radzieckiej.
Trzeba jednak stwierdzić że między tymi tworami istniała różnica w traktowaniu udziału prawdziwych reprezentantów polskiego narodu do czego mogli pretendować przedstawiciele niekwestionowanych jego elit. Tak było w Ks. Warszawskim i pewnych fragmentach istnienia „królestwa polskiego”.
Ten fakt pozwalał tym tworom starać się o realizowanie programów na rzecz dobra narodu, niektórzy uważają że dotyczy to też i w jakimś stopniu PRL, ale jest to odrębny temat wymagający szerszego wyjaśnienia.
Według aktualnego stanu dziedzictwo PRL pokutuje do dziś i próby pozbycia się go na obowiązujących warunkach natrafia na przeszkody nie do pokonania.
Charakter państwa określa jego konstytucja.
W Polsce czyni to konstytucja z 17 marca 1921 roku stwierdzająca już w preambule że odrodzone, niepodległe państwo polskie stanowi kontynuacją przedrozbiorowego państwa uznawanego jako „Rzeczpospolita Obojga Narodów”.
Jest to bardzo ważne stwierdzenie decydujące o ciągłości prawnej i historycznej naszej państwowości.
Położenie Polski w rezultacie nieszczęsnych postanowień traktatu wersalskiego, a także – niestety – traktatu ryskiego, powodowało stały stan zagrożenia naszego bytu państwowego.
Zwolennicy „silnego” państwa dokonawszy przewrotu majowego opracowali nową konstytucję stanowiącą właściwie kontynuację marcowej, ale wprowadzającą zasadnicze zmiany w systemie zarządzania państwem tworząc autorytarny charakter władzy prezydenckiej odpowiedzialnej jedynie „przed Bogiem i historią”.
Było to swoiste ograniczenie władzy ludu reprezentowanego przez parlament, ale nie pozbawiało możliwości funkcjonowania demokratycznie wybranych władz.
W odróżnieniu od klasycznych dyktatur występujących w międzywojennej Europie dość licznie, wybory w Polsce umożliwiały istnienie stronnictw opozycyjnych, czego dowodem były nikłe zwycięstwa obozu rządzącego, lub nawet przegranie wyborów samorządowych w 1938 roku.
Ze względu na zbliżającą się wojnę i układ stosunków wewnętrznych nie dało się skorzystać z uprawnień tej konstytucji dla realnego umocnienia państwa.
Jej walory uwidoczniły się dopiero w czasie wojny, przede wszystkim w postaci zachowania ciągłości władzy państwowej i reprezentacji wobec czynników zewnętrznych.
Zgodnie z tą konstytucją w trzy miesiące po zakończeniu wojny urzędujący prezydent powinien ogłosić wybory swojego następcy o ile wygasł mu mandat lub objął urząd w wyniku przekazania w czasie wojny.
Wprawdzie w 1989 roku nie nastąpiło zakończenie wojny, ale teoretycznie powstały warunki dla kontynuowania ciągłości państwa niepodległego.
Władze powołane w wyniku, przynajmniej formalnego, upadku reżymu komunistycznego w Polsce nie spełniły tego warunku uznając się za kontynuatorkę PRL.
Skutki tego stanu pokutują do dziś, przede wszystkim pozostawiono przy władzy i to na kluczowych stanowiskach przedstawicieli reżymu komunistycznego.
Pozwolono też im kontynuować działalność polityczną dając do dyspozycji następczyni PZPR i jej satelitom znaczną część majątku i przywilejów organizacyjnych. W rezultacie mieliśmy jako premierów I sekretarzy komitetów wojewódzkich PZPR i prowodyrów ZSL, prezydentów, członków politbiura i KC PZPR nie wspominając o mnogości innych podstawowych stanowisk państwowych.
Najgorszym spadkiem po PRL jest konstytucja z 2 kwietnia 1997 roku.
I na to trzeba było aż prawie 8 lat żeby wysmażyć takiego gniota rodem z bolszewickiego pochodzenia, mając na uwadze tych którzy podają się za jej autorów.
Jestem wprost przeciwnego zdania, jest to twór przemyślany, a nawet doskonały, znakomicie służący celowi dla jakiego został opracowany: – osłabienia i wewnętrznego skłócenia państwa. Zresztą z treści tego dokumentu można jedynie wywnioskować że nie chodzi w nim wcale o państwo polskie, przynajmniej takie które wynika z całej polskiej historii i uczuć narodu polskiego.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS