Trybunał Konstytucyjny orzekł, że przepis zezwalający na dopuszczalność aborcji w przypadku dużego prawdopodobieństwa ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu jest niezgodny z konstytucją. W uzasadnieniu stwierdzono, że “życie ludzkie jest wartością w każdej fazie rozwoju i jako wartość, której źródłem są przepisy konstytucyjne, powinno ono być chronione przez ustawodawcę”. Decyzja ta wywołała falę protestów w Warszawie i innych większych miastach. Demonstracje planowane są także na najbliższe dni.
O życiu z ciężko chorym dzieckiem w TOK FM opowiadała Mariola Lesiak-Bzdak, matka niepełnosprawnej sześcioletniej dziewczynki. Pytana o pierwszą reakcję po tym, jak usłyszała orzeczenie TK, wskazała, że “było jej trudno w ogóle przyjąć to do wiadomości”. – To bezduszna, okrutna decyzja, która będzie teraz oznaczała, że bez względu na to, jak dziecko będzie chore, to matka będzie musiała je urodzić – powiedziała.
Przyznała, że nie jest w stanie wyobrazić sobie bólu, cierpienia i bezsilności kobiety, która wie, że nosi w sobie dziecko bardzo mocno upośledzone – być może bez mózgu, z rozszczepieniem kręgosłupa czy różnymi innymi wadami.
Zaznaczyła, że wada genetyczna jej córki została zdiagnozowana później, po urodzeniu. Okazało się, że dziewczynka ma wadę chromosomu 2 – mikrodelecję 2q24.3, która powoduje śmiertelnie niebezpieczne dla zdrowia napady padaczkowe i upośledzenie psychomotoryczne
– Ja bym oddała wszystko, żeby moja córka była zdrowa. A niestety teraz – kiedy wiem, że ona nie może być zdrowa – to oddałabym wszystko, żeby nie cierpiała. Bardzo trudno jest patrzeć, kiedy twoje dziecko walczy o każdy oddech – mówiła. I powtórzyła, że czwartkowa decyzja TK “jest czymś okrutnym”.
– Wiele osób może powiedzieć: “jesteś matką niepełnosprawnego dziecka, więc jak możesz być za tym, żeby zabić to dziecko?” Ale dla mnie skrócenie ciąży z dzieckiem z nieodwracalnymi uszkodzeniami jest aktem miłosierdzia, ponieważ – jak każda matka – nie chciałabym, żeby moje dziecko cierpiało – mówiła Mariola Lesiak-Bzdak.
– Ktoś inny powie, że dziecko można urodzić i potem oddać. Ale ja się pytam: gdzie? – kontynuowała rozmówczyni Pawła Sulika. – Do szpitala? Żeby całe życie spędziło na OIOM-ie? (…) Do hospicjum? Przecież nie ma miejsca w hospicjach dla dzieci. Zakład opiekuńczo-leczniczy? Tam też nie ma miejsca. To jest właśnie ogromny problem. Nie ma żadnego pomysłu i systemowego rozwiązania, co zrobić z tak ciężko chorymi dziećmi – mówiła.
Wsparcie państwa? “Człowiek zostaje sam”
Pytana o wsparcie dla rodzin z chorymi dziećmi, o którym tak często mówią przedstawiciele rządu – Mariola Lesiak-Bzdak wskazała, że jest ono wybiórcze, punktowe i zależy od choroby dziecka. Powiedziała, że akurat jej córka korzysta z pomocy hospicjum domowego, ale zna matki z niepełnosprawnymi dziećmi, które nie kwalifikują się do przepełnionych hospicjów i muszą walczyć o zwykłe wizyty lekarskie.
Kobieta podkreślała również to, jak ważna jest pomoc psychiczna, której ze strony państwa w ogóle nie ma. Jak mówiła – w chwili, gdy kobieta wychodzi ze szpitala i słyszy diagnozę, że jej dziecko jest chore – zostaje z tym zupełnie sama. Musi na własną rękę szukać wsparcia, na przykład w fundacjach czy u innych rodziców, którzy zmagają się z podobnymi problemami. To właśnie oni okazują się często największą pomocą. Czy tak powinno być? Zdaniem naszego gościa – nie.
– Matka, która dostaje diagnozę ciężkiej choroby dziecka powinna wiedzieć, jak ma postępować. Powinna czuć, że dostanie wsparcie, całe zaplecze medyczno-terapeutyczne, ale też finansowe. Żeby mogła poczuć, że musi urodzić to dziecko, ale nie zostanie z tym wszystkim sama – podsumowała.
“System wsparcia, którego nie ma”
Podobnego zdania była Dorota Pruchniewicz, matka dorosłego dziś Piotra z autyzmem. O pomocy państwa mówiła, że jest to “system wsparcia, którego nie ma”. – My już wiemy i rodzice małych dzieci też wiedzą, że ta pomoc jest fasadowa, punktowa, pozorna – od wielu lat. Zawsze były ważniejsze sprawy niż problemy osób wykluczonych, z niepełnosprawnościami – podkreślała.
Pytana o reakcję na czwartkowe oczenie Trybunału Konstytucyjnego, wskazała, że czuła gniew, złość, przerażenie i smutek. – Te emocje się pojawiają za każdym razem, kiedy wraca temat praw kobiet i spraw rodzinnych, w szerokim rozumieniu – powiedziała. – Po tylu latach bycia w tym wszystkim, mam poczucie, że to są sprawy wynikające z naszej kultury, tradycji, ze spojrzenia na prawa kobiet, na tak zwaną tradycyjną rodzinę, która jest jakimś pojęciem ideologicznym, a niekoniecznie realnym – skomentowała.
Wysłuchaj całej rozmowy!
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS