Jest największym opactwem cysterskim i drugim co do wielkości obiektem sakralnym na świecie (po hiszpańskim Escurialu). Jest także, i to od razu rzuca się w oczy, arcydziełem śląskiego baroku.
Sam Lubiąż, który stał się słynny głównie dzięki klasztorowi, powstał jako osada przy przeprawie przez Odrę, w województwie dolnośląskim, w gminie Wołów. Teraz jest wsią, ale w latach 1249–1844 był miastem, co widać w jego zabudowie. Co prawda nie dorównuje urokowi klasztoru, ale po pierwsze jemu mało co dorównuje, a po drugie warto sobie obejrzeć Lubiąż właśnie jako chwilę oddechu po monumentalnej i niezwykle bogatej architekturze klasztoru.
Historia klasztoru w Lubiążu zaczęła się w 1163 roku, gdy śląski książę Bolesław Wysoki osadził w nim cystersów z Turyngii. To był pierwszy cysterski klasztor na Śląsku. Książę nadał mu liczne włości, za nim poszli jego wielmoże i w ciągu stuleci klasztor stał się jednym z największych i najbogatszych posiadaczy ziemskich na Śląsku. W podziemiach klasztoru chowano Piastów śląskich, a ich mumie – niestety, nie wszystkie – znajdują się tam do dziś.
Klasztoru nie omijały wojny i powstania – palono go i grabiono w czasie wojen husyckich, upadek klasztoru przypieczętowała reformacja, a skarby pozostałe po dawnej świetności, jak choćby bibliotekę, rozkradziono w czasie wojny trzydziestoletniej.
Jednak to właśnie tej grabieży zawdzięczamy powstanie tego, czym się dziś wszyscy zachwycają – klasztoru w stylu śląskiego baroku. Jego ojcem był – nomen omen – opat Arnold Freiberg, który w 1649 roku przeprowadził reformę finansów i majętności klasztoru, a potem rozpoczął odbudowę całego kompleksu. Gdy budynki ponownie wyglądały jak nowe, do Lubiąża przyjechał czołowy śląski malarz barokowy Michał Willmann, który mieszkał i malował klasztor do końca swojego życia.
Wielu wybitnych twórców tamtego czasu miało swój udział w przywracaniu świetności klasztorowi. Trzeba tu wspomnieć Mathiasa Steina, Felixa Antona Schefflera, Christiana Bentuma czy Franza Mangoldta. Ich monumentalne dzieła do dziś budzą zachwyt i oszołomienie skalą przedsięwzięcia. Warto wspomnieć, że choćby powierzchnia klasztornych dachów zajmuje prawie 3 ha, okien jest ponad 600, a długość fasady liczy sobie 223 metry i jest to – oczywiście! – najdłuższa barokowa fasada w Europie.
Klasztor szczęśliwie przetrwał pierwszą wojnę światową, całkiem nieźle radził sobie podczas drugiej – przebywali tu wówczas internowani obywatele Luksemburga. Ale w 1945 roku został zdewastowany przez Rosjan, którzy widząc bogate freski i wyposażenie wnętrze zdemolowali go szukając skarbów – ale nie tych sztuki, tylko złota i srebra. Zniszczyli także trumny Piastów śląskich, a naukowcy podejrzewają, że ukradli insygnia władzy, czyli jabłka, berła i miecze.
Gdy Rosjanie się wyprowadzili, klasztor pełnił funkcję magazynów zbiorów muzealnych. Niestety, do jego stanu nie przywiązywano zbytniej wagi – w końcu to był tylko magazyny, w dodatku byłe budynki sakralne w socjalistycznej Polsce – więc budynki z czasem zaczęły niszczeć. Swoje dołożyły… służby specjalne PRL, które szukały tu skarbów, a konkretnie słynnego złota Wrocławia.
Prace renowacyjne przy obiekcie rozpoczęły się dopiero w 1989 roku, głównie dzięki staraniom wrocławskiej Fundacji Lubiąż, i teraz klasztor wygląda już prawie jak za czasów opata Freiberga.
W skład zespołu klasztornego obecnie wchodzą: bazylika Wniebowzięcia NMP z lat 1307–1340, główny budynek klasztorny, pałac opatów (XVII / XVIII w.), kościół św. Jakuba oraz zabudowania gospodarcze.
el
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS