Władysław Grotyński połączył Zagłębie Sosnowiec i Legię. Mija 75. rocznica urodzin “króla życia”

Legia, wtedy klub wojskowy, nie mogła sobie pozwolić na utrzymywanie zawodnika z wyrokiem. Co innego Zagłębie… Sosnowieccy działacze stanęli na głowie, wyciągnęli piłkarza zza krat i załatwili darowanie reszty kary.

Kochały się w nim siatkarki Płomienia

„Śruba” – bo tak go nazywano – był znany nie tylko z rozrywkowego trybu życia, ale i „niewyparzonej gęby”. Wszechstronnie wysportowany (grał nawet w hokeja na lodzie).

W Sosnowcu nadal potrafił korzystać z życia. Ponoć szalały za nim siatkarki Płomienia Milowice.

Po powrocie na boisko przeżywał ciężkie chwile. Podczas każdego wyjazdowego spotkania na jego głowę sypały się dziesiątki obelg. Zdarzało się, że po jakiejś nieudanej interwencji niechlubną przeszłość wypominali mu też… kibice Zagłębia. Wyjątkiem był stadion Legii. Grotyński był bowiem przez wiele lat ulubieńcem stołecznych kibiców, warszawiacy pamiętali, że w 1970 r., gdy stał w bramce klubu, nie przepuścił gola przez 759 minut i tym samym pobił rekord… bramkarza Zagłębia Aleksandra Dziurowicza (627 minut).

Grotyński pomógł w zgodzie Legii i Zagłębia

Jeden z kibiców Legii tak zapamiętał powrót Grotyńskiego do Warszawy, już w barwach Zagłębia: – Został przyjęty wręcz entuzjastycznie. Nikt podczas meczu nie rzucił też ani jednego złego słowa w kierunku drużyny gości. Kibice wbiegali przed meczem na murawę z wiązankami kwiatów dla swojego byłego idola, przybijali z nim piątki, poklepywali po plecach. Co chwilę podczas meczu skandowali jego nazwisko. Wieść o tym szybko rozeszła się także po Sosnowcu i tak narodziła się przyjaźń. W rundzie wiosennej 1974 r. Zagłębie broniło się przed spadkiem z I ligi. Dzięki m.in. Grotyńskiemu ta sztuka się udała.

Grotyński zmarł w 2002 roku na zawał serca.