„Nikt nie potrafi grać postaci pozornie pospolitych i nieciekawych tak przenikliwie jak Maklakiewicz” – twierdził Tadeusz Konwicki. „Miał swój styl rozpoznawalny nawet w złych czy wręcz okropnych filmach” – uważał Krzysztof Mętrak. „Nie był gwiazdą. Nie był nawet aktorem głównych ról. A przecież był wybitną indywidualnością aktorską” – pisał o nim Aleksander Jackiewicz w Gwiazdozbiorze (1983).
Są tacy aktorzy, którzy wywołują natychmiastowy uśmiech na naszych twarzach. W historii polskiej kinematografii było ich wielu. Zagadką pozostanie, czy mieli oni zwykłe szczęście zagrać w komediach, które zachwycały aż trzy (a może i cztery) różne pokolenia, czy też filmy te zaliczane są dziś do wybitnych właśnie ze względu na genialną obsadę. Prawda pewnie leży gdzieś pośrodku.
Czas jednak płynie nieubłaganie i wielu z tych wybitnych aktorów nie ma już dziś wśród nas. Warto więc przypomnieć ich twarze (choć mam nadzieję, że znacie je wszyscy dobrze). Przesłanie jest proste: spieszmy się kochać wybitnych aktorów, bo na drugich takich – jak dowodzi ostatnie 25 lat… – będziemy czekać bardzo długo. A być może – już się nie doczekamy! Śpieszmy się kochać polską klasykę (nie tylko filmową), bowiem zalewa nas w zastraszającym tempie – niszcząc szare komórki wraz z neuronami… -komercyjna szmira, która kajdankami szoku przykuwa uwagę widzów. A widać to chociażby po miałkich dyskusjach ‘zamiast’, czyli ‘zastępczych’, jakie przetaczają się przez Internet.
@ Wiedzieliście, że Zdzisław Maklakiewicz w czasie wojny był żołnierzem AK i Powstańcem Warszawskim? Jako aktor filmowy debiutował w 1959 roku w dramacie “Wspólny pokój” Wojciecha Jerzego Hasa. Od tej pory pojawiał się głównie w filmach, choć miał też angaż w teatrze, ale występował w nim bardzo niechętnie i rzadko. Zagrał w ponad stu filmach fabularnych oraz serialach telewizyjnych, głównie role drugoplanowe i epizodyczne; ludzi wrażliwych, niemogących odnaleźć się w otaczającej ich rzeczywistości, żyjących jakby na jej marginesie.
Grał przede wszystkim postacie komediowe i groteskowe. Komedie z jego udziałem to m.in. „Giuseppe w Warszawie”, „Marysia i Napoleon”, „Jak rozpętałem drugą wojnę światową”, „Hydrozagadka”, „Brunet wieczorową porą” czy „Co mi zrobisz jak mnie złapiesz”.
Jego filmowe teksty powtarzane są do dziś. Do historii polskiego kina przeszedł chociażby ten o Nudzie w Polskim Kinie („Rejs”) : –“Aż mi się chce wyjść z kina proszę pana. Wie pan? No i panie, kto za to płaci? Pan płaci, pani płaci, my płacimy. To są nasze pieniądze proszę pana. To są nasze pieniądze, społeczeństwa proszę pana”. 😉
@ Zdzisław Maklakiewicz zagrał w blisko stu filmach. Zmarł 9 października, 43 lat temu. Jego niezapomniane kreacje to między innymi inżynier Mamoń w obrazie “Rejs” Marka Piwowskiego i Arkaszk Kozłowski z “Wniebowziętych” Andrzeja Kondratiuka. W tych i kilku innych obrazach Maklakiewicz grał z aktorem niezawodowym Janem Himilsbachem, tworząc specyficzny duet „cwaniaków i filozofów z przedmieścia”, ‘niebieskich ptaków’ cwanie egzystujących na marginesie życia.
Myślę, że zaczęło się od tego, że jestem brzydki. Nie przypominam Gregory Pecka ani Mastroianniego. Nie jestem amantem, wcieleniem ideału kobiet. A jak się nie jest ideałem kobiet, nie jest się również ideałem reżyserów. Ktoś mnie kiedyś widział pewnie w takiej roli mało pozytywnej i uznał, że będzie ze mnie dobry typ. I tak zostałem typem. Ale sam siebie uważam za człowieka bardzo pozytywnego.
Maklakiewicz od połowy lat 60. grał głównie w filmach, w teatrze występował rzadziej, choć pojawiał się w spektaklach Teatru Telewizji. Grał też w serialach telewizyjnych, jak: “Czterdziestolatek”, “Stawka większa niż życie”, “Chłopi” i “Lalka”. Był bardzo popularnym artystą, często pytanym o opinię w różnych kwestiach. Dziś mógłby by być “Mędrcem Europy”, jak mniemam… Spostrzeżenia miał bowiem o wiele trafniejsze od znanego Noblisty! 😉
“Należał do bohemy, której dziś już nie ma. Jego luzacki styl życia, pozaekranowy wizerunek ironisty, gawędziarza i aranżera prześmiesznych sytuacji, a wreszcie przyjacielski duet z Janem Himilsbachem przesłoniły zalety jego aktorstwa oraz – to także warto mu oddać – zalety charakteru. Był człowiekiem wielorakich zainteresowań.” – Barbara Kaźmierczak
Był bardzo barwną postacią, z czasem bujne życie towarzyskie i choroba alkoholowa zajmowały mu więcej czasu, niż praca. Jak już wspomniałem, zmarł – śmiertelnie pobity – w 1977 roku, w wieku zaledwie 50. lat. Został pochowany na warszawskich Powązkach, ostatnią posługę oddał mu jego przyjaciel Jan Himilsbach, aktor i pisarz z wyboru, z zawodu kamieniarz. Rok wcześniej dane mi Go było spotkać za sprawą Janka, ale wówczas – student, nie pomyślałem nawet przez moment, że te chwile z rozmów Janka z Jego największym Przyjacielem – należałoby nagrać i spisać, by mieć choć pamiątkę.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS