Czego mogłeś nie wiedzieć o gladiatorach

Przestępcy mogli wybrać jako karę albo natychmiastową śmierć, albo walki na arenie. Ten sposób karania przestępców był surowo krytykowany przez Senekę. Pod koniec istnienia Imperium Rzymskiego połowa gladiatorów była wolnymi ludźmi – wyzwolonymi gladiatorami i niewolnikami oraz żołnierzami, którzy nie mieli gdzie się podziać i z czego żyć. Czasem wolni ludzie stawali do walki na arenie w szlachetnym celu wywalczenia czyjejś wolności lub mniej szlachetnym – zarobienia pieniędzy. Część żołnierzy wybierała profesję gladiatora, ponieważ byli przekonani, że mają większą szansę na przeżycie na arenie niż na wojnie.

Andabata to gladiatorzy walczący w hełmach z przyłbicą pozbawioną otworów na oczy co sprawiało, że walczył na wyczucie. Za osłonę służyła im kolczuga.

Dimachaerus w walce używali dwóch sztyletów, nie nosili za to hełmu.

Gal to gladiator uzbrojony „po galijsku”, tzn. w długi miecz i ciężki pancerz.

Murmillo uzbrojony był w podłużną, prostokątną tarczę, osłonę ramienia, miecz i hełm przypominający głowę ryby.

Hoplomachus walczył w pełnym rynsztunku opartym na uzbrojeniu greckich hoplitów. Osłaniał go hełm zdobiony wielkim grzebieniem i piórami, metalowe nagolenniki oraz skórzane i wełniane osłony.

Jak widać, gladiatorzy nie mieli pełnych pancerzy, a ich ciała były chronione tylko częściowo. Musieli walczyć półnadzy dlatego, że widzowie, a zwłaszcza kobiety, lubili patrzeć na muskularne ciała wojowników. Tak więc hełmy, nagolenniki i inne skórzane części pancerza chroniły tylko najwrażliwsze części ciała gladiatora. Dobierano ich w pary tak, aby każdy z nich miał mniej więcej równe szanse. Publiczność lubiła oglądać wyrównane, długie walki, a nie szybkie ścięcie głowy.

Jednym z najsłynniejszych lekarzy, którzy zajmowali się gladiatorami był Galen z Pergamonu. Był on świetnie wykształconym i wszechstronnym medykiem. Sam komponował leki, przeprowadzał skomplikowane zabiegi chirurgiczne i starał się dokładnie poznać anatomię człowieka przeprowadzając sekcje zwłok. Pracując z gladiatorami nie tylko leczył ich rany, ale również starał się wprowadzić bardziej urozmaiconą dietę. Podczas dwóch lat pod jego opieką zmarło tylko dwóch gladiatorów (za jego poprzednika aż 60).

Zgłoś naruszenie/Błąd