Wymyślanie alternatywnej historii jest raczej domeną literatury począwszy od „Człowieka z Wysokiego Zamku” w którym Philip K. Dick opisał świat po II wojnie wygranej przez Niemcy i Japonię. Metoda kontrfaktyczna jest niezbyt popularna wśród historyków ponieważ trudno uzasadnić wnioski z niej płynące. Mimo to spróbujmy ja zastosować do rozważań o Powstaniu Warszawskim poczynając od najmniej prawdopodobnego wariantu.
Gdyby nie obłędna decyzja o wybuchu powstania Warszawa, jej mieszkańcy i obrońcy ocaleliby z wojennej pożogi, Niemcy by sobie poszli, a Rosjanie przyszli tak jak w Czechach. Pogląd ten był intensywnie lansowany przez komunistów, co ciekawe, podobne opinie wygłaszali ludzie skądinąd rozsądni, jak Stefan Kisielewski. W rzeczywistości taki obrót sprawy był jeszcze mniej prawdopodobny niż wygrana powstania.
Załóżmy, że w sierpniu 1944 roku konspiratorzy siedzą cicho, Niemcy spokojnie się wycofują, na odchodnym niczego nie niszczą i nikogo nie mordują bo to cywilizowany naród. Na ich miejsce wkracza Armia Czerwona, Chorąży Pokoju i Wielki Językoznawca w jednym nie nakazuje zniszczenia struktur Armii Krajowej a NKWD nie przeprowadza masowych egzekucji i wywózek na Sybir. Jednym słowem idylla z miłującym pokój Związkiem Radzieckim.
W przypadku nie podjęcia walki w Warszawie najbardziej prawdopodobny byłby jednak inny wariant rozwoju sytuacji – przekształcenie miasta przez Niemców w twierdzę mającą powstrzymać pochód Armii Czerwonej. Dyskusje wśród specjalistów na temat zamierzeń niemieckiego dowództwa w lipcu 1944 wynikają z faktu, że oryginalna koncepcja Hitlera przekształcania miast w rejony umocnione – Fester Platz – nie została jeszcze dobrze zbadana przez historyków wojskowości. Moim zdaniem istnieją poważne przesłanki przemawiające za tezą, że Niemcy planowali zamienienie Warszawy w Festung Warschau. W marcu 1944 Hitler wydał Fuhrerbefehl 11określający szczególne uprawnienia dowódców Fester Platz oraz zasady prowadzenia prac fortyfikacyjnych. Działania te zostały podjęte w przypadku Warszawy, tyle, że nie doszły do skutku z powodu wybuchu powstania.
Pierwszą twierdzą w planach niemieckich miało być Wilno, zostało jednak w porę wyzwolone przez Armię Krajową w ramach operacji Ostra Brama, co zresztą nie uchroniło polskich żołnierzy od sowieckich represji. Wszystkie inne miasta zamienione przez Niemców w rejony umocnione zostały kompletnie zniszczone przy ogromnych stratach wśród ludności cywilnej. Najlepiej udokumentowany jest przypadek Wrocławia – Festung Breslau w którym załoga skapitulowała dopiero 6 maja 1945 roku. Profesor Wiesław Chrzanowski w wywiadzie dla Gazety Wyborczej stwierdził, że: „To mało prawdopodobne, by stworzyć z Warszawy Festung Breslau. Aby robić bastion, trzeba mieć zaplecze wewnętrzne, a nie w warunkach frontowych prowokować milionowe miasto”. Słowom pana profesora przeczy przykład Poznania, w którym Niemcy urządzili tak skuteczną obronę, że centrum miasta legło w gruzach przy dużych stratach wśród ludności cywilnej.
Oblężenie Wrocławia to jednak przypadek w którym przynajmniej jedna strona starała się oszczędzać ludność cywilną. Lepszym przykładem pokazującym co się dzieje gdy obie strony nie przejmują się cywilami podczas walk w mieście jest Stalingrad liczący przed wojną 600 tysięcy mieszkańców. Rosjanie twierdzą, że ewakuowali z miasta około 200 000 cywili, ciekawe, że Niemcy podają podobną liczbę osób, które w trakcie walk wywieźli z miasta. Kłamią jedni i drudzy a po zakończeniu walk w mieście z piwnic wyszło 6 tysięcy ludzi, którzy jakimś cudem przeżyli bombardowanie i niszczenie ogniem artyleryjskim całych kwartałów budynków. Należy domniemywać, że podobny los czekałby Warszawę – miasto zostałoby i tak zburzone, a liczba ofiar byłyby znacznie większa niż w wyniku powstania.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS