Remont starych przestrzeni to zawsze niespodzianka. Przede wszystkim dlatego, że praca ze starą tkanką architektoniczną wymaga niezwykłego wyczucia i ostrożności. Przekonała się o tym Agnieszka Komorowska-Różycka, która przy wsparciu wspólniczki z pracowni Nasciturus design – Katarzyny Kiełek – nadała drugie życie mieszkaniu w kamienicy z początku XX wieku. Zobaczcie jak wygląda wnętrze.
Warszawa skrywa architektoniczne perełki. Mieszkania pachnące secesją, imponująco wysokie, zalane słońcem, z kunsztownymi detalami – stolarką, piecami kaflowymi czy sztukaterią. Czasem można się na nie natknąć wśród anonsów o sprzedaży nieruchomości. Takie właśnie jest to wnętrze – klimatyczne i stylowe oraz pełne ciekawych detalu. Mieszkanie dzięki pracy projektantek z Nasciturus design zyskało nowe życie. Pracownia Nasciturus design działa już 15 lat, ale faktycznie to mieszkanie skradło serca projektantek i sprawiło, że na dobre pokochały wnętrzarskie rewitalizacje.
Zanim Agnieszka Komorowska-Różycka i Katarzyna Kiełek rozpoczęły trwającą 1,5 roku przygodę z mieszkaniem na warszawskim Śródmieściu, ich pracownia specjalizowała się we wnętrzach industrialnych. Beton, stal, szkło były ich znakiem rozpoznawczym. Wdrapując się po schodach zabytkowej klatki schodowej na 3 piętro kamienicy z 1904 roku, poczuły jednak że ich ukochany dotychczas język przestaje być adekwatny. Oddychały klimatem starej Warszawy, wyczuwały jej dawny splendor i zapragnęły odkurzyć to, co pozostało z tego blasku. Nie chciały poprzestać na poprawnym odrestaurowaniu przestrzeni, stworzeniu estetycznego skansenu. Postanowiły uchwycić w projekcie ducha metropolii, którą znają i kochają; zaprojektować nową jakość, która będzie się wyłaniać w rozmowie tego, co stare, z tym, co nowoczesne.
Zresztą nie wszystko, co zastały na miejscu było do zaakceptowania. Zmieniły się pewne standardy, dlatego na pierwszy ogień poszedł układ funkcjonalny mieszkania, który trzeba było koniecznie uwspółcześnić. W oryginalnym planie 120-metrowa przestrzeń była podzielona na kilka malutkich pomieszczeń, wyodrębnionych między innymi z myślą o służbie. Projektantki połączyły je w jedną strefę dzienną złożoną z kuchni, jadalni i salonu z sąsiadującą z nimi łazienką gościnną oraz strefę intymną gospodarzy, na którą złożyły się duża sypialnia z otwartym na nią salonem kąpielowym.
Projektantki do dziś z uśmiechem wspominają akcję transportową podciągu, który okazał się niezbędny, by wzmocnić łukowaty strop po wyburzeniach. Wnoszenie 6-metrowej belki po schodach wymagało niemałej ekwilibrystyki. Bardzo żmudnym i pracochłonnym zajęciem było również skuwanie głuchych tynków i kładzenie nowych. Najmilszym etapem tego procesu było odkrycie pięknej, przedwojennej cegły, która została wyeksponowana na jednej z reprezentacyjnych ścian.
Z dużą czułością przyjrzały się także stolarce. O ile oryginalną udało się uratować (została wyposażona w nowoczesne klamki Linea Cala), o tyle okna niestety trzeba było wymienić. Sztukaterie – charakterystyczne dla stylu epoki – stały się jednym z motywów przewodnich apartamentu.
Kunsztowne wzory ozdobiły ściany i ich zwieńczenie z sufitem. Dyskretny i kunsztowny wzór projektantki wprowadziły też na frontach minimalistycznej zabudowy w kuchni. Spiżarnia wyłożona eleganckim fornirem i podświetlana ma wewnątrz mnóstwo półek i szafek cargo. Sprytnych rozwiązań jest zresztą w kuchni więcej – na wyspie zainstalowano płytę kuchenną Bora z wyciągiem umieszczonym między polami grzewczymi, a przy zlewie – baterię Franke, która składa się i chowa, nie zakłócając, gdy to nie jest potrzebne, czystych linii.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS