Parafrazując tytuł książki Cormaka McCarthy’ego – rap to nie jest branża dla starych ludzi. Gatunek od zawsze zmieniały płyty wydawane przez bardzo młodych artystów. Ikoniczny „Illmatic” Nasa to dzieło 20-latka, „Long Live the Kane” Big Daddy Kane’a również. Rakim i LL Cool J debiutowali jeszcze młodsi. Nie tylko zresztą nowojorczycy zaczynali tak wcześnie. OutKast, wizjonerski duet z południa, wyszedł z cienia w wieku nastoletnim. Ice Cube na pierwszej płycie antystemowego, kalifornijskiego N.W.A. nie miał skończonej dwudziestki.
Nad Wisłą sprawy wyglądały przez długi czas inaczej. Rynek trzymali doświadczeni gracze, a młodzi latami frustrowali się walcząc o kontrakty, koncerty, rząd dusz. Patrząc na scenę w roku 2019, widać, że radzi sobie na niej nie tylko pokolenie Y, ale nawet X. Weteran Borixon stał się hersztem generującej singiel za singlem grupy Chillwagon. Ceniony już w latach 90. Sokół zachwycał pierwszą solową, wydaną po czterdziestce płytą bez kompleksów zszywając stare brzmienie z nowym. Aktywni pozostawali urodzeni w latach 70. Tede i Peja. A jednak jeśli przyjdzie wybrać najważniejszy rapowy numer zeszłego roku, głównym kandydatem będzie „Patointeligencja” nastolatka Maty, piosenka wokół której rozgorzała ogólnopolska dyskusja. Postmodernistycznym, alternatywnym produktem eksportowym okazał się kolejny nastolatek, zauważony w branżowych plebiscytach, komplementowany przez Jakuba Żulczyka czy Konstantego Usenkę raper Koza z fascynującym, rozgorączkowanym albumem „Mystery Dungeon”. Najchętniej słuchanym krążkiem na portalu streamingowym Spotify był z kolei „Kwiat polskiej młodzieży” Bedoesa (rocznik 98)
W 2020 młodzież zdecydowanie kwitnie. Marzec nie zdążył jeszcze rozpocząć się na dobre, a już uderzyły mocne wydawnictwa Maty, Kozy, dwujęzycznego, legitymującego sznytem francuskich podwórek Kabe (00). Do puli dorzucić można imponującego szybkością rapowania Okiego (98), rozczulająco autoironicznego Jana-Rapowanie (98) czy bliższego „trapowej” (podgatunek rapu) części publiczności Be Visa (00). Kiedy piszę te słowa, świetnie radzi sobie „Swimming Lessons”, wspólny numer Young Igiego (99) i Schaftera (03). Trwa też wyczekiwanie na płyty twórców nieco starszych, wciąż mających jednak jeszcze sporo do udowodnienia – debiut Gverilli (96) i kolejną woltę Otsochodzi (96). Światło dziennie ma ujrzeć dopieszczany od dłuższego czasu krążek Barto’cuta12 (97), rapera i producenta jak mało kto wyczuwającego abstrakcję.
Rap w końcu złapał równowagę. Przetrwał erę dyletanctwa, chaosu, deficytu jakości, będącego kontrą wobec wszystkich dawnych obostrzeń – grubo ciosanego etosu, kultu „przekazu” i warsztatu. Rapować, podśpiewywać, pisać znów trzeba umieć, produkcje znowu mają mieć własny styl. Dawno nie było tak dobrej muzyki.
Czytaj także:
Nie żyje Bill Withers, autor wielu ponadczasowych hitów
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS