Zadajmy sobie kilka uczciwych pytań: Czy jesteśmy wolni od wpływu mediów? Czy padające z ekranu TV oraz monitora komputera newsy nie odbijają się na naszym postrzeganiu świata? Czy filmy, seriale, artykuły, debaty i blogi nie modelują w jakimś stopniu naszego myślenia? Jak zmieniały się pod wpływem tego, co czytacie i oglądacie, Wasze poglądy, upodobania, wartości? A może nie zmieniły się wcale?
W niniejszym wpisie skupię się tylko na jednym medium, a konkretnie – tym, z którego obecnie korzystamy. Chyba na każdego zagorzałego użytkownika treści, z jakimi się spotyka, mają mniejszy lub większy wpływ. To nie musi być topornie prowadzona propaganda, wystarczy wielokrotne powtarzanie jakiejś tezy, przedstawienie w korzystnym świetle danego modelu myślenia i odczuwania, zmasowana krytyka jakiegoś zjawiska – i sam nie wiesz kiedy, a już zaczynasz w to wierzyć. Nie chcę tutaj demonizować Internetu. To wspaniałe źródło informacji, rozrywki, przyjemności oraz możliwości. Jest to jednak także ultraśmierdzące szambo pełne chamstwa, podłości, głupoty, kłamstwa i fanatyzmu. I chyba dorwało już każdego z nas. Walczymy o swoją rację, ciążymy ku podobnie myślącym, dyskredytujemy świadectwo oponenta. Sprawia nam to przyjemność. A czy daje poza tym coś jeszcze?
Od kilkunastu lat czytam artykuły, newsy, fora, blogi. Dzięki temu mam jakie takie pojęcie, co się dzieje na świecie, co myślą inni ludzie, w jakim kierunku podąża cywilizacja, co knują politycy, etc. Uczestniczę w dyskusjach, podważam cudze zdanie, feruję wyroki. Zagłębiałam się w rzeczy piękne i pouczające, ale i totalne gówno. Czasami nie mogłam uwierzyć, że ktoś może wygłaszać określone poglądy. A jednak. Niezła lekcja pokory. Na początku niemal zawsze próbowałam z takimi ludźmi polemizować, dopóki nie zrozumiałam, że to strata czasu. Złota zasada każdej dyskusji: nie myśl, iż przekonasz człowieka o skrajnie odmiennym światopoglądzie, że się myli, gdyż on patrzy na ciebie jak na kompletnego idiotę. 🙂
Zadaję samej sobie pytania: Czy to przez Internetowe doświadczenia nie przepadam za konserwatystami czy może Internet wzmocnił moje wcześniejsze uprzedzenia? Czy to dzięki temu medium jestem zainteresowana przyrodą i jej dewastacją, czy może ten temat zawsze wywoływał u mnie emocje, a wirtual jedynie je podsyca? Czy zawsze byłam aż tak niechętna religii, czy zniechęciłam się po przeczytaniu katolickich forów tudzież tekstów o podłościach i głupocie Kościoła? Czy zawsze byłam taka wredna i pyskata, czy to tutaj wyzwoliła się we mnie bestia? 😉 A może nie ma sensu roztrząsać takich spraw? Przed Internetem oddziaływało na mnie otoczenie, rodzina, znajomi, książki, filmy. Człowiek cały czas się zmienia, ewoluuje, nawet jeśli w danym momencie wydaje mu się, że będzie się trzymać swoich obecnych przekonań po wsze czasy. Internet po prostu to… przyspiesza.
W pewnych sprawach nie mam wątpliwości: To Internet nauczył mnie podejrzliwości wobec islamu, karmiąc newsami z no-go zones i zwierzeniami człowieka, który sporo przebywał w krajach muzułmańskich. To Internet sprawił, że na około rok zakochałam się w filozofii Korwin-Mikkego i to Internet mnie z tego zauroczenia wyleczył. Uświadomił mnie, jakim problemem w krajach pierwszego świata jest konsumpcjonizm, przy okazji zaznajomił z ideą minimalizmu. Dzięki niemu mogłam przez półtora roku rozmawiać z ludźmi, którzy byli adoptowani, wychowani przez nastoletnie i/lub samotne matki oraz poznać całe spektrum postaw wobec tych form rodziny. Wyrobiłam sobie zdanie na temat pomocy społecznej i stałam się zwolenniczką rozwiązań systemowych, filozofię „wszystko ureguluje wolny rynek” zostawiając mentalnym małolatom. To właśnie Internet pokazał mi, że starzy ludzie nie są ani trochę mądrzejsi od młodych, a zaznajomieni z możliwościami wirtuala potrafią być równie chamscy i fanatyczni (czy może nawet bardziej). I za tę wiedzę jestem wdzięczna.
Niestety, Wielka Sieć wpłynęła na mnie także bardzo negatywnie. Po latach blogowania i wyrażania opinii, a także czytania blogów, artykułów i komentarzy czuję się tak, jakby moja głowa została… zhakowana. Za dużo myślę o tym, co piszą inni ludzie, zbytnio się przejmuję, za wiele rozważam, zbyt łatwo daję się wciągnąć w polemikę na jakiś durny temat. Weźmy taki Salon24: przecież to jeden wielki śmietnik, w którym, owszem, trafi się nierzadko jakaś perełka, ale na ogół jest to nawał cudzych myśli, uczuć i przekonań. Potwornie uzależniający fast food dla umysłu. Co mnie właściwie, kurna, obchodzi, co ktoś myśli o Żydach, ekologach, politykach, celebrytach, Kościele, moralności, popkulturze, demokracji, LGBT, koronawirusie? Porównywanie cudzego subiektywnego punktu widzenia z własnym jest, ekhm, emocjonujące, ale takich punktów widzenia są miliony, a każdy podparty mocnym przekonaniem o własnej racji (łącznie ze mną). Powinnam raczej czytać o faktach, konkretach, wydarzeniach i w ten sposób wyrabiać sobie zdanie. Tylko czy ci, którzy na pozór tylko relacjonują rzeczywistość, choćby i profesjonalnie, nie przemycają własnego punktu widzenia?
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS