Wisła ściągnęła zimą dwóch napastników, mimo to w trzecim wiosennym meczu w pierwszym składzie i tak wystąpił 17-letni Aleksander Buksa. Oczywiście – nie byłoby to możliwe, gdyby nie szereg czynników, które ułatwiły Arturowi Skowronkowi podjęcie tej decyzji. Pierwszy? Uraz Alona Turgemana, którego doznał na treningu i który wyeliminuje go z gry na jakieś trzy tygodnie. Drugi? Brak pełnej sprawności Pawła Brożka. Trzeci? Pauza za kartki nominalnego młodzieżowca, Kamila Wojtkowskiego.
Trzeba było poszukać innego młodzieżowca, innego napastnika, a więc w naturalny sposób wybór padł na młodszego z braci Buksa, uważanego za perełkę Wisły Kraków. Jak wyszło?
Bardzo dobrze.
Najwięcej splendoru przysporzył 17-latkowi oczywiście szybko strzelony gol. Zachował się w tej sytuacji tak, jak należy. Zbiegł na krótki słupek, dając Niepsujowi możliwość podania. Zgubił kryjącego go Marqueza, no i oddał strzał podeszwą, który do najprostszych technicznie nie należał. Wszystko zagrało tak, jak powinno. Nawet, jeśli w pewnym momencie wydawało się, że Buksa po otrzymaniu podania niewiele będzie mógł zrobić.
Ale Buksa mógł podobać się nie tylko w akcji bramkowej czy wywiadzie w przerwie, w którym bardzo rozsądnie – wręcz nad wyraz rozsądnie jak na młodego zawodnika – przeanalizował grę swojego zespołu, uciekając od formułek i nie bojąc się krytycznego podejścia. Napastnik nie ograniczał się do czekania na piłki, a pomagał w rozegraniu. Mogło podobać się to, że często szuka gry do przodu i nieoczywistych rozwiązań. W kilku sytuacjach widać było, że nie należy do piłkarzy, którzy biegają bez mapy.
Pierwsza sytuacja – Buksa ma trochę miejsca, ale naciskany jest z obu stron. Mimo to szuka podania do przodu i znajduje wolny korytarz, napędza akcję.
Druga – Buksa dostaje piłkę, przyjmuje do lewej nogi i szybko oddaje ją do kolegi, zachowując tempo akcji.
Trzecia – Buksa ma trochę miejsca i czasu, więc uznaje, że warto poszukać kolegi z przodu, wymuszając ruch na Saviceviciu. Gdyby kolega sprawniej się połapał, mógłby dostać piłkę na wolną strefę. Z akcji nici.
Czwarta – mimo asysty rywala, Buksa daje radę przyjąć piłkę, odwrócić się, zgubić przeciwników i przygotować ją dla pędzącego Błaszczykowskiego.
Cztery niepozorne sytuacje, w których zobaczyliśmy piłkarza potrafiącego rozrysować sobie boisko w głowie i szukającego wolnych przestrzeni. To wartość o tyle cenna, że młodzi piłkarze czasami wpadają w pułapkę gry na alibi. Gdyby w każdej z tych sytuacji Buksa znalazł najbliższego kolegę albo oddał piłkę do tyłu, nie doczekałby się bury od trenera. Mimo to szukał trudniejszych rozwiązań.
I za to brawa. Czego Buksie brakowało? Zwłaszcza warunków fizycznych, ale na zbudowanie ich ma jeszcze czas. Nawet, jeśli oszukiwał Marqueza sprytem, to Hiszpan nadrabiał siłą mięśni i w kilku sytuacjach łatwo przestawiał młodszego przeciwnika. No i znacznie lepiej powinien spisać się w sytuacji z końcówki meczu, gdy został wypuszczony oko w oko z bramkarzem. Poszukał prawej nogi, ale Kozioł odpowiednio skrócił kąt i zablokował uderzenie. Lekkim usprawiedliwieniem dla napastnika może być fakt, że podczas strzału doznał urazu (a prawdopodobnie wcześniej, bo już biegnąc do piłki lekko utykał), po którym zszedł z boiska. Była to sytuacja stuprocentowa.
238 minut, trzy bramki, status drugiego najlepszego strzelca w Wiśle Kraków. Skauci zagranicznych klubów po takim wejściu w dorosłą piłkę raczej nie wykreślają Buksy ze swoich notesów, a Wisła – co oczywiste – zaciera ręce.
Fot. 400mm.pl
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS