Po odzyskaniu niepodległości Polacy lgnęli do nieskomplikowanej rozrywki
W popularnej scenie „Pawła i Gawła” – z udziałem Eugeniusza Bodo (Paweł), Adolfa Dymszy (Gaweł) i Heleny Grossówny – udało się zawrzeć całą esencję polskiego kina z międzywojnia. Humor bazujący na niezbyt wyszukanym grepsie? Jest. Rywalizujący amanci? Są. Zwodząca bohaterów, choć stosunkowo niegroźna femme fatale? Obecna. Śpiew? Jak najbardziej. W zasadzie brakuje tylko tańca. Ale to tylko jedna scena, w innych sekwencjach filmu jest go pod dostatkiem.
Tej trywialnej formie trudno się dziwić. Po odzyskaniu niepodległości Polacy lgnęli do miłej, nieskomplikowanej rozrywki. Przejście z kina niemego do dźwiękowego pomogło im serwować ją w wygodny sposób. A do tego zaraźliwy. W dwudziestoleciu międzywojennym kino przeszło rewolucję od prymitywnej zabawy dla klasy niższej do narodowego dobra. Podobną transformację przeszły jego najjaśniejsze gwiazdy, które zyskały status najbardziej rozpoznawalnych ludzi w kraju. Celebrytów. Czasem kochanych, a czasem – o czym niektóre miały się dopiero przekonać – nienawidzonych.
Zobacz także: Praca przy serialu przestała być obciachem
„Grasz zupełnie jak Bodo”. „Tak dobrze?”. „Nie, do dupy” – tak podobno często brzmiały rozmowy Adolfa Dymszy z młodymi adeptami aktorstwa pod koniec lat 30. Ta anegdota nie jest jednak dowodem niezdrowej rywalizacji między gwiazdami kina międzywojennego, tylko świadectwem ich zażyłości. Bodo i Dymsza lubili się. Zaprzyjaźnili się na planie „Pawła i Gawła”. Konkurowali ze sobą, ale jednocześnie na tyle się różnili, że mogli współistnieć i publicznie się podszczypywać. Różnie też potoczyły się ich losy.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS