Tatiana Mindewicz-Puacz: Oczywiście. To, co w nadmiarze, często przestaje nam służyć.
Ale wszelkiego rodzaju kursy, warsztaty, webinary biją rekordy popularności, zwłaszcza wśród aktywnych zawodowo kobiet. Dodatkowe szkolenia nie mają sensu?
Mają, ale czasem wcale nie chodzi o naukę. Nie każdy inwestuje w kolejne szkolenia, aby faktycznie posiąść nowe kompetencje. W naszej kulturze kobiety wciąż czują się niewystarczające, wybrakowane, niepełne. Nadal uważają, że coś jest z nimi nie tak. Za pomocą kolejnych list „to do” chcą sobie coś zrekompensować, zasypać dziury deficytów, wyciszyć to, co je uwiera. Mogłabym podać listę epitetów, jakimi kobiety określają się w gabinecie u terapeuty i bynajmniej nie byłyby to superlatywy. Dlatego niektórym z nas są potrzebne kolejne tytuły, dyplomy, certyfikaty, etykiety i inne dowody zewnętrznego uznania. Poprawiają samopoczucie i samoocenę. Niestety tylko na chwilę.
CZYTAJ TAKŻE: „Dla niektórych spotkanie z doradcą zawodowym jest symbolem porażki jak wizyta w Urzędzie Pracy w latach 90.”
Rozumiem, że nie jest to właściwa droga do samospełnienia i satysfakcji.
To tak, jakby przewlekły ból głowy leczyć tabletką, spadek nastroju regulować drinkiem, a traumatyczne rozstanie wypierać, biegnąc kolejny maraton. To pomaga, ale nie na długo. Zresztą boję się użyć odpowiedzialnie słowa „pomaga”. Raczej ściąga problem z pierwszego planu, rozmywa go. Ale nie rozwiązuje. W gabinecie proszę klientki, żeby odpowiedziały na następujące pytania: co jest ci potrzebne? Do czego i po co? Co się stanie, jak już obronisz ten doktorat, skończysz kurs? Na co liczysz? Co ma się zmienić? Jedna z klientek, którą wspierałam we wzmacniającym procesie coachingowym, kandydowała na stanowisko CEO. Nie miałam wątpliwości, że je dostanie, ale ona nie była tego taka pewna. Pracowałyśmy głównie nad sposobem, w jaki opowiadała o sobie i swoich kompetencjach. Dostała awans, ale wcale się nie ucieszyła. Na sesji zamykającej z głębokim westchnieniem i troską wypisaną na twarzy wyznała, że chyba pójdzie na studia MBA. Pomyślałam: świetny pomysł, zrobi coś dla siebie. Ale gdy spytałam, po co jej to, odpowiedziała, że wprawdzie nie ma na to czasu, ochoty ani pieniędzy, ale jej kontrkandydat, który – przypominam – odpadł w procesie rekrutacji, miał takie studia. I dlatego ona na nowym stanowisku czuje, że na nie nie zasłużyła.
Syndrom oszustki?
Sheryl Sandberg już wiele lat temu opisała w książce sytuację, kiedy wszyscy gratulowali jej wysokiej pozycji na liście najbardziej wpływowych kobiet. Ona odpowiadała z przesadną skromnością: „Jakoś się udało”, „ach… to tylko rankingi…”, „przestańcie, to nic wielkiego…”. Wreszcie do gabinetu wparowała asystentka i sprowadziła ją na ziemię, mówiąc coś w stylu: „Co ty robisz? Słyszałaś, żeby mężczyzna kiedykolwiek w ten sposób reagował na gratulacje?”. Ta historia pokazuje, że nieważne, jak wysoko zajdziemy, może nas dopaść syndrom bycia niewystarczającą. Na szczęście mówimy o tym coraz więcej i dzięki temu świadome, dojrzałe, pracujące nad sobą albo ze sobą kobiety wkładają ogrom pracy, aby przepracować role, w które wtłaczają nas patriarchat, kultura i stereotypy.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS