Liczba wyświetleń: 73
Który chłopak kiedyś, a być może i teraz, nie marzył o rowerze? Co prawda, teraz chłopcy chcieliby mieć „Jamahę”, „Beemwicę”, a skromniejsi „górala” ze wszystkimi bajerami. Dla mnie, tuż po wojnie, szczytem marzeń był zwykły rower, nawet używany. Posiadaczem takiego roweru był Tadek Ścibor, mój kolega z ulicy Siedleckiej, który gotów był go sprzedać za 150 zł.
Zacząłem kombinować, jak zdobyć te pieniądze. Wcześniej z chłopakami z mojej ulicy zbieraliśmy forsę na prawdziwą piłkę, bo szmaciankami (obszywanymi w pończochy, kłębkami ścinek z różnych materiałów stanowiących surowiec do produkcji barwnych chodniczków babci Emilowej) a później – gąbkówkami z rozbitych niemieckich czołgów, nie wypadało już grać.
Pieniądze pracowicie zarabialiśmy, wybierając i czyszcząc z zaprawy cegły z wypalonego budynku sokołowskiego magistratu u zbiegu ulic Siedleckiej, Repkowskiej i Długiej. Pan Głązek odkupywał je od nas po 50 groszy za sztukę i zawoził budującym się na sokołowskich ulicach mieszkańcom miasta. W taki sposób pan Witkowski na obrzeżach sokołowskiego getta zbudował pierwszy w Sokołowie zakład naprawy samochodów.
Uzbieraliśmy 100 zł i komisyjnie, w składzie „Cieślik” – Stefan Kupisz, „Jan Duda” – Janek Patejczuk i niżej podpisany „Parpan”, udaliśmy się na ulicę Długą do księgarni pani Sudarowej, gdzie na wystawie leżała nasza upragniona skórzana piłka z czerwoną jajowatą dętką, zakończoną długim wentylem. Zakup uczciliśmy lemoniadą z rozlewni wód gazowanych Stefana Burcharda z Niecieckiej, nabytą za resztę w sklepiku pani Nowakowej przy ulicy Długiej.
Niebawem interes cegłowy się skończył, zaś zbiorowe cele ustąpiły indywidualnym potrzebom. Skupiłem się na zdobyciu środków na zakup roweru od Tadka Ścibora i patefonu od Michała Langowskiego. Mama załatwiła mi pracę odpowiadającą mojej sprawności i temperamentowi. Miałem zgłosić się do pani Leokadii Tyburowej pracującej w Miejskiej Radzie, wielce zasłużonej dla sokołowskiej kultury organizatorki życia teatralnego. Od pani Leokadii dostałem zeszyt z nazwiskami i adresami członków PPR, w którym była informacja o czasie i miejscu zebrania i którą to informację w odpowiedniej rubryce każdy podpisywał. Za ten podpis dostawałem 1 zł. Problem w tym, że członków PPR było niewielu, a i zebrań nie zwoływano często, więc długo musiałem czekać na upragniony rower.
Tadek – wiedząc, że mam zagwarantowaną pracę, wypożyczył mi go do celów służbowych. Po każdym objeździe mieszkań członków PPR musiałem rower odprowadzić na ulicę Siedlecką – by nie osłabić mojej chęci zakupu.
W ciągu jednego dnia objeździłem cały Sokołów i Przeździatkę, a potem bez zbędnych formalności, po wykonaniu pracy otrzymywałem pełne i nieopodatkowane wynagrodzenie. Nie tak jak teraz, papierów garść, a pieniędzy i tak nie dostaniesz.
Gdyby dzisiaj jakiś rezolutny chłopak chciał zarobić na „górala”, jeszcze bardziej by się zmartwił, gdyż spadkobierczyni PPR w Sokołowie, ma chyba mniej członków jak w 1947 roku, a i o zebraniach niewiele wiadomo.
Po kilku miesiącach wizyt w mieszkaniach Bukowickiego, Buchalskiego, Metra, Suchty, Wójcika, Wasia i innych, spłaciłem rower i z fasonem zajechałem na Mały Rynek, pod okno mojej blond – księżniczki, z nadzieją na wspólną wycieczkę pod „Zieloną”, ale powąchałem tylko dym z Wickersa (połączenie roweru z motocyklem), którym odjechał z nią w „siną dal” – Tadek Lipski.
Autorstwo: Wacław Kruszewski
Źródło: Trybuna.info
Poznaj plan rządu!
OD ADMINISTRATORA PORTALU
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS