Rozdział I: W jaki sposób Indonezja zadecydowała o historii świata?
„A co, może nie?”.
Takiej eksplozji nigdy wcześniej nie słyszałem. Pracowałem w pokoju hotelowym przy Jalan Wahid Hasyim. Zabrzmiała jak potężny grzmot gdzieś blisko, ale poranne niebo było błękitne, tak jak dzień wcześniej i dwa dni wcześniej. Czy wybuchła jakaś ciężarówka? Zbiornik z gazem? Z mojego okna nie dostrzegałem nigdzie pióropusza dymu, ale ze skromnego hoteliku widać było jedynie niewielki fragment miasta. Ze swoimi 10 milionami mieszkańców Dżakarta tworzy rozległą megalopolis o obszarze niemal 700 kilometrów kwadratowych. Jeśli doliczymy mieszkańców otaczających ją miast satelickich, otrzymamy aż 30 milionów. Po pięciu minutach zadzwoniła Jeanne, w totalnej panice. To zupełnie do niej nie pasowało. Poznałem ją pół roku wcześniej na kursie językowym w Yogyakarcie. Była młodą francuską niezależną dziennikarką i jedną z najbardziej wyluzowanych podróżniczek, jakie znałem. Za swoją siedzibę obrała Dżakartę i znajdowała się w drodze do mojego hotelu. Przez całe popołudnie zamierzaliśmy ponownie odwiedzić kilka domów spokojnej starości w odległych dzielnicach w poszukiwaniu świadków; ona miała znowu odgrywać rolę tłumaczki. Była jednak cała we łzach.
– Dokonano zamachu! Musiałam uciekać przed kulami i ukrywam się teraz w centrum handlowym u ciebie za rogiem!
Wybiegłem na ulicę. Setki ludzi w miejscu, gdzie zwykle panuje ruch i słychać nieustannie klaksony. Setki uniesionych w górę rąk ze smartfonami filmującymi całe zdarzenie. Czterysta metrów dalej, na skrzyżowaniu mojej ulicy z Jalan Thamrin, wielką arterią komunikacyjną w centrum Dżakarty, widać było zwłoki mężczyzny. Zginął chwilę wcześniej. Leżał na plecach, jego sztywne stopy były nienaturalnie skierowane na wprost do góry. Policjanci i wojskowi odpędzali tłum. Sytuacja wciąż nie została opanowana. Na chodniku po lewej dostrzegłem nadchodzącą Jeanne. Przyglądaliśmy się z niedowierzaniem tej scenie, objęliśmy się i udaliśmy szybko do mojego pokoju w hotelu. Tego dnia nasze myśli zaabsorbowało coś innego niż lata trzydzieste i czterdzieste XX wieku.
CZYTAJ TEŻ: W tym kraju znajduje się połowa światowych złóż kluczowego surowca. Mieszkańcy: „Tu lepiej się wcale nie urodzić”
Zamachy 14 stycznia 2016 roku w Dżakarcie były pierwszymi od siedmiu lat. Członkowie ekstremistycznej organizacji podjechali na motorynkach pod posterunek policji i go ostrzelali. W lokalach Burger Kinga i Starbucksa zdetonowano bomby – to właśnie ich wybuch słyszałem – a następnie dwóch terrorystów wysadziło się w powietrze na parkingu; nagranie to wciąż jest w internecie. W pobliżu znajdowały się ambasady, luksusowe hotele i ważne biura ONZ, ale nie były one bezpośrednim celem ataku. Zginęło osiem osób, wśród nich czterech zamachowców, ranne zostały dwadzieścia cztery osoby.
Po otrząśnięciu się z szoku Jeanne natychmiast zabrała się do pracy. Pisała notatki dla kilku francuskich gazet i portali i śledziła w moim telewizorze programy informacyjne, żeby móc wysyłać najnowsze wiadomości do Paryża. Przetrząsaliśmy internet w poszukiwaniu doniesień we wszystkich znanych nam językach. Ja zamieściłem tymczasem kilka postów w mediach społecznościowych i pierwsze gazety i radiostacje zaczęły dzwonić, żeby uzyskać dane i przeprowadzić wywiad. Przez resztę dnia pokój hotelowy pełnił funkcję centrum, z którego francuskie, belgijskie, szwajcarskie i – w nieco mniejszym s … czytaj dalej
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS