Lokalna prasa o narażaniu mieszkańców na zakażenia.
Każdy z nas idąc do fryzjera lub barbera chce być obsłużony w sposób właściwy i fachowy. Liczy na rzetelne wykonanie usługi oraz wysoki poziom sanitarny takiej placówki. Czasem zdarza się – na szczęście bardzo rzadko – że trafimy do osoby, która nie przestrzega wszystkich norm i prócz ładnej fryzury lub wystylizowanego zarostu możemy nabawić się nieprzewidzianej przypadłości. A jak było w dwudziestoleciu międzywojennym? Niestety jak ukazywała to ówczesna prasa, poziom higieny i odpowiedniej kontroli takich placówek pozostawiały wiele do życzenia.
Zauważalny problem
W jednym ze styczniowych numerów „Gazety Pabjanickiej” poruszono problem panujący w niektórych publicznych golarniach, a mianowicie narażaniu klientów na zakażenia. Pisano wówczas:
„Ileż to razy się zdarza, że po goleniu w publicznej golarni występują jakieś pryszcze na twarzy golonego i nieraz wiele trzeba zachodu, nim człowiek tego nabytku się pozbędzie. Przyczyna pochodzi może od zanieczyszczonej brzytwy lub też od samego golarza”.
Problem ten musiał być zauważalny i znaczący, gdyż redakcja gazety określała wprost swój brak tolerancji względem nieuczciwych i stojących na bakier z higieną usługodawców.
Lekarz musi poświadczyć
Kolejną rzeczą, która potwierdza rangę tego problemu było wydanie 5 grudnia 1935 r. przez Ministerstwo Opieki Społecznej specjalnego okólnika (za słownikiem PWN: „pismo zawierające wskazówki, polecenia wydane przez organ administracyjny podległym mu organom”) „[…] w sprawie przepisów sanitarnych dla fryzjerów”. O czym była mowa we wspomnianym dokumencie?
Dla przeciwdziałania roznoszeniu chorób „[…] pracownicy fryzjerscy i golarscy mają przedłożyć świadectwa lekarza urzędowego, stwierdzające, że nie są oni dotknięci jedną z chorób zakaźnych, wymienionych w ustawie z dnia 21 lutego 1935 r. (Dz. U. RP, nr 27, poz. 198), ani chorobą weneryczną albo zaraźliwą lub odrażającą chorobą skórną”.
Jakie choroby wymienione w okólniku uniemożliwiały właścicielom i pracownikom dalsze prowadzenie biznesu? Były to m.in. dżuma, ospa, koklusz, trąd, gruźlica, róża, odra, nosacizna, wścieklizna (…). Według ustawy z 21 lutego 1935 r. „Do chorób, których każdy przypadek powoduje obowiązek zgłoszenia, należą”:
Aby fryzjer lub golarz mogli prowadzić swój zakład bez większych problemów, musieli posiadać specjalny dokument, potwierdzający odpowiednie przepisy sanitarne. Tego typu dokumentem było świadectwo zdrowia dla zawodowych fryzjerów i „golibrodów”, które pozwalały na prowadzenie działalności gospodarczej. Wystawiane były na okres 6 miesięcy. Gdy dana osoba nie spełniała wymogów sanitarno-epidemiologicznych, była pozbawiana możliwości dalszego wykonywania zawodu do czasu wyleczenia i ponownego uzyskania odpowiedniej zgody.
Wydającymi wspomniane świadectwa zdrowia stali się lekarze urzędowi tzn. „[…] lekarze powiatowi, miejscy, okręgowi i rejonowi”. Tym samym lekarzom nakazywano „Stwierdzanie […] aktualności tych świadectw […] podczas kontroli zakładów, jednakże co sześć miesięcy, a nie, jak to miało miejsce dotychczas, raz do roku […]”.
Redakcja „Gazety Pabjanickiej” pod koniec artykułu zapewniała swoich czytelników, że powzięte przez Ministerstwo Opieki Społecznej działanie zabezpieczy „w znacznej mierze ludność przed wieloma schorzeniami i przyczyni się do podniesienia zdrowotności publicznej” oraz pozbawi praw wykonywania zawodu tych fryzjerów i golarzy, którzy „najmniej do tego” nadawali się.
Maciej Jaśniewski
źródło: „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Opieki Społecznej”, nr 22, 15.12.1935, s. 563-564; Dz. U. RP 1935, nr 27, poz. 198;
źródło: „Gazeta Pabjanicka”, nr 5, 02.02.1936, s. 3.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS