Łukasz

Od lat wpadaliśmy na siebie przy różnych okazjach, w końcu medialny światek nie jest taki wielki. Nawet jeśli mieliśmy czas, żeby zamienić w biegu tylko kilka słów, zawsze było to jak spotkanie starych kumpli.

Przepracowaliśmy ze sobą ładnych kilka lat w redakcji „Gazety Wyborczej”. I choć przygotowywanie stron gazety do druku, zwłaszcza tuż przed deadline’em, to nie jest praca dla miłośników zen i lotosów na gładkiej tafli jeziora, to przyznam, że nigdy nie widziałem Łukasza w amoku czy choćby poirytowanego. Jak każdy wytrawny redaktor, potrafił planować do przodu, wiedział, jak szybko skrócić tekst czy wypełnić miejsce po materiale, który do druku się nie nadawał. Wszystko szybko, spokojnie i profesjonalnie. Kiedy zostałem redaktorem prowadzącym w dziale gospodarczym, to Łukasz uczył mnie, jak planować wydanie – wszystko działo się na prawdziwej białej tablicy, smaganej po wielekroć kolorowymi markerami i ścierającą je gąbką. To Łukasz przekazał mi informację o awansie na wiceszefa działu. I to naprawdę było jak pasowanie na rycerza. Przynajmniej dla mnie.