12 Bram Nowego Świata

„Ikony-cienie stanowią współczesną formę malarstwa, opartą na podbudowie teologii ikon. Są wyrazem poszukiwań artystycznych i nie uzurpują sobie prawa do statusu malarstwa sakralnego. Światło jest ich głównym tematem wraz z jego boską emanacją promieniowań i odblasków. Ikony-cienie z jednej strony wskazują na tradycję, z drugiej zaś przekraczają materię sakralności, zmierzając ku sztuce abstrakcji. W chrześcijańskiej ikonie transcendentną rzeczywistość, jako wieczną światłość, wyrażają nimby – świetliste otoki wokół głowy przedstawionej postaci. Taki symbol oznaczał światłość i chwałę. (…). Złote nimby, z całą ich symboliką, odgrywają bardzo ważną rolę w kompozycji każdej tradycyjnej ikony, a także ikon-cieni, gdzie zarysy sylwetek ze złotymi nimbami wskazują na ich osobowy i jednocześnie duchowy wymiar. W ikonach-cieniach źródło światła pozostaje niewidoczne, podobnie jak w klasycznych ikonach, znajduje się poza obrazem, ma charakter metafizyczny i wprowadza treści symboliczne. (…) W rezultacie to one doprowadziły do powstania myśli twórczej i zrodzenia się tematu w postaci cyklu obrazów emanujących epifanią światła. Ten zestaw plastyczny i jego siła przekazu pozwala na odnalezienie się człowieka w sytuacji wewnętrznego rozbicia, bowiem jego wewnętrzny świat często jest chaosem pożądań, niepokojów i iluzji. Obrazy te są wyrazem plastycznej zadumy nad kondycją i zagubieniem współczesnego człowieka, a równocześnie symbolem poszukiwania światła, jasności, nadziei na tryumf mimo trudności czy kryzysów. W tym cyklu obrazów kształtuje się nowa idea, przechodzi przez przysłowiowe „bramy światłości” z wezwaniem do nowej wizji jaśniejącej na granicy horyzontu. Wyłania się odpowiedź znacząca, akcentująca siłę przekazu światła w dwunastu obrazowych odsłonach – 12. Bram Nowego Świata”.