W połowie marca użytkowniczka portalu X o pseudonimie samoniniko (Nina Hinz – red.) podzieliła się zrzutami ekranu z rozmowy z szefem. Mężczyzna o imieniu Dariusz zwolnił graficzkę w drugim dniu jej zatrudnienia, i to na grupowym czacie firmy, bo – w jego ocenie – zbyt wolno obsługiwała nowy dla siebie program graficzny, mimo że na rozmowie kwalifikacyjnej usłyszała, że nie będzie to problemem.
Post młodej graficzki – który został wyświetlony już ponad sześć mln razy – wywołał falę oburzenia w internecie, a do tego zainspirował niezliczone memy i szereg artykułów, których autorzy podkreślają, że pracownica została zwolniona przez Skype’a.
Jak wskazała Zuzanna Piechowicz – dziennikarka i autorka audycji “Praca u podstaw” w TOK FM – w epoce pracy zdalnej zwolnienie pracownika na Skypie nie jest niczym nadzwyczajnym. W sytuacji opisanej przez samoniniko oburzyło ją za to coś innego. – Istotne jest to, że świadkiem tej sytuacji było dwadzieścia kilka innych osób. Więc to nie Skype jest problemem. Problemem jest całkowity brak szacunku dla osoby, którą się zatrudnia, i niezrozumienie tego, czym jest onboarding – podkreśliła dziennikarka w weekendowym wydaniu “Poranka Radia TOK FM”.
“Onboarding” w wersji Giftpolu. “Absurdalne”
Onboarding to – w skrócie – działania, poprzez które pracownik pomaga świeżo zatrudnionej osobie zaadaptować się na stanowisku. Zuzanna Piechowicz, tłumacząc to pojęcie, zaznaczyła, że proces onboardingu trwa od sześciu do dziewięciu miesięcy. – A my tu rozmawiamy o dwóch dniach. I tu pojawia się to, nielubiane przeze mnie, określenie “Januszy biznesu”, którzy uważają, że po dwóch dniach ta osoba powinna funkcjonować w firmie jak ktoś, kto jest w niej od lat. Przyznam, że to dość absurdalne – oceniła rozmówczyni Anny Piekutowskiej.
“Janusze biznesu” kontra zetki. “Nowe pokolenie uczy pracodawców”
Po tym, jak historia zwolnionej graficzki rozeszła się po sieci, jednym z pierwszych (a potem skasowanych) wpisów szefostwa Gitfpolu napisano: “(…) W myśl zasady nieważne, czy mówią o Tobie dobrze, czy źle, ważne, żeby mówili”. Firma poszła za ciosem i zaczęła oferować koszulki z osławionymi już słowami pana Dariusza: “Cooooo proszeeeeeeeee”.
W ocenie Zuzanny Piechowicz nie jest to zbyt udany ruch. – Nie wiem, ile zarobią na koszulkach, ale nie wiem, czy to by była firma, którą bym wybrała, żeby promować jakąkolwiek swoją inicjatywę, czy ktokolwiek chciałby w tej firmie pracować. Hasło, że “nieważne jak, byleby mówili” nie do końca działa w sprawie employer brandingu – ironizowała dziennikarka.
Ze wpisów samoniniko możemy wywnioskować, że należy do pokolenia Z, czyli osób urodzonych po 1995 roku. W ocenie Zuzanny Piechowicz fakt, że zwolniona pracownica jest zetką, nie jest tu bez znaczenia. – “Janusze biznesu” żyją w przeświadczeniu z lat 90., że praca, którą dają, jest pewnego rodzaju łaską; to taki folwarczny styl zarządzania. Nowe pokolenie uczy pracodawców, również tych “januszowych”, że nie do końca tak to będzie działać, że nie tylko oni tutaj będą rozdawać karty. I myślę, że ona to pięknie pokazała – podsumowała dziennikarka w TOK FM.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS