Andrzej Faber urodził się w 1951 roku w Trzeszkowicach, w gminie Mełgiew. Jest absolwentem Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Lublinie. Jego prace były prezentowane na wystawach zbiorowych, a jego pierwszą indywidualną wystawę można było niedawno oglądać w Galerii „Za Szybą” Miejskiego Ośrodka Kultury (o wernisażu pisaliśmy tutaj https://glosswidnika.pl/wspomnienia-obrazami-malowane/).
– Jak się zaczęło pańskie malowanie?
– Dość wcześnie. Chodziłem do szkoły w Świdniku i już wtedy, uczniom i nauczycielom, dałem się poznać jako rysownik koni. Przejawiając zdolności artystyczne, trafiłem do Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Lublinie, które ukończyłem w 1970 r. W bardzo wczesnym okresie zajmowałem się grafiką, której wystawy robiłem jeszcze w szkole. Także tkaniną artystyczną. Po szkole zdawałem na architekturę wnętrz w Warszawie, ale nie dostałem się z braku miejsc. Zatrudniłem się wówczas w LSS w Lublinie przy ul. Szambelańskiej jako dekorator. Po służbie wojskowej wróciłem do pracy. W 1973 roku dostałem zlecenie zaprojektowania nowego wnętrza Urzędu Stanu Cywilnego w Świdniku. Znajdował się on wówczas w budynku dzisiejszej Biblioteki. Zrobiłem projekt, wykonując też samodzielnie część prac plastycznych, no i tak się złożyło, że jako pierwsza para braliśmy z żoną ślub w tym nowym pomieszczeniu USC. A było to 26 grudnia 1973 roku.
– Ale ślub nie był w pakiecie i umowie z USC?
– No nie…, przypadek. Pracowałem około 14 lat jako dekorator w pracowni plastycznej Wojewódzkiego Związku Gminnych Spółdzielni, gdzie wykonywaliśmy wystroje wnętrz w sieciach handlowych oraz w nowych obiektach. W latach 80. zaczęły się trudne czasy dla dekoratorów i plastyków, brakowało materiałów, nie było co robić i trzeba było szukać nowego zajęcia. Poszedłem więc na kurs stolarski, a później podjąłem pracę w WSK Świdnik, gdzie wykonywałem formy do tłoczenia blach. Dość szybko zostałem technologiem na wydziale stolarni i pracowałem tam do emerytury, na którą odszedłem 1 stycznia 2016 roku. Zajęty pracą oraz rodziną, kiedyś malowałem sporadycznie, zwykle kilka miesięcy w roku, ale jak teraz patrzę na wystawioną kolekcję, wychodzi na to, że mój najbardziej płodny artystycznie czas to ostatni okres, czyli lata 2020 -2023. Wyjątkowo rzadko malowałem na zamówienie, z reguły to była wewnętrzna potrzeba. Nie licząc wystaw w szkole, jest to moja pierwsza indywidualna wystawa, ponieważ wcześniej prezentowałem swoje prace w ramach wystaw zbiorowych Robotniczego Stowarzyszenia Twórców Kultury w Świdniku. Pierwsza była, jak pamiętam, w klubie Iskra, następne m. in. w Miejsko-Powiatowej Bibliotece Publicznej.
– Co przygotował Pan na wystawę?
– Większość z tego, co zostało z moich prac w domu, bo wiele innych jest już w prywatnych domach. Jest tu obraz z roku 1970, namalowany tuż po maturze jako prezent dla mojej przyszłej żony, jest też jeden z 1993 roku. Prezentowane tkaniny artystyczne, ostatnie jakie mi zostały, mają już ponad 40 lat. W tamtym okresie były dla mnie pewnym wyzwaniem, którego chciałem się podjąć, robiąc je na własnoręcznie skonstruowanych krosnach. Wystawiam też tryptyk z morzem, gdzie pierwszy obraz powstał w 1982 roku. Potem w 2020 roku namalowałem drugi obraz będący, w sensie kompozycji i kolorów, ale już niekoniecznie nastroju, kontynuacją pierwszego. Natomiast w roku 2023 powstał trzeci, będący dopełnieniem dwóch pierwszych, choć o trochę innej dynamice. Ostatnie moje pejzaże mają mniej realności, a wyróżniają się trochę abstrakcyjną nutą, gdzie większy nacisk położyłem na formę i kolorystykę. Zapragnąłem je potraktować bardziej graficznie i symbolicznie.
Druga część wystawy, jakby w kontraście do pejzaży i abstrakcji, to obrazy koni, bo to jest ważny element mojej twórczości i chciałem też pokazać różnorodność prac. Konie wzięły się, jak już wspominałem, z fascynacji istniejącej od wczesnego dzieciństwa. Większość tych obrazów jest w innych domach, a tutaj można zobaczyć głównie te z ostatnich lat.
– Jakie techniki malarskie Pan stosuje?
– Wcześniej malowałem farbami olejnymi, co mówiąc szczerze, było dość kłopotliwe dla rodziny, gdyż malowałem w mieszkaniu, a zapachy stosowanych środków były uciążliwe. Na szczęście mam wyrozumiałą żonę. W ostatnich latach przerzuciłem się na malarstwo akrylowe, gdzie farby są bezzapachowe i znacznie bardziej znośne dla otoczenia.
– A jakie ma Pan artystyczne plany?
– W najbliższym czasie chciałbym skoncentrować się na portretach. Już wcześniej je malowałem, ale chciałbym wejść w ten obszar nieco głębiej. Jest to dla mnie kolejne wyzwanie, z którym chciałbym się zmierzyć.
Mariusz Kozak
Last modified: 29 stycznia, 2024
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS