Rewolucyjne odkrycie kryształu czasu przez fizyków z Uniwersytetu TU w Dortmundzie, które przetrwało nieprzerwanie przez 40 minut, zrewolucjonizowało nasze rozumienie tej fascynującej formy materii.
Od teoretycznego konceptu zaproponowanego przez laureata Nagrody Nobla Franka Wilczka, poprzez jego wizualizację w kulturze masowej, aż do praktycznej realizacji, kryształ czasu ujawnia nową fazę materii, charakteryzującą się periodycznością nie tylko w przestrzeni, ale i w czasie.
Dr Alex Greilich i jego zespół z Uniwersytetu TU w Dortmundzie osiągnęli przełom, tworząc kryształ czasu z indowo-galowego arsenku, który dzięki oddziaływaniom spinowym między jądrami a elektronami, wykazuje samorzutne oscylacje, będące charakterystyczną cechą kryształów czasu. Co więcej, kryształ ten wykazał zdumiewającą trwałość – jego żywotność osiągnęła co najmniej 40 minut, co jest wynikiem miliony razy lepszym niż jakiekolwiek wcześniejsze eksperymenty. To nie tylko potwierdza możliwość istnienia kryształów czasu, ale również otwiera nowe perspektywy dla rozumienia kwantowych systemów i ich zastosowań, takich jak kwantowe obliczenia czy przechowywanie informacji.
Ponadto, badacze z Dortmundu zbadali zdolność adaptacji periodyczności kryształu czasu poprzez zmianę warunków eksperymentalnych, co umożliwiło obserwację przejścia od wysokiej periodyczności do chaotycznego zachowania, gdzie kryształ „topi się”, tracąc swoją periodyczną strukturę. To po raz pierwszy naukowcy mogli wykorzystać narzędzia teoretyczne do analizy takiego chaotycznego zachowania systemów
.
To przełomowe odkrycie nie tylko potwierdza teoretyczną możliwość istnienia kryształów czasu, ale również podkreśla ich potencjalne znaczenie dla przyszłych technologii i naszego zrozumienia fundamentalnych zasad natury. Otwiera to nową erę odkryć w dziedzinie kwantowej, gdzie granica między nauką a science fiction staje się coraz mniej wyraźna.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS