W Zielonej Górze były takie rejony miasta, gdzie nocami lepiej było się nie zapuszczać. Były też lokale, gdzie zbierało się szemrane towarzystwo, a niskiej jakości alkohol lał się strumieniami. Taką „mordownią” był bar „WIDOK”. Jednak nie zawsze tak było, gdyż przed wiekami był to jeden z najbardziej ekskluzywnych miejskich zajazdów. Nie wierzycie? Przeczytajcie.
Początki lokalu można najprawdopodobniej doszukiwać się w II poł. XVII w., kiedy w tym rejonie powstała wytwórnia koniaków należąca do Franza Mangelsdorff’a. Trunki produkowane tutaj znajdowały zbyt i były podstawowymi napojami serwowanymi w lokalu założonym przy tejże gorzelni. Nie zachowały się dokumenty potwierdzające założenie gorzelni jak i zajazdu, a datowanie bazuje tyko na odręcznych zapisach w dokumentacji archiwalnej, gdzie pojawia się nazwisko właściciela.
Wyszynk wina w tym miejscu na pewno istniał w 1830 r., gdyż w prasie pojawiają się reklamy i jest on w spisie miejskich wyszynków. Z całą stanowczością można natomiast stwierdzić, że pełnowartościowy zajazd istniał w 1858 r., Wówczas nastąpiła rozbudowa istniejącego lokalu przez oberżystę Augusta Mangelsdorff’a.
Nie wiadomo skąd wzięła się oryginalna nazwa zajazdu – “Pod Wielorybem”. Jak sugeruje M. Kuleba nazwa ta “nawiązuje zapewne do wydarzenia z około połowy XIX w., kiedy do Zielonej Góry zawitał wypchany wieloryb obwożony po kraju przez jakiegoś przedsiębiorczego człowieka i pokazywany publiczności jako atrakcja”.
Lokal rozwijał się bardzo prężnie i był cały czas unowocześniany. W 1886 roku gospoda została przebudowana. Powiększono pomieszczenia jadalniane na dole budynku oraz zwiększono ilość pokoi sypialnych na piętrze. Zmieniła się także fasada, gdzie zastosowano boniowanie w przyziemiu oraz napis nad wejściami “Gasthof zum Walfisch”, a także zdobienia międzyokienne. Powstały dwa osobne wejścia od dwóch ulic.
Przy zajeździe funkcjonowała winiarnia mająca swoje winnice na zboczach dzisiejszej ul. Chopina. Dlatego w lokalu można było wypić produkowane tylko w tym miejscu alkohole i nie dostępne nigdzie indziej w mieście. Dla dzieci oferowano produkowane na miejscu soki owocowe. W zajeździe dostępna była trafika z najlepszym tytoniem w mieście – można było kupić pojedyncze sztuki papierosów. W reklamach prasowych lokal reklamował się jako “miły lokal rodzinny z salą konferencyjną” oferując dobre wino oraz piwo. Ciekawostką dla dzieci była niewielka zagroda dla zwierząt, gdzie można było je karmić i oglądać. Co jakiś czas lokal zapraszał na swoją specjalność jaką były świniobicia, z których na bieżąco robiono kotlety mielone i kiełbasy. Lokal posiadał kilka sal, tym także sale tematyczne np. myśliwską, gdzie na ścianach można było zauważyć różnego rodzaju trofea. Był to lokal wykwintny, z dobrym jadłem oraz trunkami przyciągający elity ówczesnego miasta.
Jego rola diametralnie zmieniła się po II wojnie światowej. Lokal nie ucierpiawszy w trakcie działań wojennych i z większością wyposażenia został przemianowany na restaurację “Pionierską”. Jakość oferowanych dań z biegiem lat coraz bardziej się pogarszała, a na pierwszy towar sprzedażowy wysuwały się niskiej jakości trunki oraz marne zakąski. W 1963 roku budynek przebudowano i zlikwidowano restaurację, a lokal stał się barem o nazwie “Widok”, stając się jednym z najgorszych i najbardziej niebezpiecznych miejsc w Zielonej Górze. Ze wspomnień milicjantów uzyskałem informację, że najczęściej można było tam spotkać ludzi „trudniących” się rozbojami, pobiciami, kradzieżami. Sama śmietanka przestępczego miasta…
Budynek został wyburzony w II połowie lat 80. XX wieku podczas przebudowy ul. Chopina, wraz z kilkoma innymi kamienicami stojącymi na planowanej nowej drodze. Jedyną pozostałością po zajeździe jest samotny kasztanowiec stojący niegdyś na zapleczu restauracji.
Źródła:
-opracowania, niepublikowane materiały autora i zbiory własne;
-materiały archiwalne z Archiwum Państwowe w Zielonej Górze, Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze, Wojewódzkiej i Miejskiej Biblioteki Publicznej im. C. Norwida w Zielonej Górze;
-Grunberger Wochenblatt;
-Informator miasta Zielonejgóry, Zielona Góra 1946;
-M. Kuleba, „Topografia winiarska Zielonej Góry”, Zielona Góra 2010.
Tekst:
dr Grzegorz Biszczanik – historyk, filokartysta, znawca dziejów Zielonej Góry
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS