A więc składania im tylko takich obietnic, które – w przypadku zwycięstwa – będą oni w stanie spełnić. Albowiem samodzielne rządzenie pozbawia szansy zrzucenia na partię, z którą się tworzy koalicję, winy za niemożność zrealizowania tego czy innego, własnego przedwyborczego przyrzeczenia.
A tak właśnie było w Polsce przez ćwierć wieku III RP: zwycięskie partie najpierw, w trakcie kampanii przedwyborczej, składały całe mnóstwo obietnic, w tym wiele takich, których nie dałoby się spełnić bez doprowadzenia Polski do bankructwa, a po wyborach – zasłaniając się koalicjantem (PSL-em, LPR-em, Samoobroną itp.) – sporej części z nich po prostu nie realizowały. Nie realizowały w dużej mierze bezkarnie, bo wielu wyborców brało ich wyjaśnienia – zresztą zazwyczaj w części prawdziwe, bo koalicyjne partie rzeczywiście często stawały okoniem – za dobra monetę. (Mistrzem tej polityki była Platforma Obywatelska, która podczas dwóch kadencji u władzy nie zrealizowała większości swych kluczowych zobowiązań).
Wszelako, jak wiadomo, w 2015 r. Prawu i Sprawiedliwości i bez JOW oraz większościowej ordynacji wyborczej udało się zdobyć nie tylko urząd prezydenta, lecz też taką liczbę mandatów w Sejmie (i w Senacie), że mogło samo sformować rząd, a zatem również samodzielnie rządzić.
I właśnie z tego powodu – choć PiS spełnia wiele swych obietnic – od czasu do czasu jesteśmy świadkami prób twórczej modyfikacji niektórych z nich. Czyli ekwilibrystyki słownej, polegającej a to na próbie wmówienia, że obietnica brzmiała w istocie inaczej niż brzmiała, a to, że zostanie zrealizowana pod koniec kadencji, a może nawet dopiero w drugiej kadencji – rzecz jasna, jeśli wyborcy także w 2019 r. wybiorą PiS do władzy. Czasami jednak nie pozostaje nic innego niż przyznanie, że na spełnienie obietnicy po prostu nie ma szans. Koniec, kropka.
Najjaskrawszym tego przykładem było niedawne, w istocie niemal całkowite wycofanie się z bardzo daleko idących przyrzeczeń, które złożyli frankowiczom zarówno Andrzej Duda – ubiegając się o fotel prezydenta RP, jak też inni politycy PiS – starając się o miejsca w Sejmie i Senacie. Ale przecież także sposób „zrealizowania” obietnicy o wprowadzeniu – dla wszystkich obywateli, bo tak ona brzmiała, a nie wyłączne dla grupy najmniej zarabiających – kwoty wolnej od podatku w wysokości 8 tys. zł rocznie, pozostawia tak wiele do życzenia, że można uznać, iż na razie nie została ona zrealizowana. Może zresztą i dobrze, bo przecież wiadomo, że w zadłużonej po uszy kasie naszego państwa pieniędzy nie ma nie tylko na realizację tego przyrzeczenia, lecz także obietnicy obniżenia wieku emerytalnego, którą jednak, mimo wszystko – a więc wbrew zdrowemu rozsądkowi – spełniono.
Tak czy siak, z prezydenckich i parlamentarnych wyborów w 2015 r. płynie dla wszystkich polityków – bo nie tylko polityków PiS, lecz także pozostałych partii – jasne i warte zapamiętania przesłanie: trzeba uważać, co się wyborcom obiecuje. Albowiem nawet bez JOW i większościowej ordynacji wyborczej mogą oni zrobić psikusa i powiedzieć „sprawdzam”, powierzając partii pełnię władzy. A pełnia władzy to także pełnia odpowiedzialności.
A teraz wyobraźmy sobie, jakąż ozdrowieńczą, jakąż wspaniałą nową jakość wprowadziłyby do polskiej polityki JOW i większościowa ordynacja wyborcza, raz na zawsze wymuszając u polityków odpowiedzialność za składane przez nich obietnice.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS