The Last of Us znów mnie rozczarowało, 7 odcinek jest najsłabszy

Ostatni odcinek The Last of Us zostawił nas w krytycznym momencie, i to w dodatku po najciekawszym okresie w historii Joela i Ellie. Zamiast jednak pchać akcję do przodu, twórcy serwują nam retrospekcję, co prawda zgłębiającą postać bohaterki, ale w sposób dość nużący.

Dramat nastolatek, który ma wzruszać

Poprowadzić epizod zupełnie poświęcony parze nastolatek to trudna sztuka. Nieraz scenarzyści wpadali w sidła banałów czy infantylnych dialogów – niestety podobnie dzieje się w przypadku The Last of Us. Przede wszystkim to niewłaściwy czas na retrospekcję poświęconą dawnemu zauroczeniu Ellie. Przedstawienie tego wątku w momencie, gdy Joel walczy o życie, jest oklepanym i sztucznym zabiegiem, którego wysokobudżetowe produkcje powinny się wystrzegać. Przez takie osadzenie postrzegam go jako wypełniacz czasowy, a nie wartościową treść.

Rzeczona retrospekcja oczywiście rozwija postać Ellie. Dowiadujemy się o niej nowych rzeczy oraz możemy poznać przyczyny stojące za jej zachowaniem – zgryźliwość, zamiłowanie do suchych żartów czy przywiązanie do Joela. Tylko że ten fragment zajmuje cały odcinek i nie posuwa głównej fabuły do przodu. Zresztą jeśli spojrzeć na wszystkie epizody do tej pory, można z łatwością zauważyć, że tempo akcji w The Last of Us często jest rwane, bo serial nagle zbacza, by zaprezentować dodatkowe historie.

Teoretycznie nie ma niczego złego w budowaniu świata poprzez poboczne postacie i wątki. Przecież romans pokazany w trzecim odcinku zachwycił mnie swoją intymnością i pojawieniem się w tak trudnych, postapokaliptycznych okolicznościach. Co jednak oferuje opowieść z przeszłości Ellie? Łopatologiczne wykładanie miłosnego zauroczenia? Nastoletni dramat, tylko tu podany w kontekście pandemii i zakażonych, co ma zadziałać wyróżniająco? Przekomarzania, które banalizują konflikt między organizacją FEDRA i Świetlikami?

The Last of Us, reż. Liza Johnson, HBO 2023

The Last of Us jest chwilami strasznie rozlazłe i błąka się ze swoimi postaciami po peryferiach, których nie jestem w stanie w pełni kupić. Śliczne oświetlenie centrum handlowego, parę smaczków dla fanów i wspaniała gra oczami Belli Ramsey to za mało, żeby zbudować prawie godzinną fabułę, usprawiedliwiającą odciągnięcie uwagi od losów Joela. Już wcześniej sygnalizowałem, że w niektóre relacje widz może łatwo i szybko zainwestować swoje emocje, a w przypadku innych idzie to ociężale, jakby treść była za mało wyrazista i sprzedawana w tani sposób. Tu niestety mamy do czynienia z tą gorszą kategorią. Dodajmy, że odcinek marnuje okazję do stworzenia chwytliwego nastroju z wykorzystaniem Take On Me zespołu a-ha.

Ocena: 5/10

Zgłoś naruszenie/Błąd